ZKW [1]

Złote Kwiaty Wiśni

1/19
oryginał: Golden Cherry Blossoms
autor: AlbinoPeacock
tytuł rozdziału: Nasiono | oryginał: Seed 

S e h u n nie bardzo wiedział, kiedy to stało się jego cotygodniowym rytuałem. Ponownie był tutaj, idąc w dół obskurnej ulicy.

Większość innych przedsiębiorstw na ulicy była już zamknięta, zamieniając ją w ciemną i jałową. Większość, ale nie dwupiętrowy, cynobrowy dom z rzucającymi się w oczy czerwonymi, papierowymi lampionami, zawieszonymi po obu stronach cienistych budynków. Vermillion House zapraszał wszystkich tych, którzy włóczyli się po jałowej ulicy, obiecując im noc wypełnioną pasją i spełnienie wszystkich pragnień każdego, kto do niego wejdzie.

Przychodził tutaj co tydzień – w każdą środę, tuż przed zachodem słońca, by zobaczyć chłopca w jedwabiu. Technicznie, to on nie był chłopcem (był nawet o kilka lat starszy od Sehuna), ale jego anielska twarz nabierała prawie każdego, kto zawiesił na nim swój wzrok.

Nazywał się Luhan i był teraz najdoskonalszą rzeczą w życiu Sehuna.

    

Puls chłopaka przyśpieszył, kiedy zbliżał się do małej postaci stojącej pod jasną, czerwoną latarnią. Mógł podziwiać wtedy piękną, jedwabną szatę, która luźno wisiała na małej, chudej, męskiej sylwetce. Młody mężczyzna nie mógł stwierdzić, czy gęsia skórka na jego ciele była spowodowana przez chłodne powietrze, czy może przez ekscytację, że porozmawia z Luhanem.

– Chciałbym, żebyś nie musiał publicznie pokazywać się w takim ubraniu – powiedział Sehun z figlarnym uśmiechem, zbliżając do drugiego mężczyzny. Chociaż wypowiedział tamte słowa beztrosko, to mówił na poważnie.

Luhan obdarzył go uśmiechem i nic nie odpowiedział, ale Sehun wiedział, dlaczego musiał ubierać się w jedwabną szatę i stać przed Vermillion House. W ten sposób zdobywał nową pracę.

{

Jedną z wielu rzeczy, które Sehun lubił w ich cokolwiek-to-było związku było to, że zawsze miał kontrolę. To nie był apodyktyczny rodzaj władzy, który czyniłby Luhana jego marionetką, by zrobił wszystko, na co Sehun miałby tylko ochotę (choć takie było powszechne nastawienie stałych klientów Vermillion House). Kiedy z nim był, czuł kontrolę nad swoim własnym życiem. Mógł sam podejmować decyzje i nie czuć żadnego zobowiązania by powiedzieć, bądź coś zrobić.

Sehun w skupieniu obserwował, jak Luhan szarpnął pas owijający jego talię, pozwalając drogiej, jedwabnej szacie zsunąć się z jego ramion na podłogę. Bez względu na to, ile razy młody mężczyzna robił to wcześniej, Sehun za każdym razem się rumienił.

Nie mógł się powstrzymać przed przewędrowaniem wzrokiem po każdym centymetrze nieskazitelnej, bladej skóry, która przed nim stała. Sposób w jaki Luhan tkwił w miejscu, z ręką założoną na jego smukłej szyi, jedną nogą ugiętą, podpierając się na palcach sprawiał, że jego ciało było wygięte w przepiękny łuk.

Luhan poruszył się, by dołączyć do młodszego mężczyzny na łóżku i nie tracąc czasu, zaczął obsypywać go delikatnymi pocałunkami i subtelnym dotykiem. Sehun próbował nie myśleć o tym, jak wielu innych mężczyzn dotykał tak przed nim. Jego ręka spoczęła na miękkim zagięciu u dołu pleców Luhana, wywołując tym lekko chrapliwe westchnienie wypuszczone wprost do jego ucha. Przez chwilę zastanawiał się, czy może naprawdę to jego dotyk sprawia, że starszy czuł się w ten sposób.

