Nieznajomy [26]

26/32

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Moment | oryginał: Time

Czekałem na windę razem z Lolą i Minnie, kiedy on, nagle pojawił się znikąd. Lola i Minnie wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami, kiedy ja udawałem, że wcale nie jestem świadomy jego obecności. Ale najwidoczniej Sehun nie zamierzał grać tego scenariusza. Wsiadł do windy i przytrzymał otwarte drzwi, po czym zwrócił się do mnie:

– Luhan-ah. – Zamroziło mnie. – Po co ty tam jeszcze stoisz?

Wprawiony w osłupienie i zagubiony szedłem ku niemu, unikając ciekawskich i zszokowanych spojrzeń Minnie i Loli, które się ode mnie wręcz odbijały. Kiedy drzwi w końcu się zasunęły, zwróciłem się wściekły do Sehuna:

– Co to do cholery było? – Wrzałem. – Jak chcesz wyjaśnić to, że wszedłem do windy dla VIPów razem z tobą – i Boże, o mój Boże, nazwałeś mnie Luhan-ah. Święty—

Uśmiechnął się.

On naprawdę się uśmiechał.

– Przestań panikować. – Splątał swój mały palec z moim. – Powiesz im co zechcesz. Powiedz, że jestem twoim starym kolegą z klasy, albo najlepszym przyjacielem, nie obchodzi mnie to. Muszą przestać plotkować, kiedy jesteś w pobliżu. Teraz będą wiedzieć, że jeżeli wymyślą znowu jakąś bzdurę, wszystko dotrze do mnie, więc przestaną. Widzisz? Problem rozwiązany.

Byłem zirytowany. Ale dobra, okej, przyznaję – to było trochę słodkie. Myślę, że to dlatego że chciałem grać trudno dostępnego, i nawet dokładnie to nie wiem dlaczego. Przez całą drogę powrotną do domu milczałem. Byliśmy przy drzwiach, i to wtedy zorientowałem się, że nienawidzę się z nim rozstawać nawet na chwilę.

– Nadal jesteś na mnie zły, tak? – Złapał mnie za rękę. – Nie jest mi przykro – dodał. – Nie chcę, żeby zachowywały się tak przy tobie.

Otoczył mnie ramieniem, poddałem się temu i oddałem uścisk.

– Nie jestem zły – wyszeptałem. – Po prostu nie rób więcej czegoś tak impulsywnego.

Pokiwał głową, a następnie przytulił jeszcze mocnej, oddychał przez nos. – Myślę, że chcę zostać tak jak teraz... a potem zasnąć.

Rozkoszowałem się w jego ramionach. – Ja też.

– Jak mogliśmy kiedykolwiek z tym walczyć?

– Nie mam pojęcia – zarumieniłem się.

Rozluźnił nasz uścisk, ale jego ręce cały czas miały kontakt z moimi.

– Zobaczymy się rano. Około 7, może być? – powiedział. – Kupię coś szybko.

– Co kupisz? – zapytałem.

– Łapówkę – odpowiedział z uśmiechem.

 Nie wiedziałem o czym mówił, dopóki dokładnie o siódmej nie zjawił się przy moich drzwiach. Eleganckim wyglądem zapierał dech w piersi. Ubrany był w modny, szary garnitur założony na różowe polo, które częściowo było rozpięte i odsłaniało jego klatkę piersiową. Jego rozczochrane włosy krzyczały wspaniałością, jego ostra szczęka, i o Boże, ten uśmiech – to nie był już ten uśmiech, który zamrażał całe ciało, to był uśmiech, który uderza prosto w twoje kolana i zwala z nóg.

– Dzień dobry, kochanie. – Nazwał mnie kochanie, a to spowodowało, że jeszcze trudniej było mi się utrzymać.

Moje usta poruszyły się same z siebie. – Nie sądzę żebym kiedykolwiek przyjął do wiadomości to jak bardzo przystojny jesteś.

– To samo się tyczy mnie, względem ciebie – przyznał się.

Przed nami pojawiła się Lily.

– Jest siódma rano. Nie chcielibyście troszeczkę ściszyć tych waszych bzdurnych komentarzy?

Nie zdążyłem nawet zarejestrować, że Sehun trzyma dwie papierowe torebki. Z jednej wyjął prezent.

– Lily – zawołał – to jest dla ciebie.

Wtedy dotarło do mnie co miał na myśli, mówiąc łapówka. Zaśmiałem się na jego technikę uzyskania przychylności mojej siostry.

– Czy ty naprawdę myślisz, że przeciągniesz mnie na swoja stronę, dzięki temu? – zapytała Lily.

