!? [1]

1/10

oryginał: Interrobang

autor: chaos-

tytuł rozdziału: Zdefiniowany przez znaki interpunkcyjne | oryginał: Defined by Punctuation

Jongin westchnął i powoli ruszył przez ciemne ulice. Noc była przepiękna, księżyc rzucał z góry blask na popękaną i obrzydliwie połataną asfaltem nawierzchnię. Delikatny wiatr unosił zapach gnijących śmieci wprost do jego nosa. Ach, Seul, jakim cudownym stał się miejscem.

Przez alejkę odbił się echem krzyk i z perfekcyjnie kształtnych ust ponownie uciekło westchnienie. Kolejny krzyk. I kolejny.

Ta sama osoba, najprawdopodobniej. Kai zastanawiał się przez chwilę, czy powinien odpowiedzieć na te rozpaczliwe prośby o pomoc czy może lepiej jeżeli będzie kontynuował swoją wędrówkę, schylając ze wstydu głowę w dół, unikając konfrontacji tak jak inni przechodnie.

– Dlaczego decyzje muszą być takie trudne? – Kai dramatycznie powiedział do samego siebie i zawrócił. – To może być równocześnie jakaś pułapka, żeby zwabić mnie i obrabować, ale, o to jestem, wielki dobroczyńca. Jak ja nienawidzę samego siebie.

Kai przemieszczał się skocznym krokiem, gwiżdżąc melodię piosenki od kiedy tylko zawrócił w stronę alejki. Jego twarz była zakryta przez kaptur, a jedyną widoczną częścią były pulchne usta, robiące niezadowoloną minę.

Zatrzymał się, kiedy dostrzegł bruneta, raczej niższego, stojącego w obronnej pozie przed upadającą kobietą. Brwi Kaia uniosły się, kiedy obserwował jak rycerz bronił swojej dziewki w niebezpieczeństwie. – Czyli na świecie są jeszcze ludzie, którzy są „ludzcy”... – pomyślał.

Rycerz, z zatrważającą werwą uderzył jednego z wyższych mężczyzn w jelita. Kiedy tamten zgiął się w pół, przez, jak przypuszczał Kai, coś, co było bólem (nie mógł wiedzieć, nigdy wcześniej nie został uderzony w jelita. To naprawdę tak boli?), rycerz uderzył go znowu, tym razem nogą i gorączkowo skinął głową w stronę dziewki, by uciekała. Och, jakie to urocze.  

Panienka uciekła nie posyłając najmniejszego spojrzenia w stronę swojego wybawcy. Czy tak właśnie się teraz robi? Czy księżniczka nie powinna była płakać, przyczepiona do swojego księcia nawet w niebezpiecznych sytuacjach? Kiedy dziewczyna oddalała się od swojego wybawcy i przybliżała do Kaia, wypuścił „ach”, rozumiejąc sytuację. Ona nie była księżniczką, była nierządnicą, widział to, ale wtedy nasunęła mu się myśl, że mógł się mylić – rzadkość, ale zawsze możliwość. Właśnie kiedy miała wykonać swoją niezbyt wdzięczną drogę ucieczki, jeden z brutali chwycił ją za ramię i pociągnął z powrotem.

Kai zdecydował się w końcu wkroczyć, mamrocząc coś o głupich brutalach i o tym, że jest gotowy zabić, jeżeli zostawią na nim krew. Nierządnice też mają uczucia, przypomniał sobie Kai. Nawet jeżeli jest ubrana „niewłaściwie”, to nie oznacza, że chce być dotykana. Kai sam często chodził po domu bez koszulki i jeśli ktokolwiek spróbowałby położyć na nim swój palec bez jego zgody, nie zawahałby się wydrapać temu komuś oczu.

Przepchnął się i poklepał mięśniaka po ramieniu. – Byłbym wdzięczny, gdybyś zostawił tę młodą damę.

Przez twarz brutala przeszło niedowierzanie pomieszane z rozbawieniem.     – Młoda dama? To dziwka. Co cię to obchodzi, panie, jeśli też chcesz sobie trochę poużywać to poczekaj, aż my skończymy.

Kai zmarszczył brwi. – W takim razie, przepraszam. – I z tymi słowami uderzył mężczyznę prosto w nos, łapiąc kobietę. – Najdroższa, to nie mądre, chodzić po nocy... w bieliźnie. – Zdjął z siebie kurtkę i zarzucił ją na jej ramiona. – Biegnij!

