!? [2]

2/10

oryginał: Interrobang

autor: chaos-

tytuł rozdziału: Zapoznajmy się | oryginał: Get to know me

– Wszystko w porządku? – Kyungsoo odchrząknął niezręcznie, bawiąc się rąbkiem koszuli.

Kai usiadł wyprostowany. – Proszę, proszę, witam pana Rycerza. Nie spodziewałem się ciebie.

– Przyszedłem zwrócić ci koszulę. Ale wpadłem na twojego współlokatora, który mniej lub bardziej przekonał mnie bym został dopóki się nie obudzisz.

– Jestem pewny, że to dlatego, bo chciał, abyś się mną zajął. Ten chłopak zrobi wszystko byleby ktoś inny wziął na swoje barki jego brzemię. – Kai uśmiechnął się i zajrzał pod bandaże. – Niechlujnie, to na pewno nie moja robota.

– Wykrwawiłeś się prawie na śmierć – powiedział bez ogródek Kyungsoo. – Więc jestem pewien, że sam nie mogłeś tego zrobić.

– Och, ależ mogę. I mógłbym wcześniej, gdyby nie ta nierządnica! – westchnął Kai. – To było nieostrożne z mojej strony, tak po prostu oddać jej kurtkę, w której było tak wiele cennych rzeczy.

Kyungsoo nie był do końca pewien, co to miało wspólnego z jego wiedzą medyczną, ale i tak skinął głową.

Kai spojrzał na niego i znowu się uśmiechnął. – Moje lekarstwo było w kieszeni. Ponieważ go nie zażyłem, zemdlałem i nie mogłem sam zszyć sobie rany. Miałem nadzieję, że mój współlokator mi pomoże, ale… Cóż, on nie lubi krwi. Czy szpitali. Przymyka na to oko; Jestem zdziwiony, że mnie tutaj przywiózł.

– Lekar—

– Tak, lekarstwo – przerwał mu Kai. – Dlaczego? Cały czas zadaję sobie to pytanie. Dlaczego, na Boga, potrzebuję leków? Odpowiedź nigdy mnie nie zadowala, ale i tak przyjmuję ją do wiadomości, by zaspokoić to wewnętrzne pragnienie.

Kyungsoo znowu został zbity z tropu. Zastanawiał się, kiedy odbiegli tak daleko od tematu.

– Mówię bez sensu bardzo często, to się zdarza – odpowiedział Kai. Zauważył zakłopotanie Kyungsoo i zaniósł się śmiechem. – Zastanawiasz się skąd wiem? Jesteś jak otwarta książka, bardzo dużo—

– Tak, wiem – westchnął Kyungsoo, mając dość bycia umniejszanym. – Mam znak zapytania i wykrzyknik przyczepiony do czoła, kiedy ty jesteś tymi wszystkimi innymi znakami interpunkcyjnymi, których nikt tak naprawdę nie używa, zgadza się?

– Prostując, to chciałem powiedzieć, że twoje oczy mówią same za siebie, ale myślę, że twoja wypowiedź też była dobra. – Kai uniósł kąciki ust do góry, po czym odpiął dopływ kroplówki i zsunął nogi z łóżka. – Teraz, proszę mi wybaczyć, idę wypisać się z tego miejsca. Nie lubię szpitali.

Kiedy szedł w stronę wyjścia z sali, założona na niego szpitalna piżama powiewała, co uwidaczniało pośladki chłopaka. Jego naga pupa, pomyślał Kyungsoo, była naprawdę, naprawdę ładna. Miała dołeczki i w ogóle.

Kai odkręcił się. – Mam fajny tyłek, co nie?

Kyungsoo zarumienił się. – Przestań czytać mi w myślach!

– Nie czytałem – roześmiał się Kai. – Praktycznie kwiliłeś, jak tylko odkręciłem się do ciebie tyłem. Widzisz, Kyungsoo-ssi, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy zaprzeczyłeś, że ci się podobam, ale czy teraz dasz radę wymyślić jakąś wymówkę? Chciałbyś wypróbować?

– Wypróbować co? – Kyungsoo walczył z jąkaniem.

Kai przysunął się w jego stronę, co sprawiło, że Kyungsoo zastanawiał się teraz, jak do cholery udało mu się wyglądać tak seksownie w szpitalnej piżamie. Wyższy chłopak nachylił się. – Mnie.

