Filmowe Banały [7]

cr. uszati

7/13

Oryginał: Of Movie Clichés

Autor: paranoiascreams

Tytuł rozdziału: Nie będę jego pocieszeniem. | oryginał: I will not be the rebound.

Tao obudził się i spojrzał na zegarek, było piętnaście po siedemnastej. Wciąż był sam w apartamencie, powrót Kaia i Kyungsoo musiał się opóźnić. Poszperał w swojej torbie, by zmienić ubranie, decydując się również na wzięcie prysznica.

Płakał pod strumieniem bieżącej wody. Pochopnie podjął decyzję, przez co teraz cierpiał, bo pragnął zobaczyć Krisa, chodź tak naprawdę zazdrosna strona jego charakteru wcale tego nie chciała. Chłopak usłyszał jak otwierają się drzwi wejściowe, a to musiało oznaczać, że wrócili jego przyjaciele, szybko więc uwinął się z resztą czynności, by zaraz się z nimi przywitać.

Chłopak był ubrany od stóp do głów, ale czuł jakby właśnie ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. W salonie natrafił na Chanyeola, Baekhyuna, Kaia, Kyungsoo i Krisa.

– Co wy tutaj robicie? – wykrzyczał. Kris zrobił krok w jego stronę, ale młodszy odezwał się jeszcze głośniej: – Nie podchodź do mnie!

– Tao, daj spokój. Musimy porozmawiać. – Kris szedł naprzód, kiedy Tao się cofał. Kyungsoo złapał wyższego za rękę.

– Kris hyung, to nie zadziała. Tao, przestań krzyczeć.

– Słuchaj, Tao. Zaszła pomyłka. Kris nigdy cię nie zdradził – odezwał się Chanyeol.

Tao zmierzył go wzrokiem. – A skąd ty niby to wiesz!?

– Tao, chodzę na jego treningi. Przez cały czas byliśmy razem. Nie mówił ci?

Baekhyun zbliżył się do Tao i zmusił go do spoczęcia na kanapie. – Usiądź. Wysłuchasz Chanyeola, potem Krisa. Zadzwonimy też po Luhana hyunga, jeśli chcesz zapewnienia z jego strony.

Tao zaczął płakać. – Ale ja nie chcę z wami rozmawiać, nie chcę nikogo słuchać…

Kris nienawidził, kiedy Tao płakał, uklęknął przed chłopakiem i wyszeptał: – Tao, proszę. Nie chcę jutro obudzić się bez ciebie przy sobie. Po prostu nas wysłuchaj, proszę.

Tao podniósł wzrok i zobaczył oczy Krisa – szczere, proszące o zrozumienie. – Mówcie… obydwoje. – Popatrzył na Chanyeola, który natychmiast uklęknął obok Tao. Tyczkowaty chłopak zaczął:

– Posłuchaj, okej? Jeśli to możliwe, to nie chcemy żeby reszta chłopaków się o tym dowiedziała. O ile mam dobre informacje, to Lay, Joonmyun, Jongdae i Minseok nie mają o niczym pojęcia.

Kris położył dłoń na kolanach Tao, który zaraz ją strącił. – Nie dotykaj mnie… Jeszcze ci nie wybaczyłem – syknął młodszy, na co Kris zabrał dłoń i położył ją na własnych kolanach.

– Zrobię coś do picia, okej? Kai, chodź, pomożesz mi – odezwał się Kyungsoo, ciągnąc ze sobą swojego chłopaka, Baekhyun został i usiadł obok Tao.

– Po prostu ich wysłuchaj, okej? Jestem pewien, że też tęsknisz za Krisem i tak naprawdę nie chcesz go zostawiać.

Tao spojrzał na Baekhyuna, po czym odwrócił się do dwóch mężczyzn przed nim. – Możecie zaczynać. – Obydwoje opowiedzieli o tym, co zaszło – choć Chanyeol w pewien sposób zbaczał z tematu i kończył na tym, że opowiadał Baekhyunowi jak było na treningu, zamiast rozmawiać z Tao, przez co Baekhyun musiał go upominać od czasu do czasu, po co tutaj są.

Kris westchnął, po tym jak opowiedział Tao ostatnią cześć historii, kiedy to obudził się z twarzą Luhana przy swojej. – Przysięgam, Tao, tak to wyglądało.