Kobieta pognała przed siebie, a Kai zwrócił się teraz do rycerza, który bardziej lub mniej próbował się stawiać ostatniemu sprawcy. Kai już chciał mu pomóc, kiedy zadzwonił jego telefon.

– Tak, słucham? – odpowiedział, patrząc na rycerza, posyłając mu jedna-chwila-proszę-pomogę-ci-po-tym-telefonie uśmiech.

– Zaraz będę w domu. Nadarzył się pewien... incydent – odezwał się Kai. – Tak, przepraszam. Okej. Pa.

Wsunął swój telefon z powrotem do kieszeni i zakradł się od tyłu niczego nie spodziewającego się napastnika, po czym uderzył go prosto w szyję. Sprawca osunął się, a Kai uśmiechnął, pomagając wstać rycerzowi, który upadł ze zmęczenia, kiedy tylko brutal znalazł się na ziemi.

– Cóż za bohater – powiedział Kai, otrzepując płaszcz nieznajomego. – Jednakże, żegnaj.

– Czekaj! – zawołał rycerz.

– Tak? – Kai obrócił się prawie elegancko.

– Twoja ręka. Krwawi.

Kai spojrzał w dół, a jego twarz wykręciła się w rozdrażnieniu. – Cóż, to trochę uciążliwe. – Rozdarł swoje polo, tak, że nie miało teraz rękawów i wskazał na ranę. – Właśnie dlatego te wszystkie bohaterskie rzeczy powinny być zostawione dla kogoś innego. Szczerze mówiąc, to wyszedłem kupić jajka i skończyłem oddając moją kurtkę, niszcząc sobie polo i obrywając w ramię. Czy tak odpłaca się ludziom, którzy chcą tylko pomóc? Och, super, zaczyna skapywać! To moje ulubione jeansy! Wiesz jak trudno jest sprać krew? Kiedy w ogóle sobie to zrobiłem? – Mówił chaotycznie, oddalając się, nie zwracając najmniejszej uwagi na mężczyznę patrzącego na niego szeroko otwartymi oczami.

Cięcie było dość głębokie, ale Kai miał to gdzieś. Pomimo faktu, iż można było zobaczyć mięso, a cała ręka pokrywała się już krwią, nie czuł niczego.

Wskoczył do sklepu na rogu i kupił paczkę bandaży. Kiedy wychodził, ktoś chwycił go za nadgarstek i wciągnął do budynku obok, popychając w stronę jednego z pokoi.  

Kai zamrugał, widząc człowieka stojącego przed nim. – Och, Rycerzu, to ty. Jeśli chciałeś ze mną porozmawiać, wystarczyło po prostu zapytać. Te całe obskurne mieszkania... Nie bardzo lubię taki klimat.

– Zamknij się i usiądź na łóżku – westchnął.

– Przepraszam, ale naprawdę nie jestem w nastroju na seks. To znaczy, jakkolwiek ekscytująco by nie brzmiał seks z nieznajomym, to nie chcę ryzykować nabawieniem się choroby przenoszonej drogą płciową. Poza tym, krwawię.

– Myślisz, że chcę się z tobą przespać? – zapytał mężczyzna, zanosząc się śmiechem.

– A nie chcesz? – Kai uniósł jedną brew do góry. – Cóż, jesteś pierwszym. Zawsze mi mówią, że jestem przystojny i świetny w łóżku, więc—

– Opatrzę twoją ranę! – Mężczyzna roześmiał się. – Nie chcę znać szczegółów twojego życia seksualnego. Pomogłeś mi tam, przynajmniej tyle mogę, ochronię cię przed wykrwawieniem się na śmierć.

– Czy nie jesteś zbyt miły, panie Rycerzu? – rozmyślał Kai. – Ratujesz dwie osoby jednej nocy, cóż za ekscytujące życie.

– Moje imię to nie Rycerz, tylko Kyungsoo – odpowiedział, oczyszczając ranę, następnie bandażując ją. – I myślę, że potrzebujesz szwów. Nie boli cię?

– Według mnie, ból jest zwykłym wytworem naszego umysłu. Słyszałeś kiedykolwiek o progu percepcji? To po prostu proces umysłowy pozwalający na rozpoznawanie i interpretowanie bodźców fizycznych... – Kai zauważył pusty wyraz twarzy Kyungsoo i jego szeroko otwartą buzię, po czym machnął lekceważąco ręką. – To nie boli. 

