ZKW [15] | M

Złote Kwiaty Wiśni

15/19 | M

oryginał: Golden Cherry Blossoms

autor: AlbinoPeacock

tytuł rozdziału: W nocy | oryginał: Into the night

S k ą p a n y w czerwonym świetle latarni, Luhan wyglądał niezgorzej, niż wszystkie grzeszne kusicielki. Gładki, czarny jedwab, który układał się delikatnie na jego bladej skórze dawał mu wrażenie pewności siebie, czegoś, czego w tych dniach brakowało Luhanowi.

Jego myśli znowu zmierzyły ku Sehunowi, za co sam siebie zbeształ. Zamartwianie się o chłopaka wcale nie sprawi, że ten wróci i nagle zjawi się w Vermillion House. Luhan musiał teraz zepchnąć swój smutek na bok, by zastąpić go chłodnym, zdystansowanym zachowaniem, do którego przywykł, zanim w jego życiu pojawił się Sehun. Ale tę część jego natury jest mu teraz… tak ciężko wydobyć z siebie. Nie może tego zrobić, bez względu na to, jak bardzo by próbował. Nie mógł zapomnieć o wspomnieniach z jego ukochanym na więcej, niż kilka chwil, bo co, jeśli naprawdę zapomni? Co jeśli zapomni jak wygląda Sehun, jak brzmi jego głos, tego, jak uroczo wygląda, kiedy językiem oblizuje usta, głęboko nad czymś rozmyślając? Co jeśli zapomni o tych wszystkich drobnych tikach i nawykach, które z mijającym czasem tak bardzo pokochał? Co jeśli zapomni o tych wszystkich miłosnych wyznaniach i obietnicach, które wymienili pomiędzy sobą, o lepszej przyszłości, przyszłości spędzonej razem?  

To, co przerażało Luhana najbardziej, to ruch do przodu. Jeśli naprawdę ruszy z miejsca, godząc się tym samym z odejściem Sehuna, to będzie musiał wtedy zostawić za sobą wszystkie cenne wspomnienia. Tą część siebie, która kiedyś ukryta była przed światem za grubym murem, dopóki Sehun jej nie odsłonił.

Wspomnienie o smukłym mężczyźnie wywołało u chłopaka ucisk w klatce piersiowej. Ucisk stawał się coraz mocniejszy, aż za bardzo, tak że Luhan musiał przez chwilę wstrzymać oddech. Z powrotem wsunął się do domu, by ochłonąć. Potykał się, wchodząc schodami na górę prosto do jego pokoju, przebierając teraz dłońmi w ubraniach, dopóki jego palce nie natrafiły na miękką bawełnę koszuli Sehuna.

Jak mogłeś mi to zrobić? Zastanawiał się Luhan, przyciskając mocno do siebie koszulę. Podszedł do swojego okna, gdzie stały zwiędnięte kwiaty, których nigdy nie dał Sehunowi. Drżącymi palcami otworzył swoją szkatułkę na biżuterię, by przesunąć palcami po wzorze złotych gałęzi i kwiatów, które często trzymał w dłoniach w potrzebie. Jak mogłeś zburzyć mój mur tylko po to, żeby mnie zostawić?

– Wszystko było tak, jak powinno, dopóki się nie zjawiłeś! – wykrzyczał głośno, wcale nie mając tego na myśli. Cisnął bransoletą przez pokój w ścianę naprzeciwko, by zaakcentować słowa. Biżuteria uderzyła o ścianę z łomotem, po czym zabrzęczała, upadając na podłogę. – Wszystko… Wszystko zepsułeś!

Kiedy patrzył na złotą bransoletę, leżącą samą sobie na brudnej podłodze, zaczęło go zżerać poczucie winy. Momentalnie ruszył w jej stronę, by ostrożnie ją podnieść i obejrzeć, czy nie ma żadnych zniszczeń. Bransoleta pozostała bez szwanku, pomimo jego nagłego napływu złości.   

– Przepraszam – wyszeptał Luhan. Nie do bransolety, ale do Sehuna, gdziekolwiek teraz był chłopak. Wiedział, że to niesprawiedliwe obwiniać Sehuna, bo przecież młodszy nauczył go tak wielu rzeczy: jak kochać, a co najważniejsze, jak żyć.

{

Luhan spostrzegł, że czarny jedwab jest teraz jedynym strojem, jaki zakłada. Być może to jego osobisty sposób na żałobę, albo może sprawiał, że był o wiele bardziej kuszący i uwodzicielski, niż naprawdę się czuł. Materiał ciągnął się po bruku, ale w tych dniach, chłopak wcale nie przejmował się postrzępionym obszyciem.