– Sam przed chwilą powiedziałeś, że ledwo co pamiętasz z tamtej nocy. Mogłeś się z nim przespać, a teraz tego nie pamiętać! – naciskał Tao. Baekhyun w myślach uderzył chłopaka w twarz, w prawdziwym życiu powstrzymał się przed tym, bo przecież młodszy trenuje wushu.

– Nadal mam na sobie ubrania, które nosiłem na treningu, po którym nas zobaczyłeś! – powiedział Kris, kontrolując swój głos przed zbytnim uniesieniem.

– Mogę zadzwonić do Sehuna, porozmawiasz z Luhanem hyungiem jeśli naprawdę nie chcesz nam wierzyć – zasugerował Chanyeol.

Tao potrząsnął głową i spojrzał w dół. – Nie chcę z nim teraz rozmawiać.

– Tylko nasza trójka jest w to zamieszana, Tao. Ja i Chanyeol już powiedzieliśmy swoje, pozostał jedynie hyung… – Głos Krisa złagodniał, kiedy przysuwał się do Tao ze swojego miejsca na podłodze. – Ale przepraszam, Zitao. Powinienem był ci powiedzieć wcześniej, że Luhan przychodzi na nasze treningi. Nie chciałem żebyś martwił się o to, kiedy byłeś w Chinach. Przepraszam, że byłem pewny że jestem wobec ciebie lojalny i nic się nie stanie, ale stało się, bez względu na to, czy to tylko zwykłe nieporozumienie. Nie mogę cię winić za myślenie w taki sposób, bo to była naprawdę jednoznaczna pozycja. Przepraszam, że starałem się być miły, kiedy powinienem być szorstki, dzięki czemu zostawiłby nas w spokoju.

– Ale to nie w twoim stylu… Nie zrobiłbyś czegoś takiego. – Tao spojrzał na Krisa, w jego oczach gromadziły się łzy. Para nie zauważyła, że Baekhyun i Chanyeol wyszli, wyciągając ze sobą Kaia i Kyungsoo.

– Nie zrobiłbym, ale powinienem. Ponieważ teraz, dlatego że bałem się skrzywdzić przyjaciela, zraniłem kogoś, kogo kocham najbardziej na świecie.

– Kris…

– Kocham cię, Tao. Możesz być na mnie zły, ale nie zrywaj ze mną z tego powodu. Potrafimy to przezwyciężyć. Obudź się jutro przy mnie, Tao. Budź się przy mnie do końca naszego życia.

Tao rozpłakał się, nachylając, by przytulić Krisa, ułożył się w zagłębieniu na jego szyi i wyszeptał: – Nadal nie wiem, czy ci wybaczyłem, ale na pewno cię kocham, idioto…

Kris pociągnął chłopaka w dół i pocałował go, Tao nie protestował, co Kris odebrał jako znak młodszego na bycie stroną pasywną. Blondyn usiadł na kanapie, tak że para była teraz na wysokości swojego wzroku, kontynuując pocałunek. Już mieli pogłębić akcję, kiedy zza drzwi rozbrzmiał głos Kiaia: – ZERO SEKSU W MOIM POKOJU. – Para odskoczyła od siebie, uśmiechając się.

– Wracajmy do domu, Tao-er.

•○•○•○•

Sehun przygotowywał obiad, podczas gdy Luhan wciąż spał. To był długi dzień dla wszystkich, w szczególności dla Luhana, dlatego jego przyjaciel stwierdził, że zasługuje on na ciepłe, własnoręcznie przygotowane jedzenie.

Jego przyjaciel był tak bardzo wyczerpany mentalnie, że nie zauważył nawet, kiedy Sehun wyszedł z domu do zieleniaka i wrócił, by ugotować obiad. Chwilę później zadzwonił do niego Chanyeol.

– Halo?

– Hej, Sehun.

– Co jest?

– Mówiłeś reszcie grupy o rozstaniu?

– Zgłupiałeś? Nie jestem plotkarzem. Zadzwoniłem do Kaia, ale odebrał Kyungsoo. Zadzwoniłem do ciebie, ale jestem więcej niż pewny, że był z tobą Baekhyun. Wyłączając was, nie mówiłem nikomu. Bo?

– Tao wrócił już do domu z Krisem. Znowu są razem. Powinieneś to był zobaczyć. Kris jest tak tandetny, że prawie się zwymiotowałem.

– Dobrze, że mnie tam nie było. Zrujnowałoby to moje zdanie na jego temat.