– Widzę – powiedział wolno Kyungsoo, jego umysł próbował zrozumieć wszystko, co przed chwilą powiedział do niego mężczyzna. Był tak zdezorientowany, że nie przejął się nawet tym, iż Kai najprościej w świecie uciął swój wywód, dlatego iż Kyungsoo był zbyt głupi. (Kyungsoo nie chciał uwierzyć, że jest głupi, to Kai mówił tak, jakby próbował uświadomić innym ich głupkowatość.)

– Wiesz, jak na tak uroczego chłopca, to nie jesteś kimś na kogo wyglądasz. Walka, rycerskość i te inne, nie spodziewałbym się czegoś takiego – odezwał się nagle Kai, pochylając do przodu, bacznie przyglądając niższemu mężczyźnie.

– Uroczego? – Kyungsoo uniósł brwi. – Nie jestem uroczy—

– Och, ależ oczywiście, że jesteś. Te ogromne oczy, te usta, w zasadzie, to cała twoja twarz jest zobrazowaniem „uroczego”. Nie wspominając już, że jesteś taki malutki. Jak laleczka – powiedział szczerze Kai. Zanim Kyungsoo zdołał obronić swoją dumę, chłopak kontynuował: – Wybacz mi, Kyungsoo, to była dla mnie przyjemność, poznać cię i dostać nożem w ramię, ale muszę kupić jajka i mleko, albo inaczej mój żywot zakończy współlokator.

Kyungsoo zdawał się być zdumiony zachowaniem Kaia. (Co nie do końca było zaskakujące, ponieważ większość ludzi tak reagowała. Kai nigdy nie pasował do kategorii „normalny”.) 

– Chodź ze mną.

– Czy nie powiedziałem przed chwilą, że idę zrobić zakupy? – Kai dociekliwie uniósł brew.  

– Tak, ale drzwi obok jest sklep, który należy do mojej rodziny. Możesz wziąć stamtąd jajka do domu – zaśmiał się.

 – Nie potrzebuję łaski, Kyungsoo-ssi. Jestem w stanie kupić jaj— Kurwa. Zostawiłem mój portfel w kurtce. – Twarz Kaia zbladła. Kupił bandaże za drobne, które miał w kieszeni, ale resztę pieniędzy zostawił w portfelu.

– Gdzie jest twoja kurtka? – zapytał Kyungsoo.

– Dałem ją tej nierządnicy – westchnął znowu Kai.

– Nierządnicy...?

– Prostytutce.

– Jak, ty...?

– Przede wszystkim po tym, jak się nosiła. Szła z dumnie uniesionym podbródkiem, ale jej ramiona były skulone w upokorzeniu, jakby próbowała utrzymać odłamki swojej godności w jednym kawałku – powiedział Kai, jakby to było oczywiste. – Nie wspominając już o tym, że była półnaga i szła dzielnicą znaną z prostytucji.

– O...kej – Kyungsoo skinął głową – cóż, wygląda na to, że będziesz musiał przyjąć moją łaskę.

– Najwyraźniej, tak. – Kai uśmiechnął się i podążył za niższym mężczyzną. Przyjął mleko i jajka, kłaniając się, choć niechętnie, i obiecał zapłacić za to (co łączyło się z wyrwaniem telefonu starszemu i wstukaniem w nim numeru telefonu) pomimo odmowy Kyungsoo.

– Do zobaczenia wkrótce, Kyungsoo. Nie ratuj już dziewcząt z opresji bez właściwego wsparcia – Kai uśmiechnął się, zapisując numer starszego – bo stanie ci się krzywda.

– Tak naprawdę to nie planowałem jej pomóc – Kyungsoo nie wiedział nawet, dlaczego zaczął się tłumaczyć, jakby po prostu czuł, że zmylił Kaia swoją odwagą (lub tchórzostwem). – Tamci goście ukradli parę rzeczy ze sklepu i poszedłem za nimi. Nie wiedziałem, że było ich trzech, czy że chcieli kogoś zranić i po prostu... zacząłem się bić. Instynkt przetrwania, tak myślę.

– Wciąż w pewnym sensie Rycerz. – Gdyby Kai miał na głowie kapelusz, przechyliłby go z uznaniem.

Wrócił do swojego apartamentu tylko po to, by znowu westchnąć, kiedy zorientował się, że klucze również zostawił w kurtce. Zapukał do drzwi, a jego współlokator otworzył mieszkanie z pytającym wyrazem twarzy.  

– Dałem moją kurtkę prostytutce, kiedy pomagałem takiemu jednemu bić się z osiłkami – westchnął Kai. – Typowy wieczór poza domem.