Anonimowi biznesmeni przechodzili wzdłuż ulicy, pojawiając się i znikając we wszechobecnej mgle, ale nie bez posłania mu filuternego uśmiechu, bądź głodnego spojrzenia.

– Przepraszam.

Słowa przeszyły Luhana, na co odwrócił się w prawą stronę, by zobaczyć zmierzającego ku niemu mężczyznę. Jego ruchy i ostre rysy jasno go określały, górna część włosów była ciasno ściągnięta do tyłu.

– Gdzie mogę znaleźć Luhana? – zapytał wysoki mężczyzna, wkładając rękę do kieszeni.

Luhan nie był zaskoczony, że biznesmen zna jego imię. Wielu klientów poszukuje go dzięki rozniesionym plotkom.

– Ja jestem Luhan – odpowiedział słodkim mruczeniem. Zauważył, jak oczy biznesmena zaświeciły się z zainteresowaniem, na co poruszył ramieniem, sprawiając, że jedwabny materiał zsunął się i odsłonił kawałek jego nieskazitelnej, mlecznobiałej skóry. Na tle najczystszej czerni, jego skóra wyglądała jak porcelana. – Co mogę dla ciebie zrobić dzisiejszej nocy?

Wysoki biznesmen wyglądał na niezdecydowanego, kiedy przez chwilę patrzył na odsłoniętą część ciała, ale potrząsnął jedynie głową i wyciągnął małą, pogniecioną kartkę. Zanim Luhan do niej zajrzał, zauważył ciekawską parę oczu pracownika Vermillion House skierowaną w ich stronę, Złapał rękawy mężczyzny, pociągając go na siebie, opierając o ścianę domu.

– Co to jest? – zapytał poważnie, choć jego ruchy i usposobienie były zmysłowe. Miękkimi, różowymi ustami otarł się o ucho drugiego. – Od kogo to?

– Młody mężczyzna poprosił, bym dał to tobie. Był w domu radnego.

– Jego imię?

– Nie wiem… Nie pamiętam. Coś na „S”, chyba?

Luhan wstrzymał oddech. – Sehun?

Biznesmen odsunął się i uśmiechnął. – Tak! Dokładnie!

Luhan owinął swoje chude ręce wokół szyi drugiego mężczyzny i wyszeptał szczere podziękowania. Zgnieciona karteczka została wsunięta w jego dłoń i zanim mężczyzna odszedł Luhan zapytał go o jego imię, dzięki czemu będzie mógł pomodlić się w jego intencji, o pomyślność dla niego na przyszłość.

Mężczyzna po prostu wręczył mu wizytówkę, z Wu Fan na przedzie.

– Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował pomocy. Choć będę wymagał rekompensaty. – Zniknął wraz z szybkim pozdrowieniem.

Luhan usunął się w cień, by móc przeczytać wiadomość od swojego ukochanego w spokoju. Rozdarta etykieta od alkoholu i rozmazane czarne litery zmartwiły go, ale kiedy tylko przeczytał wiadomość, jego serce napełniło się po brzegi nadzieją i miłością.

Przyjdę do Ciebie.

{

Luhan został wybudzony ze swojego lekkiego snu głębokim głosem.

– Baekhyun!

Wyplątał swoje kończyny z pościeli i biegiem wyszedł z łóżka, kiedy zorientował się, do kogo należy ten głos. Madame jest bardzo rygorystyczna i trzyma się zasad. Goście po godzinach przyjęć skutkują natychmiastowym wyrzuceniem z domu. Bez wyjątków.

Niewielki mężczyzna przybiegł pod drzwi pokoju swojego przyjaciela. Wtargnął do środka bez namysłu, kiedy słyszał coraz więcej głośnych westchnień „Baekhyun, p— proszę.”

Luhan zatrzasnął za sobą drzwi, obracając się dookoła, by zobaczyć niezmiernie zarumienionego Chanyeola z ręką mniejszego chłopca w głębi jego spodni.

– Baekhyun! – wysyczał Luhan najciszej jak tylko umiał. – Oszalałeś!? – Gestami wskazywał na wyższego chłopaka, który próbował pozbyć się ręki ze swojego krocza, ale Baekhyun nic sobie z tego nie robił. – Jeśli Madame was nakryje—!

Baekhyun wysyczał w odpowiedzi ze złością: – Próbujesz odebrać mi moje szczęcie?