– A tak poza tym, skoro i tak już do siebie wrócili, to reszta nie musi o tym wiedzieć. Nadal wszyscy jedziemy na plażę i gdyby się dowiedzieli, to Luhan hyung czułby się niekomfortowo.

– Wiem przecież. Cieszę się, że już się pogodzili.

– I wiesz co? Prawie zaczęli uprawiać seks, ale Kai musiał im przerwać.

– Okej. Wystarczy. Rozłączam się. – Sehun zakończył połączenie i schował telefon z powrotem do kieszeni, po czym kontynuował krojenie warzyw do obiadu.

– Znowu są razem?

– Och! Kurwa! – Sehun upuścił nóż i odkręcił się, by ujrzeć w wejściu do kuchni Luhana ściskającego maskotkę. – Wystraszyłeś mnie, hyung.

– Przepraszam. – Luhan przygryzł dolną wargę. Podszedł do stołu i usiadł na nim. – Co na obiad?

– Tak, wrócili do siebie, a na obiad jest gulasz wołowy.

– Z jakiej okazji? Rzadko jemy takie rzeczy. Spodziewałem się raczej chińszczyzny zamówionej w restauracji.

– Powiedzmy, bo wróciłem? I potrzebujesz też dobrego jedzenia. Jesteś mentalnie i fizycznie wyczerpany. Chińszczyzna na wynos nie byłaby odpowiednia.

Luhan przytulił mocniej swoją maskotkę. – Czy nasi znajomi mnie nienawidzą?

– Jeśli dobrze się orientuję, to nie. A jeśli tak, to skopię im tyłki.

Luhan roześmiał się, a za takim śmiechem Sehun bardzo tęsknił. – Zupełnie jak za dawnych czasów, Sehun-ah.

– Ta… – Sehun zaśmiał się. – Minęło kupę czasu. Wyglądałeś jak siedmiolatek, kiedy tak naprawdę miałeś dwanaście. Musiałem cały czas cię ochraniać.

– Nic nie poradzę, że jestem zbyt rozkoszny i uroczy.

– Nie winię cię za to.

Luhan przez chwilę nie odpowiadał, Sehun kontynuował gotowanie. Czekał, aż wszystko się zagotuje, więc usiadł na krześle naprzeciwko Luhana i położył głowę na jego kolanach.

– Sehun-ah?

– Hmn?

– Czy kiedyś będziesz miał dość opiekowania się mną?

– Nie! Skąd taki pomysł?

Luhan przeczesywał dłonią włosy Sehuna. – Po prostu, tak sobie myślałem… Co jeśli znajdziesz swoją miłość? Nadal będziesz przy mnie?

– Dlaczego miałoby mnie nie być?

– Nie możesz być ze mną i swoją miłością w tym samym czasie, głupku!

– To ty jesteś głupkiem.

– Co?

Sehun podniósł się i spojrzał na Luhana. – Nie rozumiesz?

Starszy pokręcił głową. – A powinienem?

Sehun westchnął. – To o ciebie chodzi, hyung.

– O mnie? Co?

– O mój Boże. To ty. To zawsze byłeś ty. To ty jesteś jednym, którego lubię, nie, którego przez cały czas kochałem – to, właśnie w tym momencie chciał powiedzieć Sehun, ale zrozumiał, że nie może być pocieszeniem, nie może teraz powiedzieć o swoich uczuciach, nie, skoro Luhan jest zbyt bezbronny.

– Jestem super-bohaterem, hyung! Mogę robić dwie rzeczy na raz. – Sehun uśmiechnął się, a Luhan serdecznie zaniósł śmiechem.

– To właśnie cały ty, Sehun-ah. Kiedyś biegałeś po placu zabaw w bordowej pelerynie, bo w sklepie nie było czerwonych, a ty płakałeś swojej mamie, że koniecznie teraz musisz mieć pelerynę.

– Przestań się śmiać! Wyglądałem zejebiście! – Sehun uderzył żartobliwie Luhana w kolano, nim wrócił do gulaszu.

Luhan zeskoczył ze stołu i nakrył dla nich obydwu, w jakiś sposób ból jaki odczuwał i który sprawił przyjaciołom zniknął.

Byli w połowie obiadu, kiedy zadzwonił dzwonek. Luhan spojrzał na Sehuna. – Ktoś miał do nas przyjść?

Sehun pokręcił głową i wstał, by otworzyć drzwi. Luhan podążył za nim, znowu przyciskając do siebie maskotkę.