Zaśmiałem się niecierpliwie, gdy Sehun przełknął niewygodną gulę. Wiedziałem, że w głębi, Lily aż swędziało żeby otworzyć podarunek. Intensywnie wpatrywała się w srebrny, pakowny papier.

–  Co jest w środku, tak poza tym? – zastanawiała się, po czym wzięła pakunek w swoje ręce. – Daj to. – Gestykulując rękoma, że cały czas ma Sehuna na oku, udała się do kuchni, prawdopodobnie po to, by zedrzeć papier i podziwiać prezent.

– Nie musiałeś tego robić. – Złapałem go za rękę.

Wyjął inny prezent, opakowany dookoła jedwabistą, złotą wstążką, z misternie zaprojektowaną kokardą na szczycie, z białym wykończeniem.

– Ten jest dla ciebie. – Podał mi go. – Otwórz.

Płonąc rubinową czerwienią, ostrożnie rozpakowałem prezent. W środku było prostokątne pudełko wypełnione rzędami eklerek i czekoladek w kształcie serca. Była też notatka, mówiąca: To ja, zabiegający o Ciebie. Zagryzłem wargi w desperackiej próbie ukrycia uśmiechu, aż przez pamięć przeszedł mi nasz pobyt w Ulsan i przypomniałem sobie, że to nie pierwszy raz, kiedy daje mi czekoladę.

– Nie podoba ci się? – zapytał z niepokojem.

– Podoba, bardzo – odpowiedziałem. – Tylko... dlaczego zawsze dajesz mi czekoladę?

– Przy naszym pierwszym spotkaniu powiedziałeś mi, że lubisz słodycze – uśmiechnął się. – To jedyny prezent, który miał sens – nie mógłbym ci kupić kalkulatora tylko dlatego, że lubisz liczby.

Zaśmiałem się, a potem przycisnąłem moje usta do jego policzka. – Gomowo... – Chwyciłem go za rękę i razem udaliśmy się do kuchni.

Okazało się, że w drugiej papierowej torebce było chińskie jedzenie, inny rodzaj łapówki Sehuna wobec mojej siostry. Podczas naszego posiłku, Lily wypaliła:

– Więc uhm, Sehun...

Sehun wtrącił się szybko: – Tak, Lily, odpowiadając na twoje pytanie: Luhan i ja jesteśmy razem. I tak, codziennie będę przynosił śniadanie.

Lily posłała mi spojrzenie zaczynam-zgadzać-się-na-tego-faceta. Zanim ja i Sehun wyszliśmy do pracy, zdążyła mi powiedzieć o prezencie od niego, który okazał się być zestawem książek kucharskich, i że strasznie się jej podoba. Z drugiej strony, naszły mnie obawy przed jej spożywczymi eksperymentami.

Podczas naszej drogi do firmy, Sehun i ja rozmawialiśmy o projekcie Ulsan, w Adze było to teraz priorytetem. Powiedział mi też o dzisiejszym spotkaniu w dziale finansowości, w którym będzie uczestniczył. Po pożegnaniu się na parkingu, trwającym piętnaście minut z powodu zbyt wielu pocałunków i ciągłego powtarzania nie-idź-jeszcze, poszedłem do mojego biura i zacząłem się przygotowywać do spotkania.

Około południa Jae Sun stanął przed moim biurkiem.

– Jae Sun-ah... – Wstałem, gdy tylko go zobaczyłem.

Usiadł na krześle, naprzeciwko mnie. – Przepraszam za wczoraj, po prostu... było kilka spraw związanych z moim ojcem.

– Dobrze się teraz czujesz?

– Myślę, że tak.

– Chodźmy na lunch – namawiałem go. – U Francisa? Ja stawiam.

Nie odzywał się długo. – Okej.

Kiedy przyjechaliśmy w Quintavi było mnóstwo ludzi. Zajęliśmy ten sam stolik, który wybraliśmy kiedy zawitaliśmy tu za pierwszym razem, na obrzeżu restauracji, tuż obok patio. Podczas naszej podróży Jae Sun zamienił ze mną tylko jedno słowo, i choć mój dzień zaczął się świetnie, to zaczynałem być przygnębiony tak samo jak on. Przez to, że pomiędzy nami była przyjaźń to dręczyło mnie, że nigdy nie odwdzięczyłem się za to jak bardzo mnie wspierał i pocieszał.

– Chcesz porozmawiać o tym co się stało? – zapytałem ostrożnie.

Nie wziął nawet kęsa swojego dania. – Nie bardzo.

– Czuję się bezużyteczny – wymamrotałem.