Luhan przez chwilę był oszołomiony. Jedyne czego kiedykolwiek chciał, to by Baekhyun był szczęśliwy.

– Staram się, żeby cię nie wyrzucili!

– Co jeśli o to dokładnie mi chodzi?

Luhan zamarł.

Baekhyun chciał uciec… bez niego?

– Baekhyun… – wyszeptał Luhan – co z naszą…?

– Naszą umową? – Luhan wolno skinął głową. – Właśnie wypełniam swoją część. Myślałeś, że Madame tak po prostu pozwoli nam odejść? Musisz wiedzieć, że miała na oku wszystko, co robiliśmy, każdy kawałek chleba, który zjedliśmy i każdą nitkę z ubrań, które nam kupiła. Zawsze będziemy mieli u niej dług, Luhan. To jedyny sposób.

Starszy pokręcił głową. Od kiedy wszedł w mury tego domu, to Madame zawsze była dla niego miła. Oczywiście, że pozwoli mu odejść jeżeli będzie chciał zacząć nowe życie. Nagle, wszystko co powiedział Sehunowi o jego wiecznej przynależności do mentora wróciło do niego. Okrutnym zrządzeniem losu zdał sobie sprawę, że te słowa zawsze były zobrazowaniem jego własnego położenia.

– Jesteś jej najcenniejszą zdobyczą, Luhan. Jesteś tym, dzięki komu to miejsce stale utrzymuje się na powierzchni finansowych kosztów. Dzięki tobie, twojej nigdy niekończącej się liście klientów i wysokich cenach twoich usług. Ona nie pozwoli ci odejść. I ja… – zaszydził, spuszczając swoje spojrzenie na kołdrę – nie daję jej nic. Jestem niczym, jak tylko kolejną gębą do wykarmienia. Nie wiesz tego, bo nigdy cię nie ma, kiedy ze mną rozmawia. Mówi, że jestem nikim, że jestem śmieciem. Zwyczajnym wydatkiem i, zważywszy na to, ile poświęciła na mnie czasu i pieniędzy, sprawi, że w końcu to się jej opłaci. Też jestem tutaj uwięziony.

Starszy pokręcił głową, nie chcąc przyjąć do siebie słów przyjaciela. Baekhyun po prostu musiał źle usłyszeć; nie zrozumieć. Madame nie mogła mieć tego na myśli.

– Ma dla mnie nowe przedsięwzięcie usługowe – kontynuował Baekhyun, skłaniając swojego przyjaciela do zmiany zdania o ich przełożonej. – Pamiętasz tego mężczyznę, który przywiązał mnie do łóżka i zakneblował? Powiedziała, że jest szeroki wachlarz tego typu rzeczy, i że jestem do tego perfekcyjny.  

Luhan zacisnął dłonie w pięści tak mocno, że jego knykcie stały się białe, i wykrzyczał: – Mylisz się! Nigdy by czegoś takiego nie zrobiła!

Baekhyun przystąpił do zdezorientowanego Chanyeola. – Otwórz oczy, Luhan! Komu bardziej wierzysz!?

Kiedy Luhan milczał, Baekhyun otrzymał swoją odpowiedź.

Mały chłopiec szybko szarpnął w dół  spodnie Chanyeola i wziął penisa drugiego do ust tak niespodziewanie, że wyższy zawył do nieba. Pracował swoimi ustami eksperta w dół i w górę długości mężczyzny, uśmiechając się, gdy donośne jęki wydostawały się z ust Chanyeola, a on był pewien, że to zadziała.

Luhan wciąż był przyklejony do drzwi, bał się zrobić jakikolwiek ruch, czy wydać z siebie jakikolwiek odgłos. Jego umysł był krok w tyle, wciąż próbując przetworzyć wszystko, co powiedział do niego Baekhyun i wszystko, co Baekhyun teraz robił.

Kiedy Chanyeol delikatnie zaczął szarpać włosy Baekhyuna, ten wstrzymał oddech i rozwiązał jedwabny pas, by zdjąć szatę.    

– Możemy być teraz razem – powiedział na bezdechu wprost w usta Chanyeola, zanim przyciągnął go do pasjonującego pocałunku. Luhan odwrócił wzrok, czując się nagle tak, jakby przerywał dwóm, odwiecznym kochankom. Baekhyun zaakceptował tego drugiego mężczyznę z taką łatwością i tak wielkim uczuciem. Czy to mądre? Luhan otworzył się przed Sehunem po długim czasie, ale być może Baekhyun zorientował się czego pragnie i potrzebuje o wiele szybciej, niż zrobił to Luhan.