– Co wy tutaj robicie? – zapytał Sehun. Luhan nie widział kto to, więc podszedł bliżej, jednak ich gość(ie) już wchodzili do środka.

– Maraton filmowy i nocowanie! – zaśpiewali Baekhyun i Kyungsoo, Kai i Chanyeol weszli za nimi trzymając napoje i przekąski.

– Nie prosiłem o żaden maraton, a tym bardziej o nocowanie. Wypierdalać! Jemy obiad! – Sehun chwycił Chanyeola i Kyungsoo za przedramiona, Kai uderzył go za to, a Baekhyun zawarczał.

– Uhm, co się dzieje? – zapytał w końcu Luhan, ich nowo przybyli znajomi uśmiechnęli się do niego.

Kyungsoo odezwał się za wszystkich: – Czujesz się źle, hyung. Prawda? Nie przejmuj się, nie jesteśmy na ciebie źli. Wszyscy wiemy… co się stało. Tao i Kris są już szczęśliwi, ale teraz musimy pocieszyć i ciebie. Jesteśmy, mimo wszystko, przyjaciółmi i tak jak zawsze mówimy, nie bierzemy niczyjej strony.

Luhan wyglądał jakby znowu miał się rozpłakać. Baekhyun i Kyungsoo podbiegli do niego, by go przytulić. – Hyung, nie płacz! Nie płacz! – Baekhyun poklepał Luhana po plecach, a Kyungsoo mamrotał uspokajające słowa.

Sehun podrapał się po karku. – Cóż, wygląda na to, że przyszliście w dobrych zamiarach, możecie zostać, w szczególności ty, Kai. Dużo ci zawdzięczam.

– Przestań. Kocham twoją obsesyjno-kompulsywną stronę charakteru. Nie wiedziałem, że mój apartament może być taki czysty! – Kai uśmiechnął się do Sehuna. – Możesz pracować u mnie jako sprzątaczka, chcesz?

Najmłodszy wystawił w stronę Kaia środkowy palec, a ten tylko się roześmiał, wchodząc razem z Chanyeolem do kuchni, by odłożyć przekąski i napoje do lodówki, na późniejsza konsumpcję.

– Gotujesz!? – Kai zapytał Sehuna, a ten skinął głową. – Naprawdę powinieneś zacząć u mnie pracować!

– Dlaczego? Nie lubisz już jak gotuje Kyungsoo hyung?

– Nie lubisz jak gotuję!? – Oczy Kyungsoo rozszerzyły się po tym, co usłyszał z ust Sehuna (trójka z nich zdecydowała się zjeść obiad, dlatego dołączyli do reszty w kuchni), Kai szybko potrząsnął głową, grożąc palcem Sehunowi, zanim spojrzał z powrotem na Kyungsoo.

– Nie! Twoje jedzenie jest najlepsze! Dokuczałem tylko Sehunowi, mówiąc, że byłby wspaniałą gospodynią.

– Ja też mógłbym być wspaniałą gospodynią!

Kai nachylił się, by wyszeptać coś Kyungsoo na ucho. – Ale ty nie jesteś materiałem na gospodynię, kochanie. Jesteś materiałem na wspaniałego męża.

– Przestań – zaśmiał się Kyungsoo, uderzając lekko swojego chłopaka.

•○•○•○•

Było w pół do pierwszej nad ranem, Luhan spał razem z Baekhyunem i Kyungsoo w swoim pokoju, kiedy pozostała trójka siedziała w kuchni i piła kawę. Musieli uzupełnić braki kofeiny w organizmie, po tym jak udało im się znieść dwa filmy Disneya i „Charlie’go” na dokładkę, bo śpiąca część ekipy bardzo nalegała właśnie na te produkcje.

– Więc, Sehun, kiedy chcesz mu powiedzieć?

– Kai, nawet nie zaczynaj.

Chanyeol skrzyżował ręce na klatce piersiowej. – Czy teraz nie jest przypadkiem najodpowiedniejsza chwila?

– Nie będę jego pocieszeniem. – Sehun spojrzał po przyjaciołach i wziął łyk kawy.

– Więc, kiedy chcesz mu powiedzieć? – nalegał Kai. Sehun wzruszył ramionami i wyszeptał:

– Nie wiem.

– Czas nie czeka na nikogo. Miłość to ulotne uczucie, jeśli jej nie złapiesz, to odpłynie w siną dal – powiedział Kai, na co Sehun się roześmiał. – Co? Jestem teraz poważny.