 -‽-‽-‽-

– Kai, odbierz telefon – mruknął Sehun, chowając twarz w poduszkach. Aparat nieustannie dzwonił. – Kai, odbierz swój telefon. – Sehun rzucił poduszką, ale jego współlokator od trzech lat, nie poruszył się nawet o centymetr.

Młodszy chłopak wydał z siebie odgłos zirytowania i wyszedł z łóżka, aby odebrać na wpół przytomnym i jak zawsze bardzo uprzejmym głosem: – Czego chcesz do cholery?

– Kai-ssi? – Zapytał z wahaniem cichy głos.

– Nie. Jestem jego współlokatorem. Kim jesteś? – Sehun podrapał się po karku i podszedł do Kaia. Cały czas leżał na podłodze, gdzie położył się, gdy tylko wszedł wczoraj do domu. Sehun kopnął go. – Ej, Kai, ktoś do ciebie dzwoni.

Kai się nie poruszył. Ręcznik wokół jego ramienia był przesiąknięty i plamił jednocześnie dywan ciemną purpurą. – Och. Kurwa – przeklął Sehun.

– Nazywam się Kyungsoo. Spotkałem wczoraj Kaia. Zostawił coś w moim domu. Czy wszystko w porządku? Zranił się wczoraj...

– Zemdlał w nocy i nie chce się teraz podnieść. Myślę, że jest w śpiączce – powiedział bez ogródek Sehun, wciąż trącając nieprzytomnego chłopaka swoją bosą stopą. – Kai!

Kyungsoo po drugiej stronie telefonu zbladł. – Nie zabrałeś go do szpitala?

Sehun zapauzował. – Zwykle nie pozwalał na wykrwawienie się do nieprzytomności; zakładałem, że zadba o siebie. Czy mogę mu po prostu powiedzieć, żeby do ciebie oddzwonił? Myślę, że chyba muszę zadzwonić po karetkę.

– Tak, tak oczywiście – powiedział pospiesznie Kyungsoo.

Sehun westchnął i podniósł swojego przyjaciela, łapiąc go w tali. Zarzucił go sobie przez swoje chude ramię i zataczając się, wyszedł z apartamentu, ignorując ciekawskich obserwujących jego każdy ruch. Niedbale rzucił Kaia do samochodu i modlił się, by nie spowodować żadnego wypadku, bo tak w zasadzie, to nie miał prawa jazdy. Po dziesięciominutowym ocieraniu się o boki ciężarówek, nielegalnym zawracaniu i ledwo uniknionych zderzeniach z kilkoma staruszkami i zwierzętami, dotarli do szpitala stosunkowo bez szwanku.

– Uch, mój przyjaciel chyba jest martwy – Sehun odchrząknął i pozwolił, by pielęgniarki pospieszyły po łóżko na kółkach i zabrały jego współlokatora.

Kyungsoo, po otrzymaniu adresu szpitala od Sehuna, zanim ten odłożył słuchawkę, rzucił się biegiem w kierunku placówki. Nie wiedział, dlaczego się tak spieszył, albo raczej, dlaczego w ogóle szedł do szpitala, ale czuł, że po części to on odpowiada za stan Kaia.

Zjawił się w sam raz, w momencie kiedy Kaia zabierał personel, a wysoki, szczupły chłopak patrzył na to z zakłopotaniem. – Sehun-ssi? – zawołał Kyungsoo. Chudy chłopak odwrócił się, jego twarz była bez wyrazu.

– Eee, jestem tym, który wcześniej dzwonił... – uśmiechnął się.

Jeżeli Sehun miał jakąkolwiek zdolność w rozpoznawaniu, albo jeśli w ogóle przetworzył słowa skierowane w jego stronę, nie pokazał tego. – Okej – wyseplenił w odpowiedzi.

– Uh, czy z Kaiem wszystko dobrze? – Kyungsoo podrapał się niezręcznie po karku.

– Nigdy nie można dokładnie wiedzieć co z Kaiem. Czy jest okej czy zaraz umrze, czy jest szczęśliwy czy smutny. Mieszasz to wszystko razem i wychodzi Kim Jongin. Ale, nie martw się, już nie raz był w takim stanie i zawsze wracał tak samo pojebany jak wcześniej.

Kyungsoo walczył z chęcią nakłonienia chłopaka do szacunku, nie mówiąc już o tym, że to było proste pytanie i wystarczyło odpowiedzieć zwykłym „tak” lub „nie”, bo tak naprawdę nie zrozumiał niczego, co powiedział do niego wyższy chłopak.

– Tak – powiedział nagle Sehun. – Tak, wszystko z nim dobrze. Przepraszam, że cię zdezorientowałem.