Baekhyun znowu zanurkował w dół, na co Chanyeol zaczął się pod nim wić i jęczeć coraz głośniej.

– Tak, właśnie tak – wyszeptał Baekhyun w zachęcie, dotykając wnętrza ud wyższego chłopaka. – Głośniej.

Spod zamkniętych drzwi widać było migotanie światła, na co Luhan poczuł, jak jego ciało zatapia się w uczuciu terroru. Chwycił swoimi drżącymi palcami klamkę, ostatni raz spoglądając na dwójkę w łóżku, która wydawała się całkowicie o nim zapomnieć. Chanyeol przewrócił ich obydwoje, przez co Baekhyun patrzył teraz spod niego z miłością. Jego biały jedwab rozlał się i rozsunął dookoła nich, tworząc eteryczny obrazek. Młody chłopak otoczył swoimi nogami sprzedawcę warzyw, zaciskając je na jego plecach, obejmując w tym samym czasie go za szyję, dając doskonałą iluzję dwójki pochłoniętych w namiętnym seksie.

Baekhyun delikatnie wygiął szyję, przyciskając tym samym swoją skórę do Chanyeola, miękkie wargi ocierały się o małżowinę uszną wyższego chłopaka, po czym mocno się objęli.

– Będziemy razem. W końcu.

Luhan wymknął się z pokoju i wrócił do siebie. Ból, jaki czuł był przytłaczający. Chwycił się za pierś i upadł na podłogę, wiedząc, że za moment jego najdroższy i najbliższy przyjaciel nie będzie już dłużej należeć do Vermillion House. Co on zrobi bez Baekhyuna?    

Kiedy szloch miał niebezpiecznie rozerwać jego ciało, Luhan przypomniał sobie, że Baekhyun podtrzymuje swoją część umowy. Teraz to jego kolej, by znalazł sposób na ucieczkę. Baekhyun na niego poczeka.

Przeraźliwy wrzask właścicielki domu rozległ się w pokoju obok.

– Co, na Boga, ty sobie myślisz?!

Głośny trzask po uderzeniu w ścianę rozległ się nad głową Luhana. Starszy schował się jak dziecko, otaczając swoimi rękoma, w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa.

– Próbowałeś zarobić trochę dodatkowych pieniędzy za moimi plecami?

– Nic od niego nie wziąłem! Kocham go.

Zapanowała cisza. Cisza, która nie była niczym innym, jak spokojnym morzem przed burzą. Luhan martwił się o swojego przyjaciela.

Ponad jego głową rozległ się kolejny głośny trzask, tym razem głośniejszy, a potem dało się słyszeć płacz Baekhyuna.

Madame chwyciła Baekhyuna za nadgarstki i boleśnie wykręciła je do tyłu. Jej asystent, wysoki, tęgi mężczyzna, który zazwyczaj robił za ochronę i działał interwencyjnie w przypadku nachalnych klientów, chwycił Chanyeola za kark i pchnął mocno w dół schodów. Chanyeol jedynie złapał równowagę i zderzył się z kolejną ścianą, zanim przerażający mężczyzna nie chwycił go całą dłonią za ciemne włosy.

Teraz, na dziedzińcu, Baekhyun był gotowy, by razem z wysokim chłopakiem zostać wyrzuconym za bramę. Czekał na to.

Ale tak się nigdy nie stało.

Zamiast tego widział, jak mężczyzna wyrzuca Chanyeola na ulicę, jego luźne spodnie sprawiły, że potknął się o własne, długie nogi i upadł na ziemię. Odwrócił się przez ramię w stronę Baekhyuna, w jego szeroko otwartych oczach widoczny był strach. Brama zamknęła się tuż przed jego twarzą i, z tym jednym ruchem, wszystko, czego chciał Baekhyun zniknęło.

Chłopak z każdym wypuszczonym oddechem wymawiał imię swojego ukochanego. To miało zadziałać. To był jedyny sposób, dzięki któremu miał zostać wyrzucony z domu bez obaw, że Madame będzie go szukać. Powinien być teraz za bramą, bo przecież złamał surowe zasady. Madame zawsze mu powtarzała, że bez wahania go stąd wyrzuci. Jego twarz była pełna bólu, kiedy próbował wyrwać się z uścisku kobiety by pobiec w stronę bramy, skąd było słychać walenie sprzedawcy warzyw i zniekształcone krzyki jego imienia.