Sehun dostałby swoją odpowiedź, gdyby zauważył gęsią skórkę, która pokrywała wątłe ramiona Luhana. 

{

Sehun nie lubił prawdziwego świata, nie lubił też tego, kiedy Luhan stał się jego zachcianką, której mógł się poddać tylko raz w tygodniu. Ta zachcianka była czymś, co sprawiało, że potrafił przeżyć pozostałe sześć dni tygodnia, jednak Sehun wiedział, że nie może tego wyjawić Luhanowi.

– Więc, co w twoim życiu jest takie straszne, że mnie potrzebujesz? – zapytał pewnego dnia cynicznie Luhan, kiedy Sehun hojnie obdarowywał jego szyję delikatnymi pocałunkami. Być może to przez ciepło, które wędrowało z jego koniuszków palców u dłoni, aż do jego stóp, albo przez nieznane uczucie, które buzowało w jego brzuchu za każdym razem, kiedy Sehun dotykał go, sprawiając, że jego mięśnie żarliwie się spinały, kiedy był z młodszym mężczyzną.

Sehun zatrzymał się, odsuwając od szyi Luhana. – To nie jest ważne.

– Mam prawo wiedzieć.

– Płacę ci, żebyś pomógł mi zapomnieć o moich problemach.

Luhan tylko wymownie na niego popatrzył i, kiedy Sehun chciał ponownie przyłożyć swoje usta do jego szyi, Luhan odepchnął go. Młodszy mężczyzna głośno westchnął, przewracając się na drugą stronę materaca, odwracając do niego plecami, nie ufając własnej kontroli nad emocjami.

– Myślę, że jeśli ci o tym powiem... znienawidzisz mnie.

– Nie zrobię tego.

– Jestem odrażający.

– Tak jak ja.

Sehun nie mógł powstrzymać się przed uśmiechem, który rozciągnął jego usta. Jednak nadal czuł niepokój i ucisk żołądka. Nigdy nie chciał, aby jego prawdziwe życie przeniknęło w chwile, które spędza z Luhanem. Ale w końcu do tego doszło.

Sehun przełknął z bólem i odsunął się jeszcze dalej od Luhana.

– Jestem w swego rodzaju... dziwnym położeniu – odezwał się powoli, nie wiedząc jak zacząć. Gdy od starszego nie wyszła żadna odpowiedź, kontynuował:

– Moi rodzice są teraz w nieco trudnej sytuacji. Mój starszy brat zmarł niespełna rok temu, tak więc to spowodowało, że stałem się nowym żywicielem rodziny.

– Nie twój ojciec? Jest zbyt leniwy?

– Niepełnosprawny.

Z poczuciem winy, oczy Luhana oderwały się od postaci leżącej obok niego. Być może nadszedł czas by zaakceptować fakt, że nie był on jedyną osobą, która prowadziła ciężkie życie.

– Kilka miesięcy temu, pewien mężczyzna podszedł do mnie na rynku. Myślałem, że być może chce zaoferować mi staż, ale kiedy spędziłem z nim więcej czasu, oczywistym się stało, że jego zainteresowanie było... we mnie.

Luhan nie mógł się powstrzymać i przewrócił oczami. Homoseksualni mężczyźni nie są rzadkością, pomimo powszechnego przekonania i wiele burdeli ma w swojej ofercie młodych mężczyzn takich jak Luhan, pod przykrywką asystenta dla aktora, albo osoby pomagającej w firmie. Dlaczego tamten mężczyzna tracił swój czas z tym niedojrzałym chłopcem, jakim był leżący obok niego Sehun.

– Jest znaczącą postacią w społeczeństwie – kontynuował Sehun. – Jego życie jest perfekcyjne z zewnątrz – bogaty, piękna żona, piękny dom, kochany przez mieszkańców miasta. Ale nie jest szczęśliwy, a przynajmniej nie w jego małżeństwie. Musi utrzymać swój wizerunek publiczny i mówi, że nie może zostać zauważony... Cóż... W miejscu, takim jak to. Więc teraz znalazłem się w pewnym chorym, seksualnym związku między nim i jego żoną. Mówi, że potrzebuje dziecka. Może dziecko pomoże naprawić ich zniszczone małżeństwo, albo zdoła ukryć przed innymi jego preferencje seksualne. Ale on nie może... podniecić się widokiem swojej żony, dlatego mnie w to włączył.

