Filmowe Banały [2]

cr. uszati

2/13

Oryginał: Of Movie Clichés

Autor: paranoiascreams

Tytuł rozdziału: Niemądry, ge! | oryginał: Stupid, ge!

Luhan wraz z Sehunem poszli na poniedziałkowe zajęcia i spędzili je jak zazwyczaj, aczkolwiek młodszy był trochę śpiący. Dzięki Bogu, do egzaminów było jeszcze daleko, więc w czasie wolnym nie musieli przykładać się za bardzo do nauki, to znaczy oprócz Luhana, który z całych swoich sił starał się nadążać za materiałem.

– Hyung…? – wyszeptał Sehun z głową przyklejoną do ławki. Starszy odwrócił się do niego, unosząc jedną brew.

– Ta?

– Wszystko w porządku?

Luhan tylko skinął głową i z powrotem skupił się na wykładowcy i temacie. Zajęcia skończyły się godzinę później i obydwoje udali się do stołówki, by dołączyć do ich przyjaciół.

– Jak się trzymasz? – zapytał Lay w tej samej chwili, w której Luhan usiadł przy ich zwyczajowym stoliku.

– Dobrze. Czuję się nalany. – Luhan wybuchł śmiechem, słysząc własne określenie. Sehun mimowolnie również się uśmiechnął, bo tęsknił za śmiechem swojego hyunga przez cały miniony weekend. Wykład skończył się, i gdyby nie szturchanie Luhana, to Sehun wcale by się nie zorientował.

Kai przyszedł bez Kyungsoo, Chanyeol i Baekhyun również się nie zjawili. Nie było widać też Minseoka.

– Hej. Wy. – Zaczął Joonmyun. – Tao jest naszym przyjacielem i Luhan hyung nie rób takiej miny – westchnął Joonmyun. – Razem zdecydowaliśmy, że raz będziemy z tobą, a raz z nim, dopóki wszystko się nie uspokoi. Nie bierzemy niczyjej strony, bo to szczerze absurdalne i niedojrzałe.

– Hej! – zawołał Luhan, Joonmyun kontynuował:

– Wiemy, jak trudno jest się obchodzić ze złamanym sercem, w ten czy inny sposób każdy z nas przeszedł przez to raz czy dwa. Tak więc reszta jest teraz z Tao i Krisem w pobliskiej kawiarni.

Kai zadrwił: – Szczerze, to wolałbym do nich dołączyć…

– Eww. Potrójna randka – dodał Jongdae, wgryzając się w swoją kanapkę. Luhan wydął wargi. – Ale hyung?

– Hmn? – Luhan spojrzał na niego, wciąż zawiedziony.  

– Wiem, że nadal cierpisz i w ogóle, ale to ty powiedziałeś Tao, żeby był z Krisem. Dlaczego to zrobiłeś?

– Jongdae hyung, musisz naprawdę o to teraz pytać? – burknął Sehun, Luhan potrząsnął głową w stronę przyjaciela, a następnie spojrzał na Jongdae.

– …Tak jak mówią, najlepszy wybór to ten, który boli najbardziej. Wiem o co ci chodzi, Kris nie był nawet moim chłopakiem, tylko szczerze go adorowałem – westchnął starszy. – Pewnie gdyby tu nie chodziło o Tao, to nie byłbym tak załamany. Byłoby super, gdyby umawiał się z kimś ze swojej grupy, albo innym sportowcem, po prostu z kimś, kogo nie znam, ale Tao jest moim przyjacielem i skłamał, nie mówiąc o Krisie, który go podrywał. Chcę być zły i go nienawidzić, ale wiem, że nie powinienem i wiem, że go zraniłem, ale ja też cały czas jestem zraniony.

– Wystarczy. – Sehun przyciągnął do siebie Luhana, bo starszy zaczął płakać.

– Przepraszam, hyung. Okej, od teraz nie poruszę już więcej tego tematu. Proszę, trzymaj moją mrożoną Americano. – Jongdae przeprosił/dał łapówkę, a Luhan ją przyjął.

– Doceniam to, Jongdae.

Sehun poświęcił całą swoją energię na to, by zaciągnąć Luhana na ich drugi wykład, na który również uczęszcza Tao. – Sehun-ah, naprawdę nie mogę!

– Nie przesadzaj, hyung! – Sehun przyciągnął go do drzwi, Luhan próbował wciąż wyrwać się z jego uścisku. Zazwyczaj stoicki chłopak zajrzał do środka klasy. – Hyung, Tao jeszcze nie ma. Chodźmy.

– Nie chcę! – zaprotestował Luhan, serce w jego klatce piersiowej znowu waliło niebezpiecznie.