Spojrzał na mnie przepraszającym wzrokiem. – Nie mów tak – powiedział. – Cieszę się, że tutaj jesteś.

Nagle poczułem jak mój telefon wibruje, pojawiła się wiadomość od Sehuna: Gdzie jesteś? Chodź ze mną na lunch...

– Mój tata i ja, spotkaliśmy się pewnej nocy i wszystko było dobrze—

Gdy Jae Sun zaczął się otwierać, pośpiesznie odpisałem: Teraz nie mogę. Obiad z wydziałem.

– ... i potem rozmawiałem z nim o projekcie Ulsan i o tym, że są tam niezgodności, a on nagle stał się zły – kontynuował Jae Sun. – Jestem już po prostu zmęczony ciągłą walką z nim.

– Tak mi przykro... – mruknąłem. – Rozmawiałeś z nim dzisiaj?

– Jeszcze nie... nie, żebym był szczególnie chętny.

– Jeśli jest coś, co mogę dla ciebie zrobić, proszę, powiedz mi.

– Dziękuję – uśmiechnął się. – Przepraszam, nie zapytałem nawet o ciebie i Sehuna... Słyszałem, że uciekł z zaręczyn. Zakładam, że udał się do ciebie?

– Tak.

– Cieszę się, że w końcu wam się udało – powiedział. – Choć trochę mi przykro, bo nie będziesz miał teraz czasu, żeby gdzieś ze mną wyjść.

– Oczywiście, że będziemy się dalej spotykać – odpowiedziałem. – I jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował kogoś do rozmowy, zawsze jestem w zasięgu ręki.

Kiedy oboje skończyliśmy nasz posiłek, czułem się zadowolony, że choć w małym stopniu udało mi się pocieszyć Jae Suna, a moja irytacja wobec pana Lee była nie do wyobrażenia. Chwilę po rozmowie Jae Sun rozjaśnił się. Rozmawialiśmy o książce, którą mu wręczyłem, i o tym jak w dziwny sposób ją lubił. Było tak, jakby rzeczy wreszcie znalazły się na swoim miejscu i, łatwiej mi było wiedząc, że w Jae Sunie wciąż mam przyjaciela.

Wróciliśmy do biura, kiedy spostrzegliśmy się, że jesteśmy już spóźnieni na spotkanie, Lola i Minnie były już na miejscu.

– Sehuna jeszcze tutaj nie ma? – Jae Sun usiadł obok mnie, naprzeciwko dziewczyn.

Drzwi się otworzyły. – Już jestem. – Mój mężczyzna przybył.

Lola i Minnie wstały na baczność. Sehun wybrał puste miejsce obok mnie, uśmiechnąłem się w duchu.

– Więc to są ostatnie dokumenty, które nie zostały sprawdzone? – zapytał Sehun, kiedy palcem wskazywał na leżące na podłodze papiery. – I nadal nie znaleźliście też rozbieżności?

– Jeszcze nie, proszę pana – odpowiedziała Minnie.

– Więc zaczynajmy – nacisnął. – Naszym celem jest skończenie tego dzisiaj.

– Tak jest, szefie – wszyscy zgodziliśmy się w harmonii. Lola podjęła się zadania rozdzielenia pomiędzy nas plików. I tak jak roboty, które nagle zostały aktywowane, pilnie zaczęliśmy pracować. Przez godziny siedziałem w tej samej pozycji, z uwagą sprawdzając każdy dokument. Lubię liczby, to prawda, ale patrzenie na nie znowu i znowu było zbyt męczące. Dodatkowo Sehun i ja nie mogliśmy nawet na siebie spojrzeć, bo Lola obserwowała nasz każdy ruch.

Mój mózg, który prawie wysiadł od nadmiernej ilości obliczeń natychmiast został ponownie uruchomiony, kiedy poczułem jak palec Sehuna subtelnie trąca mój łokieć. Spojrzałem od  niechcenia w jego stronę, ale jego oczy były wbite w dokument, nad którym pracował. Myśląc, że była to tylko moja wyobraźnia wróciłem do pracy. Minęło kilka sekund i znowu to poczułem, ale tym razem dotyk został przepleciony z uszczypnięciami. Spojrzałem na niego raz jeszcze, aż zdałem sobie sprawę co chce abym zrobił. Po sekretnym, szerokim uśmiechu, zdjąłem rękę z blatu i położyłem ją na kolanach pod stołem. Cholernie szybko jego ręka podążyła za moją i złączyła się z nią, robiąc szalone rzeczy z moim sercem. Obserwowałem Lole i Minnie, które cały czas były skupione na dokumentach, potem ponownie ukradkiem spojrzałem na niego i zauważyłem uśmiech wykrzywiający jego wargi.