– Chanyeol!!

Właścicielka uderzyła go w twarz wierzchem dłoni, by uciszyć jego płacz i poprosiła swojego asystenta, by go przytrzymał.

W tym momencie wielu mieszkańców Vermillion House wychylało się ze swoich pokoi, zaciekawieni całym tym zamieszaniem. Drzwi wychodzące na dziedziniec otwierały się jedne po drugich, podczas gdy Baekhyun brutalnie został rzucony na żwir na małym dziedzińcu w środku domu. Kiedy Madame wymachiwała drewnianą szczotką, uderzając nią o biodra chłopaka, drzwi zamknęły się.

Drzwi od pokoju Luhana cały czas pozostawały zamknięte. Nie chciał tego widzieć. Nie mógł.

Ale dźwięki kary i tego, jaki przynosiła ból młodemu mężczyźnie były wystarczająco głośne bez względu na to, jak bardzo Baekhyun chciał je powstrzymać. Wszyscy odkręcali wzrok, nie wiedząc co począć, jak pomóc, żeby przypadkiem Madame nie uderzyła kijem również nich.

– Nigdy nie opuścisz tego domu, Byunie Baekhyunie!

Uderzenie.

– Nigdy już nie zobaczysz tego mężczyzny.

Luhan.

Smukły mężczyzna rozejrzał się po swoim pokoju. Był pewien, że usłyszał delikatny szept w swojej głowie. Oddech na jego uchu był taki prawdziwy, ale nie widział niczego, tylko ciemność.

Luhan, musisz…

Mężczyzna gwałtownie otarł swoje mokre od łez policzki. Ten głos… Sehun…?

Ostre krzyki Madame ściągnęły go z powrotem na ziemię. – Naprawdę myślisz, że cię kocha?

Pomóż… Zrób coś…

– Nikt nigdy nie będzie cię kochać! Wiesz, jak spędzisz resztę całego swojego życia, Byunie Baekhyunie?

Luhan poczuł, jak jego ciało podnosi się z podłogi, nagłe ciepło zagnieździło się w jego klatce piersiowej, a on nie miał wątpliwości, że to wspomnienie o Sehunie i nadzieja na jego powrót dają mu siłę. Chłopak, którego nauczył się tak bardzo kochać ochrania go, nawet jeśli są rozdzieleni.

– Samotnie!

Szczupły mężczyzna w złotych, jedwabnych szatach z ożywieniem opuścił swoje fałszywe niebo, które było jego pokojem, kierowany i ochraniany ciepłem i miłością Sehuna. Jego stopy poruszały się prawie z własnej woli, pokonując dwa stopnie na raz, dopóki nie ukazała się przed nim scena ze skulonym Baekhyunem u stóp Madame. Bez namysłu osłonił swoim ciałem swojego najdroższego przyjaciela, otrzymując przeszywający cios w ramię, przez co z pewnością zostanie paskudna, czerwona pręga. Mógł sobie tylko wyobrażać, jak teraz wyglądają plecy i biodra Baekhyuna.

– Odsuń się, Luhan – odezwała się kobieta na tyle spokojnie, na ile udało się jej być, ale Luhan nadal kucał na ziemi, rozchylając szeroko swoje ramiona.

– Nie, proszę. – Przez płacz i niepokój błaganie wyszło miękko i zarazem szorstko. Madame nie wyglądała na zachwyconą, widząc nieposłuszeństwo ze strony swojej najcenniejszej pociechy. Przytrzymywała groźnie kij miotły przy jego policzku, jakby chciała go zastraszyć, ale kiedy Luhan się nie ugiął, niepewnie upuściła miotłę, mamrocząc, że nie chce zniszczyć tak pięknej skóry.

Luhan był pewien, że chodziło jej o niego, a nie o biednego Baekhyuna.

– Zabiorę go do środka i opatrzę rany. Nie obejdzie się również bez solidnej reprymendy – powiedział miękko starszy mężczyzna, napotykając ostre spojrzenie Madame. Pokazywał jej, że daleko mu do gorszego od niej. Do słabszego.

Kobieta zmarszczyła brwi, jednakże przystała na propozycję lekkim skinieniem głowy.

Kiedy tylko obydwoje znaleźli się w pokoju Luhana, starszy zamknął swojego przyjaciela w emocjonalnym uścisku, który przepełniony był smutkiem i przeprosinami. Płakał, mając nadzieję, że Baekhyun wybaczy mu to, jaki jest słaby.