Kyungsoo zachłysnął się, ale Kai kontynuował: – Tak jak mówiłem już wcześniej, jestem dobry w łóżku. Jeszcze nikt nigdy mi się nie oparł…

– Nie jestem gejem! – niemalże wykrzyczał Kyungsoo, jego głos załamał się na ostatnim słowie.

Kai roześmiał się i poklepał widoczne wybrzuszenie na kroczu niższego. – Nie ma znaczenia, czy jesteś gejem czy nie. Seksowność to seksowność, a atrakcyjność to atrakcyjność.

Kai wsunął na siebie jeansy i w podskokach opuścił pokój, kołysząc swoją perfekcyjną pupą w ten wstrętny sposób, podczas gdy Kyungsoo próbował kontrolować samego siebie. Jak tylko uwikła się ze swoim problemem w spodniach, rzuci się na Kaia i wyjaśni mu, że to była zwykła iluzja i że to jego spodnie się tak ułożyły, bo wcale nie uważał, że Kai jest atrakcyjny.

Zanim zdążył spróbować ocalić swoją dumę, Kai rozmawiał już z jakąś uroczą pielęgniarką. Kyungsoo skrzywił się, bo czy on nie jest przypadkiem gejem?

Bardzo-możliwe-że-gej-albo-to-był-tylko-flirt został nagle pociągnięty za ucho przez zniewalająco piękną pielęgniarkę.

Kyungsoo poszedł za nimi, ale nie dlatego, że chciał podsłuchiwać i poznać prawdziwe preferencje seksualne Kaia, ale dlatego, że chciał w końcu oddać polo.

– Auć, przestań – jęknął Kai, odsuwając się. – To boli.

– Jesteś idiotą – westchnęła pielęgniarka. – Nie masz prawa odpinać kroplówki. I dlaczego w ogóle zemdlałeś i skąd ta rana od noża? Dobrze się czujesz? Naprawdę, Jongin, jesteś za bardzo—

Kai przyłożył całą swoją dłoń do jej twarzy w geście eww, przestań mówić, zanim zaczął się śmiać, kiedy kobieta swoimi paznokciami próbowała podrapać mu szyję. – Wszystko ze mną dobrze, Miyoung noona. Wiem co robię, jestem geniuszem, nie pamiętasz? Było po prostu kilka niefortunnych zdarzeń z moimi lekami i —

– Jak dużo nie wziąłeś? O mój Boże, Kai, nic się nie stało, prawda, nadal jesteś… ty, prawda? – Miyoung zaczęła gubić się w słowach, wyraźnie zdenerwowana.

– Czuję się dobrze – naciskał – nic się nie stało. Wciąż jestem sobą i zawsze sobą będę. Teraz, uspokój się, muszę iść.

Pielęgniarka odeszła sztywnym krokiem, a Kai odkręcił się na pięcie, zmierzając w stronę rogu, za którym stał Kyungsoo złapany teraz w pułapkę, bo jego koszulę przycięły drzwi.

– Podsłuchujemy, no pięknie. – Uśmiechnął się Kai.

– Nie – wymamrotał Kyungsoo. – Ja tylko… patrzyłem sobie na te kwiatki, okej? Lubię ogrodnictwo i zafascynowały mnie te rośliny, bo widzisz, one są takie zielone i żywe, i po prostu chciałem sobie na nie popatrzeć, Jezu Chryste, przestań mnie oceniać!

Kai spojrzał na rośliny (udawał, ale nie chciał jeszcze bardziej zawstydzać tego biednego chłopca), potem na Kyungsoo, następnie na przycięty materiał jego koszuli, potem znów przeniósł swój wzrok na Kyungsoo, aż w końcu pochylił się nad nim. Kyungsoo pisnął i cofnął się jak tylko mógł, zaciskając jak najmocniej oczy, próbując nie wdychać zapachu Kaia.

Kai uniósł jedną brew do góry i otworzył drzwi, uwalniając tym samym niższego.

– Jesteś gejem? – wypalił Kyungsoo zanim zdążył uderzyć się w twarz, w przenośni. Pięknie. Brawo, cymbale, teraz wyglądasz na zdesperowanego. Szczerze mówiąc, to jak ciężko jest utrzymać zwykłą rozmowę bez robienia z siebie idioty. Pewnie czyta teraz moje myśli, pieprzeni, opętani współlokatorzy, kto normalny się tak zachowuje? Przecież to nie są jacyś X-men—

– Przestań się już zadręczać – zaśmiał się Kai. – Nie czytam w myślach, więc nie wiem co jest w twoim umyśle, ale wiem jaki jest tego sens. Jestem na psychologii.