Luhan widział, jak nastolatek obok niego powoli załamuje się pod wpływem jakiegokolwiek wspomnienia, które rozświetlało się przed jego oczami.

– Zazwyczaj to on zaczyna. Ale ostatnio chce, abym ja też do nich dołączył. – Sehun zadrżał na ostatnie trzy słowa, wszystkie-zbyt-świeże wspomnienia wbijały się w jego pamięć. Jęki, łzy i upokorzenie. To wszystko, to było zbyt wiele. Poczuł jak łzy zaczynają napływać do jego oczu. Sehun po prostu chciał, żeby Luhan go pocieszył, ale starszy nie zrobił niczego w stylu uspokajającej dłoni na ramieniu, albo ciepłego sowa. Nic.

Luhan był wcześniej w wielu niewygodnych pozycjach, ale nic nie było tak poniżające jak to, co usłyszał od nastolatka. Ten chłopak nie powinien być jeszcze tak splamiony. Po raz pierwszy w swoim życiu, Luhan litował się nad kimś innym, niż nad samym sobą.

– I nie mogę sobie nawet wyobrazić, co musi czuć jego żona. Nie być piękną w oczach własnego męża. Musieć pomagać sobie jakimś dzieciakiem. To jest takie obrzydliwe.  

Luhan milczał. Wiedział, że powinien coś powiedzieć, ale nie potrafił.

– Dobrze mi płaci... Za dobrze, naprawdę. Moi rodzice zabierają to wszystko, bo uważają, że mają do tego prawo. Nie wiedzą, co tak naprawdę robię... Myślą, że jestem stażystą. Sprawiają, że muszę wrócić.

Sehun cieszył się, że leży odwrócony plecami, bo nie potrafił zatrzymać łez wstydu i upokorzenia, które spływały po jego twarzy, gromadząc się w wilgotnym miejscu na poduszce Luhana. Nienawidził tego, że jest taki słaby i płacze więcej niż powinien każdy szanowany, młody mężczyzna. 

– Więc, jestem dziwką dziwki, tak? – powiedział Luhan, wreszcie odnajdując swój głos. Było tak wiele innych rzeczy, które mógł powiedzieć w tamtym momencie, ale to ta najgorsza wydostała się z jego ust. Był zły, że chłopak sprawił że poczuł coś, czego nie powinien. Zawsze szczycił się tym, że pozostawał kompletnie niewzruszony, otoczonym murem, który sam wokół siebie zbudował. – Zacząłem się już zastanawiać skąd masz pieniądze żeby co tydzień spotykać się ze mną.

Sehun wyraźnie się skulił. – Nie mów tak o sobie.

– Dlaczego? To jest to, kim jestem i kim najwyraźniej ty też.

Sehun w mgnieniu oka wyskoczył z łóżka, otwierając z ogromnym hukiem drzwi sypialni. Zbiegał po schodach, a łzy sprawiały, że trudniej było mu stawiać stopy na stopniach.

Luhan nie potrafił nic zrobić, patrzył przez chwilę na szeroko otwarte drzwi. Wyjrzał przez swoje okno, by zobaczyć, jak Sehun biegnie wzdłuż ulicy. Młody mężczyzna jak szalony ocierał łzy spływające w dół jego twarzy, zanim nie poddał się i upadł, przykucając pod gromadą piłeczek, zaczepionych pod jedną z czerwonych latarni, zbierając tym ciekawskie, ale połowiczne spojrzenia przechodniów.   

Z tym widokiem, który mocno wbił się w jego umysł, na pozornie nieprzeniknionym murze Luhana, który chronił go przed światem, pojawiły się pęknięcia.

Vermillion House - dom publiczny, w którym pracuje i mieszka Luhan (dosłownie: Cynobrowy Dom) 

rozdział 2 | prolog 

Oh Pauline^®