Kyungsoo otworzył usta, pytania: „Skąd wiedział?” i „Czy on umie pokazywać emocje czy jego twarz jest sparaliżowana?” rozpraszały się po jego mózgu.

– Skąd wiem, że wprowadziłem cię w zakłopotanie? – Sehun podjął odpowiedź, wyjmując pytanie wprost z ust Kyungsoo. – Kiedy zaczynasz przebywać z Kaiem i uczysz się jak go rozgryźć, twoje umiejętności czytania ludzi stają się tak rozwinięte, że wykorzystujesz je nawet przy zwykłych osobach, to jak czytanie z otwartej książki. Umysł Kaia to jedno wielkie, popieprzone zbiorowisko znaków zapytania pomieszanych z wykrzyknikami, elipsami, i zajebiście często, średnikami – ludzie tacy jak ty mają wprost naklejony na czoło znak zapytania, cały świat może to zobaczyć.

Kyungsoo stwierdził, że Sehun, podobnie jak Kai, jest szalony, ale musi jeszcze zdecydować, czy w tym dobrym czy złym sensie. Napawał się też faktem, iż przez całą mowę wygłoszoną przez Sehuna, nie wyrażał żadnych emocji, poza znudzeniem.

– Nie uciekasz – zauważył Sehun, a w jego oczach przez ułamek sekundy mignęło zaintrygowanie.

Kyungsoo chciał wykonać taniec szczęśliwości, bo alleluja, ten facet ma emocje. Szybo się pozbierał i próbował złożyć w miarę spójne zdanie, które nie pokazałoby, że jest głupi. (Co byłoby trudne zważywszy na to, iż Sehun mówił tak samo jak Kai: jakby próbował zastraszyć swojego rozmówcę, pokazując mu jak bardzo jest inteligentny.)

– N-nie. – Kiepska odpowiedź. Rozważał opcję skoku wprost przed łóżko prowadzone korytarzem przez pielęgniarki, ale zanim mógł przeprowadzić swój plan śmierci pod kółkami sprzętu lekarskiego, Sehun roześmiał się. Kyungsoo zbladł, bo pan jestem-zbyt-fab-na-emocje śmiał się, z niego, musiał brzmieć naprawdę głupio. Znowu spojrzał na łóżko i szacował jak szybko musiałby działać, gdyby chciał nim oberwać.

– Przepraszam. – Sehun uśmiechnął się, jego oczy tworzyły półksiężyce. – Po prostu cię testowałem. Jako że dałeś radę znieść Kaia i dogadać się z nim, plus zjawiłeś się tutaj po tym wszystkim to chciałem tylko sprawdzić na ile daleko będę mógł się posunąć, zanim uciekniesz. Kai cię polubi. Nie codziennie komuś udaje się przetrwać moje wywody; i uwierz mi, Kaia są o wiele, wiele gorsze. Musiałem się upewnić, że jesteś gotowy.

– Przyszedłem tylko oddać mu polo... – powiedział Kyungsoo. Nie planował zaprzyjaźniać się z Kaiem, czy poznawać jego współlokatora, chciał tylko upewnić się, że wszystko z nim dobrze, oddać mu ubranie i wrócić do domu.

Sehun uśmiechnął się. – Och, nie pozwolę ci na to. Musisz porozmawiać z Kaiem. On od tak nie naraża się na niebezpieczeństwo dla byle kogo.

Kyungsoo stwierdził, że wolał Sehun a o wiele bardziej, gdy ten nie wyrażał żadnych emocji.

rozdział 2 | wprowadzenie

Mam prośbę. Napiszcie mi czy chcecie teraz kolejny „!?” czy „ZKW”. ALBO (zaczym ja optuję najbardziej) dajcie mi trochę czasu i ja skupię się tylko na „Destati”. Tylko zapewne dodałabym go pod koniec tej długiej przerwy. Zrobię tak jak będziecie chcieli, bo tak czy siak muszę każdą z tych prac przetłumaczyć, więc w sumie to mi obojętnie. XD

Powiedzcie mi też jak odczucia po kaisoo! (jest ciężkie, wiem)

Życzę wam zdrowych, rodzinnych, spokojnych Świąt Bożego Narodzenia. Żeby łamanie opłatkiem nie było takie żenujące, a wasza rodzina nie wypytywała o chłopaka/dziewczynę, której/którego nie macie. By obeszło się bez kłótni, a wszystkie pyszności poszły w cycki, albo super mięśnie! ♥

Oh Pauline^®