– Teraz to ma sens. – Odchrząknął Kyungsoo, jego twarz nadal była zarumieniona.

– I nie – powiedział Kai, idąc z powrotem do swojej sali. Kyungsoo podbiegł do niego.

– Nie?

– Nie, nie jestem gejem – ściągnął z siebie koszulkę, nie zważając na czerwoną twarz Kyungsoo.

– Więc…

– Lubię kogo lubię.

– Panseksualizm?

– Nie. – Kai pokręcił głową z uśmiechem. – Nie mam określonej seksualności. Gej, hetero, bi, panseksualny; to nas segreguje w zakładki. Wszystkie cię ograniczają i wyznaczają niewidzialną granicę. Ludzie zawzięcie próbują walczyć o równouprawnienie, ale sami ustanawiają widoczną różnicę pomiędzy ludźmi i grupami. Życie byłoby o wiele prostsze gdybyśmy mogli lubić kogo chcemy, byli tym, kim chcemy, bez żadnej etykietki naklejonej na naszą twarz, by cały świat mógł to przeczytać i dyskryminować nas.

– Wow. – Było wszystkim co mógł powiedzieć Kyungsoo, ponieważ Kai właśnie wygłosił porywające przemówienie jako odpowiedź na tak banalne pytanie, kiedy Kyungsoo nie potrafił nawet napisać eseju, uwzględniając w nim kilku argumentów, mając na to cały tydzień.

– A co z tobą? – Kai uśmiechnął się. – Kim jesteś?

– Ja… – Po wysłuchaniu mowy Kaia, nie wiedział co odpowiedzieć. Byłby dumny, gdyby mógł powiedzieć, że nie ma określonej zakładki z seksualnością, ale przez całe swoje życie uważał się za „w miarę hetero” i jakkolwiek strasznie to by nie brzmiało w oczach kogoś takiego jak Kai, to czuł się dobrze z tą etykietką. To dawało mu pewność, że otrzyma wsparcie jakiego nigdy nie mógłby znaleźć, gdyby był inny. – Nie wiem.   

Wyższy chłopak uśmiechnął się. – Lubię cię. Masz jaja.

Kyungsoo znowu przybrał postać zagubionego szczeniaka.

– Chodzi mi o to, że pomimo tego wszystkiego co przed chwilą powiedziałem, nie podjąłeś pochopnej decyzji i nie zmieniłeś swoich przekonań. Przyjąłeś to do siebie i wziąłeś informacje pod uwagę, ale zachowałeś własne zadnie, dlatego cię lubię.

Kyungsoo chciał zwymiotować, bo mój Boże Kai był taki przystojny, kiedy się uśmiechał.

Kai wrzucił sobie do buzi dwie tabletki i popił je szklaną wody, która stała na stoliku, po czym złapał Kyungsoo za rękę i wyprowadził ze szpitala.

– Gdzie idziemy?

– Na randkę.

– Co?

– Randka. Wiesz, wtedy spotyka się dwójka ludzi, którzy się sobie podobają, albo też nie, spędzają razem czas i poznają siebie nawzajem.  

– Wiem co to randka. Ale dlaczego? – westchnął Kyungsoo.

– Bo cię lubię – powtórzył Kai, tak jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. – I nie trzymam się zasady „Poznajmy się, zanim wyjdziemy na randkę” bo jest tandetna i czasochłonna, i co jeśli okaże się, że na koniec wcale nie polubisz tej drugiej osoby? Marnujesz czas tylko po to, by, nie wiem, przez miesiąc albo dwa ustatkować uczucia? To proste. Podobasz mi się i jestem ci winien przysługę za jajka i zwrócenie koszuli, dzięki tak poza tym, więc chcę zabrać cię na lunch.

– Ja— Ty— C-co? – jąkał się Kyungsoo.

Kai wepchnął go do taksówki. – Idziemy na randkę, bo cię lubię – powtórzył po raz trzeci.

– Dopiero co się poznaliśmy.

– Na litość boską, Kyungsoo, stanął ci, po tym, jak zobaczyłeś mój nagi tyłek! To oczywiste, że cię pociągam, po prostu daj się ponieść chwili i pozwól się zabrać na przyjemny lunch. Obiecuję, że będę grzeczny i postaram się, żeby moje homoseksualne tendencje cię nie wystraszyły, w porządku? – Kai posłał mu znaczące spojrzenie.