– Ty? Poważny? – Sehun prychnął, a Kai otworzył szeroko usta w oburzeniu, kiedy Chanyeol zwyczajnie pękał ze śmiechu.

– Coooo? Z Kyungsoo jestem poważny!

Chanyeol dyszał, starając się uspokoić, po czym zwrócił się do Sehuna: – Nie chcę, ale muszę przyznać Kaiowi rację. Co jeśli mu nie powiesz, a on zakocha się w kimś innym?

– Nie wiem, okej? Chcę, żeby najpierw ruszył do przodu po Krisie.

Kai uniósł brew. – A nie może ruszyć z tobą?

Sehun wziął kolejny łyk kawy. – Nie wiem, po prostu nie wiem, okej? Nie dacie mi z tym spokoju, więc… Nie mówicie innym, okej? Wiem, że wszyscy mi dokuczacie z tego powodu, nawet jest zakład, który osobiście mam całkowicie w dupie.

– Nie mówić innym czego? Że jesteś na zabój zakochany w Luhanie hyungu? – zapytał Kai, a Sehun przytaknął ruchem głowy. – Sehun, wszyscy już to wiedzą. Nie musisz się z tym ukrywać. Wiesz, kto jako jedyny nie ma o tym pojęcia?

Sehun uniósł brew; Chanyeol poklepał go po ramieniu, bo naprawdę współczuł ich maknae. Kai pokręcił głową, również mu współczując. – Obiekt twojego niesłabnącego uczucia jest jedynym, który jest na tyle głupi, by nic nie zauważyć.

Kai dostał w twarz zwiniętą serwetką. – Tylko ja mogę nazywać go głupim. – Kai i Chanyeol roześmieli się, a Sehun głośno westchnął, na co obydwoje się zamknęli.

– Jestem żałosny, co? Jest tak blisko, dosłownie – mieszkam z nim – a równocześnie tak daleko. Jestem takim tchórzem, kiedy przychodzi mi borykać się z moimi uczuciami. – Sehun dopił kawę, po czym podparł brodę na dłoni. – Już tysiąc razy chciałem mu powiedzieć, że go kocham i że powinien zapomnieć o Krisie hyungu, bo, kurwa, kocham Luhana hyunga odkąd tylko pamiętam.

•○•○•○•

Luhan obudził się, czując, że trochę mu za gorąco. Odnalazł kończyny Kyungsoo i Baekhyuna zarzucone na niego (i nawzajem na siebie), więc ostrożnie wyswobodził się z pułapki, a następnie zsunął z łóżka. Wyszedł do salonu, nie zapalając świateł, kiedy dojrzał jedno z kuchni, co wystarczyło mu, by przejść po szklankę wody bez nadeptywania na bałagan, jaki zrobili, kiedy oglądali DVD.

Luhan nie zobaczył pozostałej trojki na materacach, które rozłożyli w sypialni i, kiedy nie było ich też w salonie, wywnioskował, że nadal nie śpią. „Pewnie opowiadają straszne historie.” pomyślał Luhan i zachichotał w myślach „To może być zabawne.”. Miał założone skarpetki, a poza tym zawsze ledwo dotykał podłogi, tak że ciężko było usłyszeć jego kroki. Chciał nastraszyć przyjaciół wchodząc nagle do kuchni, ale kiedy usłyszał rozmowę, zatrzymał się w pół kroku.

„…bo, kurwa, kocham Luhana hyunga odkąd tylko pamiętam.”

Głos był zbyt znajomy, prawie jak jego własny. Zapomniał, dlaczego wstał i że chciał ich nastraszyć. Wrócił do swojej sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi. Popchnął trochę Baekhyuna i Kyungsoo, tak by mógł położyć się na łóżku. Przykrył się kocem i zamknął oczy, mając nadzieję, że pomimo walącego mu w piersi serca uśnie. 

⪦8 | 6⪧

• obsesyjno-kompulsywny - inaczej chory na nerwicę natręctw; występowanie u chorego czynności obsesyjnych,  zachowań przymuszonych psychicznie (u Sehuna - sprzątanie)

O Boże, wróciłam po stu latach.

Chwalmy Pana, bo przywrócił mi bloggera! I swoją drogą, to jeśli ktoś nie oglądał "Charlie", to polecam. :) 

Oh Pauline^®