Właśnie w tej samej chwili dostrzegłem różnicę pomiędzy dokumentacją  Ulsan, a naszą.

Wstałem jowialnie. – Znalazłem! – Wszyscy zerwali się na równe nogi i wiwatowali, jakbym znalazł Arkę Przymierza.

Omamiony satysfakcją i z całkowitej głupoty, owinąłem dłońmi szyję Sehuna. I naturalnie, odpowiedział tym samym. W mgnieniu oka zdałem sobie sprawę z tego co zrobiłem, odepchnąłem Sehuna i patrzyłem na zszokowane twarze Loli i Minnie.

Kurwa.

Zrobiłem pierwszą przychodząca mi do głowy rzecz. Podszedłem żwawo do Jae Suna i przytuliłem go. Potem podszedłem do Loli, ją również uścisnąłem. W końcu przytuliłem Minnie i powiedziałem coś takiego:

– Zrobiliśmy to razem, jako zespół!

Bzdura.

Pomijając niezręczność, która zaczęła się kłębić w pokoju, Sehun nie wyglądał na zbyt szczęśliwego. Stał sztywno, irytacja przebijała się przez jego rysy twarzy, szczęka mocno się zacisnęła.

– Spotkanie skończone – powiedział beznamiętnie. – Możecie już iść.

Zmartwiony jego nagłą zmianą humoru, ostrożnie przemierzałem odległość do drzwi wraz z Jae Sunem i resztą.

– Luhan – zawołał nagle Sehun – zostań na słówko.

Słówko? To nigdy dobrze nie wróży.

– Och, Luhan – Lola zwróciła się do mnie – totalnie zapomniałam, twój lunch jest zapakowany i stoi w twoim biurze.

– Dzięki – powiedziałem, nie zdając sobie nawet z wagi jej słów. Kiedy cała ich trójka opuściła pokój, Sehun zamknął drzwi i przekręcił zamek.

– Co to do cholery miało być? – zapytał groźnie, a ja poczułem jak lekko się cofnąłem.

– Nie- nie rozumiem... jakie „miało być”?

– Na moich oczach od tak prostu przytuliłeś Jae Suna – odpowiedział zażarcie.

– Och, to? – powtórzyłem z niedowierzaniem. – Spanikowałem. Przytuliliśmy się i- I nie mogłem wymyślić czegoś innego.

– A co sadzisz może o nie przytulaniu go? – warknął.

– Przestań się tak zachowywać – założyłem ręce na biodra. – Przepraszam.

– I co to znaczyło, że twój lunch jest zapakowany w twoim biurze? – W jego oczach błyskał gniew. – Mówiłeś, że lunch spędziłeś z wydziałem.

Totalnie zapomniałem, że tak mu powiedziałem. Milczałem przez chwilę, myśląc nad najlepszym rozwiązaniem tego nieporozumienia.

– Spędziłeś lunch z Jae Sunem, sam na sam?

Nie odpowiedziałem, moje dłonie swobodnie opadły po obu moich stronach.

– Luhan – ostrzegł cicho – zadałem ci proste pytanie.

– Tak, spędziłem. Był przybity – wyjaśniłem. – Byłem po prostu dobrym przyjacielem. To wszystko w tym temacie. – Pogładziłem jego ramiona, by go uspokoić. – Byłem w pośpiechu, kiedy ci odpisywałem, nie zarejestrowałem, że napisałem że jestem z wydziałem.

– Nigdy więcej się z nim nie spotkasz – powiedział krótko.

–  Sehun, on jest moim przyjacielem.

– Już nie. – Spojrzał na mnie.

Oszołomiony jego apodyktyczną postawą, zaprotestowałem:

– Jesteś niedorzeczny! – zabrałem z niego moje dłonie. – To mój przyjaciel.

– Do cholery, powiedziałem nie, Luhan! – wychrypiał w autentycznej furii.

Wewnątrz mnie pienił się ogromny gniew. Nienawidziłem tego jak Sehun nie umiał pojąć moich uczuć względem Jae Suna, że jako mój przyjaciel pomógł mi więcej razy, niż mogę policzyć. Odwróciłem się w stronę drzwi i chwyciłem klamkę.

– Nie będę się o to kłócił – syknąłem. Słyszałem jak mamrotał coś pod nosem, ale zignorowałem to i ruszyłem do windy. Szybko uderzyłem we wszystkie przyciski, kątem oka widziałem biegnącego go w moją stronę. Jak na zawołanie drzwi windy otworzyły się i wszedłem jak najszybciej do środka. Wejście zamknęło się zanim Sehun wsunął pomiędzy nie swoją rękę.