– W porządku.

–  Nie możesz cieszyć się trochę bardziej? To znaczy, wiesz, ta erekc—  

– Zamknij się! – Kyungsoo przyłożył dłoń do ust Kaia. – To nie była erekcja, to spodnie się tak ułożyły, nie waż się myśleć inaczej.

– Podobam ci się – wymamrotał Kai, ściągając ze swoich ust dłoń Kyungsoo, płacąc kierowcy, zanim samochód zjechał z podjazdu. Z użyciem siły wepchnął Kyungsoo do małej budki z jedzeniem i uśmiechnął się do niego. – Więc, Rycerzu, powiedz mi coś o sobie.

– Nie ma o czym mówić. – Nic nie było tak głębokie i inspirujące, jakby to Kai umiał wymyślić.

– Zawsze jest coś. – Kai wzruszył ramionami. Zamówił dwie kanapki i wręczył jedną Kyungsoo, po czym wolną dłonią złapał rękę niższego i wyprowadził ich z powrotem na zewnątrz.

– Wymień najprostsze rzeczy – powiedział Kai, przeżuwając jedzenie w zamyśleniu. – Skąd jesteś, czym się zajmujesz, co chcesz robić w przyszłości, ulubione kolory, te wszystkie głupie rzeczy.

– Um, nazywam się Do Kyungsoo, mam 23 lata i studiuję. Nie myślałem jeszcze za bardzo o przyszłości, więc nie wiem, co dokładnie będę robić. Lubię… Lubię muzykę, śpiewanie. Nie jestem zbyt dobry w opisywaniu samego siebie. – Kyungsoo potarł kark i ugryzł swoją kanapkę.

– Widzę. Nie nazwałbym cię piosenkarzem, jesteś pełen niespodzianek, hyung. – Kai podskoczył do przodu i obrócił się, przez co szedł teraz tyłem. Rozmawiali przez chwilę, Kai dowiedział się co Kyungsoo lubi, i czego nie, a niższy mężczyzna czuł, że jest sobą. Trudno było być przy Kaiu zmieszanym, bo chłopak doskonale wiedział co powiedzieć i co zrobić, by druga osoba czuła się komfortowo. Rzeczony Kai wydawał się być jeszcze bardziej atrakcyjny, kiedy spacerowali po parku. – To fair, że tylko ja dowiedziałem się czegoś o tobie, zważywszy na to, że wyciągnąłem cię tak daleko? Więc, jeśli chcesz coś wiedzieć, pytaj.  

– Dlaczego zboczyłeś ze swojej drogi, by pomóc mi, wtedy w tamtej alejce?

– Usłyszałem krzyki. Postanowiłem to sprawdzić, tak na wszelki wypadek, ale natknąłem się na bardzo interesującą scenę. Zazwyczaj tylko stoję i się przyglądam, nie lubię się brudzić, ale wyglądałeś na tak bardzo pochłoniętego obroną tej kobiety, że nie mogłem się powstrzymać i mnie też wciągnęło – odpowiedział Kai, siadając na ławce.

– Dlaczego zażywasz leki? To wyglądało mi na coś… – Kyungsoo zamilkł, kiedy twarz Kaia zmieniła się w bardzo poważną. Obawiał się, że posunął się za daleko. – Przepraszam, jeśli to było zbyt osobi—

– Nie, nie, tak jak mówiłem: wszystko fair. – Kai uśmiechnął się. – Te leki nie są jakieś ważne, zwykłe proszki na zniwelowanie bólu głowy i innych kłopotów z głową. Ale… chcesz coś wiedzieć? Obiecaj, że nie będziesz się nade mną litować.

– Nie będę – Kyungsoo dał słowo, kładąc dłoń na sercu, wywołując tym samym serdeczny śmiech Kaia.

– Umieram, hyung. – Kai uśmiechnął się.

–… C-co? O mój Boże… Kai, tak mi przykro, ja— – Twarz Kyungsoo zaczerwieniła się, a on walczył z samym sobą, by nie przytulić wyższego, bo to musi być takie smutne, a on przed chwilą przysiągł, że nie będzie się litować, ale jak mogę być taki bez serca, taki nieczuły i głupi.