– Nie jesteś słaby, Lulu – powiedział Baekhyun z małym uśmiechem. Jego oczy były zmęczone.

Luhan odpowiedział mu dodającym otuchy uściskiem, po czym nakrył go bardziej kołdrą. Głośne wołanie imienia jego przyjaciela dotarło do jego uszu, nakłaniając go, by podszedł do okna. Wyjrzał na zewnątrz, by ujrzeć wysokiego sprzedawcę, który wciąż był pod drewnianą bramą. Jego dłonie uderzały o przeszkodę, a ramiona trzęsły się, co wskazywało na to, że płakał.

Luhan natychmiast sobie przypomniał o nocy, podczas której Sehun przyszedł do niego, kiedy padał lodowaty deszcz. Jego poświęcenie, oddanie…

Chanyeol naprawdę i szczerze kochał Baekhyuna. Jego Baekhyuna, który nigdy w swoim życiu nie otrzymał pomocnej dłoni.

Mężczyzna niespodziewanie wybiegł ze swojego pokoju prosto do tego Baekhyuna. Przeszukał jego garderobę w celu znalezienia pudełka, które skrywało cenny, biały jedwab chłopca w czarne i czerwone żurawie. Zwinął go ciasno i wrócił do swojego pokoju, wciskając pomiędzy fałdy jedwabiu jego naszyjnik z wysadzanym kocim okiem. Następnie przewertował własną szafę, by wyciągnąć czarny płaszcz. Był tak czarny jak noc. Na materiale widoczne były delikatne, czerwone i złote zawijasy. Bardzo cenił tę szatę, tak samo mocno jak strój, który sprawił, że Sehun zaniemówił, rumieniąc się, mamrocząc bzdury o tym, że Luhan ze swoim czarnym jedwabiem i złotymi bransoletami wygląda jak egzotyczny władca.

– Chanyeol nadal czeka na ciebie na zewnątrz. Ucieknij z nim przez moje okno.

Baekhyun podniósł wzrok do góry, na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Słowa ugrzęzły w jego gardle. Sam też nie mógł zmusić samego siebie do sprzeciwu.

Luhan uśmiechał się, kiedy ściągał ze swojego przyjaciela tani strój, ubierając go teraz ostrożnie w długi, ciemny jedwab, zawiązując szarfę bardzo mocno, jakby pod pretekstem, by przytulić go choć chwilę dłużej. To powinno zapewnić o wiele lepszy kamuflaż w nocy, niż tani, biały strój.

– Obiecaj, że będziesz bezpieczny.

Baekhyun wyciągnął dłoń, by delikatnie pogłaskać policzek Luhana, a następnie przyłożył swoje miękkie usta do policzka starszego.

– Chanyeol będzie się mną opiekował. Wrócimy—!

Luhan przerwał mu mocno potrząsając za ramię.

– Nie wracajcie. Nie pozwolę, żebyś tyle ryzykował. Sehun do mnie przyjdzie, wtedy razem uciekniemy, i wtedy znowu się spotkamy. Jego wiadomość mnie zapewniła.

Baekhyun smutno patrzył na swojego przyjaciela, zastanawiając się, czy to może być ostatni raz, kiedy są ze sobą. W kącikach jego ślicznych, kocich oczu nagromadziły się łzy, co utrudniało mu widzenie, ale na twarzy Luhana była wyraźnie widoczna radość i nadzieja. Z determinacją kiwał głową, podając mu cenne skarby w cudownym, białym jedwabiu.

– Sprzedaj oko kota. Powinno wam pomóc.

– Ale dostałeś to od Sehuna.

– Sprzedaj – powiedział stanowczo Luhan, popychając swojego przyjaciela w stronę okna.

Zanim Baekhyun zsunął się przez okno i zniknął w ciemnościach, odkręcił się i wyszeptał: – Farma Chanyeola. Znajdź farmę. – Z tymi słowami odwrócił się i ostrożnie zsunął w dół, odnajdując małe wsparcie na stopy na parapetach i wystających akcentach elewacji domu.

Luhan patrzył, jak Chanyeol i Baekhyun mocno się do siebie przytulają. Mógł stwierdzić, że to, co ma ta dwójka, to coś wyjątkowego, coś takiego, co on ma z Sehunem. Para zniknęła w odmętach czerni i pomimo łez w jego oczach, Luhan uśmiechał się.

rozdział 16 | rozdział 14

Jakieś tam drobne błędy poprawię w tygodniu. umieram

Oh Pauline^®