Spacerowałem wokół naszego bloku przez kilka godzin, próbując uśmierzyć utrzymujący się we mnie gniew. Ale kiedy dotarłem do domu, wściekłość zamieniła się we wrzącą furię. Hee Jin stała przy moich drzwiach, w najgorszym z możliwych momentów.

– Nie ma ze mną Sehuna – powiedziałem i podszedłem prosto do drzwi.

– Nie jestem tutaj dla niego – powiedziała. – Przyszłam porozmawiać z tobą.

Wziąłem moje klucze. – Jeżeli chodzi o to, że Sehun opuścił zaręczyny, to powinnaś o tym pogadać z nim, nie ze mną.

– Wiesz, że został zwolniony?

 Zszokowany upuściłem klucze. – O czym ty mówisz? – odwróciłem się do niej.

– Jego ojciec powiedział, że jeżeli nie zatwierdzi zaręczyn, to zostanie zwolniony – odparła. – I zdecydował też, że usunie jego stanowisko.

– Kłamiesz – odrzuciłem. – Byłem dzisiaj z nim na spotkaniu.

– Dotyczącym Ulsan? – podkreśliła. – To jego ostatni projekt. Po tym opuszcza firmę. – Ton jej głosu był miękki, ale na jej twarzy była widoczna pogarda. – Zależy mi na Sehunie i jeśli tobie też, to nie pozwól mu aby to zrobił.

Tak szybko jak cień Hee Jin zniknął, podniosłem z chodnika klucze i spostrzegłem, że moje dłonie drżały. Przerażenie i poczucie winy zwaliły mnie na kolana. Nie wziąłem sobie tego wcześniej na poważnie do serca, ale Sehun naprawdę zrezygnował ze wszystkiego. Dla mnie. Uderzyło we mnie, że pudełka, które stały u niego w biurze, nie były z powodu przeprowadzki, pakował się, bo odchodzi! Mój telefon zawibrował i zauważyłem, że Sehun zostawił mi dziesiątki wiadomości głosowych.

Z wahaniem odsłuchałem pierwszej z nich, przez jego głos emanował gniew: Luhan, gdzie jesteś? Jeszcze nie skończyłem z tobą rozmawiać!

Druga nie była już taka oschła jak poprzednia: Nie strasz mnie tak. Gdzie ty do cholery jesteś?

Nacisnąłem, by odsłuchać kolejną, a łzy zaczęły nawilżać moje oczy: Przepraszam, kochanie... Nie wiem dlaczego się zdenerwowałem... Proszę, oddzwoń do mnie.

Łzy zaczęły spadać w dół, kiedy usłyszałem następną: Luhan-ah, poddaję się... Możesz go widywać ile chcesz, tylko proszę, powiedz mi gdzie jesteś. Naprawdę się martwię...

Zacząłem biec jak szalony, na wpół rozdarty pomiędzy rozpaczą i szczęściem. Stałem się niespodziewanie uderzającą w brzeg falą, kiedy biegłem do mężczyzny, wierząc, że jest on jedynym, którego kiedykolwiek tak pokochałem. Nie obchodziło mnie już nawet o co się pokłóciliśmy, kochałem go, i nigdy nie byłem tego bardziej pewny. kiedy dotarłem pod jego bramę, moje serce waliło jak szalone. Uderzałem w nią bezradnie nie robiąc nawet przerwy na oddech.

Po sekundach trwających wieczność zobaczyłem go moimi zalanymi łzami oczami.

– Luhan-ah, dzwoniłem do—

Otoczyłem go rękoma i zderzyłem moje usta z jego w płomiennym, gwałtownym pocałunku. Zatrzymał się, przerywając pośpiech, jednak po chwili natychmiastowo ujął moją twarz i pogłębił sposób w jaki nasze usta się stykały, ocierając równocześnie łzy, które spływały po moich policzkach. Z jego piersi wyrwał się stłumiony okrzyk, gdy wygiął się przy mnie w łuk, jakby próbował wchłonąć moje ciało w swoje. Byłem pewien, że świat dookoła ciągle się kręcił, jednak dla nas, czas się wtedy zatrzymał.

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Gomowo - dziękuję, nieformalnie

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Okej, tak więc czas powrócić z "urlopu". Ten rozdział mam zdecydowanie do poprawki, bo coś mi się w nim nie podoba (XD), aczkolwiek mam nadzieję, że cieszycie się z powrotu :3 Love ❀

Oh Pauline^®