Kai zaniósł się znowu śmiechem. – Robię sobie z ciebie żarty, Kyungsoo. Żartowałem. Jaki to byłby rodzaj romansu, gdybym oświadczył ci już na początku, że niedługo umrę? Bardziej przypominam kogoś typu zachowaj-przytłaczające-wyznania-i-całą-smutną-otoczkę-dopóki-szalenie-się-we-mnie-nie-zakochasz-i-wtedy-powiem-ci-prawdę-dokładnie-kiedy-od-śmierci-będzie-mnie-dzielić-kilka-chwil-dzięki-czemu-wywołam-prawdziwą-tragedię. Jestem egoistą i wolałbym raczej, żebyś cierpiał z bólu, kiedy umrę, przez co nie będę musiał widzieć twojej litości.

Kyungsoo nic nie powiedział.

– Jesteś na mnie zły, Kyungsoo? – zapytał Kai, przechylając się, by zobaczyć jego twarz.

Niższy mężczyzna skrzyżował ramiona na klatce piersiowej i odwrócił się obrażony. Nie miał pojęcia dlaczego zachowuje się tak, jak się zachowuje. Kai był tylko nieznajomym, który lubił żartować, ale to naprawdę go zdenerwowało, ten żart o śmierci. Obwiniał za to swoje hormony i fakt, że Kai był jedyną osobą, która próbowała się z nim zaprzyjaźnić (a nawet coś więcej), od kiedy w pierwszej klasie szkoły średniej ten straszny dzieciak – Chanyeol – próbował zabrać jego pierwszy pocałunek, bo był skłócony ze swoim chłopakiem.   

– Jesteś zły – stwierdził Kai. – Przepraszam, Kyungsoo. To był żart. Jestem zdrowy i nie zamierzam umierać w najbliższym czasie. Przysięgam, możesz sprawdzić moje dane ze szpitala i zapytać się tej pielęgniarki, która publicznie mnie maltretowała. Obiecuję, że nasza historia miłosna obędzie się bez tragedii, o ile w końcu nie powiem ci tych wszystkich nieprzyjemnych sekretów, okej? Myślałem, że użycie mojej własnej śmierci będzie zabawne—

– O mój Boże, Kai, to wcale nie było śmieszne. – Wyrzucił z siebie w końcu Kyungsoo, jego oczy zamazywały się łzami, które chciał zebrać gąbką i potem się w nich utopić, bo dlaczego do cholery płaczę, to takie żałosne, muszę mieć chyba rodzaj męskiego okresu. Nienawidzę siebie, ja pierdole. – Wierzę ci, okej, to ja jestem łatwowierny. Ale wyglądałeś na smutnego, więc jak możesz mnie obwiniać za litość? Tak po prostu powiedziałeś mi, że umierasz, to wyglądało jakbym w ogóle dla ciebie nic nie znaczył i Jezu Chryste, Kai, jeśli ktoś mówi, że umiera takim olewczym tonem, to rani drugą osobę. Bałem się o ciebie, jasne? Nawet jeśli jesteś tylko nieznajomym, każdy czuje ukłucie w sercu, gdy ktoś mówi, że umiera. Nie lubię śmierci, to drażliwy temat, okej? Nie uważam, żeby to było śmieszne, uwierzyłem ci, jak to mogło wydawać ci się zabawne?

Kai z powrotem oparł się o ławkę i spojrzał na Kyungsoo z podziwem. – Myślę, że to najdłuższa wypowiedź, od kiedy cię poznałem. Jesteś wrażliwym facetem, co? Naprawdę, naprawdę przepraszam, że cię zdenerwowałem, ale zapewniam cię, że to był żart i możesz być już spokojny, bo jak wielkim dupkiem bym był, gdybym powiedział ci teraz, że to żart, a potem wylądowałbym w szpitalu z jakąś nieuleczalną chorobą?    

Kyungsoo gniewnie otarł głupie łzy płynące po jego zarumienionej twarzy, przeklinając w głowie samego siebie za bycie tak żałośnie emocjonalnym.

– Będzie nam ze sobą wspaniale. – Uśmiechnął się Kai. – Bardzo cię lubię, Kyungsoo.

– Zamknij się – wymamrotał niższy.

Kyungsoo był zbyt pochłonięty uczuciem ulgi, by zauważyć, że Kai unikał odpowiedzi na jego pytanie.

rozdział 3 | rozdział 1         

Panseksualizm – pogląd lub filozofia zakładający, że ludzki potencjał seksualny może i powinien być skierowany na każdego i wszystko. Wszechstronna miłość seksualna. 

Oh Pauline^®