– Nie musisz odprowadzać mnie na każde moje zajęcia.

– Ale jestem twoim chłopakiem i chcę.

– Uparciuch!

Luhan wraz z Sehunem odwrócili się w kierunku głosów i zobaczyli idących razem Tao i Krisa, młodszy, gdy tylko zauważył przy drzwiach przyjaciół, natychmiast odszedł od swojego chłopaka.

– Powinieneś iść, ge… – Tao odepchnął od siebie Krisa, Luhan obserwował parę zanim wszedł do klasy. Sehun ukłonił się, po czym podążył za Luhanem. Kris delikatnie ścisnął przedramię Tao.

– Tao-er, czy coś jest nie tak? – Młodszy zaprzeczył ruchem głowy i uśmiechnął się (na tyle autentycznie, na ile tylko umiał).

– Wszystko gra, gege.

– Skoro tak mówisz. – Kris cmoknął go w policzek. – Przyjdę po ciebie, jak skończysz trenować.

Tao jedynie skinął głową i skierował się do sali.

Można powiedzieć, że niejasno zarysowana linia napięcia pomiędzy dwójką była gruba i ciężka, w szczególności, kiedy było się wciśniętym pomiędzy te dwie, skłócone osoby. Sehun westchnął, nawet nie wiedział, jak dał radę przetrwać te dwie godziny wykładów w takim położeniu. Przygryzł dolną wargę, starając się skoncentrować na temacie, kiedy prawie zaczął z niej krwawić (podskakując na swoim siedzeniu), gdy Tao nieco go szturchnął. – Co…? – Poruszył ustami, mając nadzieję, że Luhan tego nie zauważył.

Tao uśmiechnął się, po czym wyszeptał: – Wszystko w porządku?

– Cii…

Tao potrząsnął głową. – Spójrz.

Sehun odwrócił głowę, by zobaczyć obok śpiącego Luhana. Jego najlepszy przyjaciel najprawdopodobniej nienawidził historii Azji teraz jeszcze bardziej niż wcześniej. Sehun uśmiechnął się w stronę Tao. – Cóż, tak lepiej. – Tao skinął głową i znów skupił się na profesorze.

Trzydzieści minut później, Luhan jęknął: – Nienawidzę tego przedmiotu… – Sehun poklepał go po plecach. – Naprawdę, bardzo go nienawidzę… – Tao zagryzł wargi, spinając się na słowa Luhana – to mogło nie być skierowane w jego stronę czy nawet nie miało być przez niego usłyszane, ale zabolało.

Byli dopiero w połowie wykładu, kiedy chłopak o kruczoczarnych włosach wstał, przeprosił (tłumacząc, że nie za dobrze się czuje) i wyszedł z pomieszczenia, nie troszcząc się nawet o to, czy jego profesor pozwolił mu wyjść czy nie.

Luhan patrzył, jak Tao opuszcza wykład, Sehun zwrócił się do niego: – Hyung…

– Nic nie zrobiłem.

Sehun westchnął: – Powiedziałeś coś.

– Nienawidzę tego przedmiotu. Ale Sehun, ja naprawdę go nienawidzę.

– Nie tak bardzo, jak teraz.

•○•○•○•

Tao spojrzał ku górze z ławki, na której siedział. Uśmiechnął się słabo. – Hej.

– Tao-er, dobrze się czujesz?

– Tak, ge. Po prostu…

Kris przytulił go szybko, po czym wypuścił z objęć. – Wciąż masz jeszcze godzinę wykładów, a ty nigdy ich nie opuszczasz. Co się stało?

– …Chyba mam gorączkę?

Kris przyłożył dłoń do czoła Tao. – Nie jesteś chory. Co jest nie tak? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że napisałeś do mnie, bo zwiałeś z zajęć. Byłem w połowie spotkania rady uczniowskiej.

– Przepraszam?

Kris westchnął i usiadł na ławce, gestem kazał Tao usiąść obok niego. – Powiesz mi czy nie?

Tao zaprzeczył ruchem głowy – …Ale, jeśli mam być szczery, to czułem się na wykładach przytłoczony.

– Daj spokój. – Kris ujął dłoń Tao i razem w ciszy skierowali się w stronę akademiku Krisa. Usiedli na kanapie w holu, gdzie było tylko kilku studentów. – Tao-er…

– Hmn?

– Tęsknię za tobą.

– Co?

Kris zaśmiał się bez przekonania. – Byłeś bardziej otwarty, kiedy wciąż się do ciebie zalecałem.

– Co?

– Jestem teraz twoim chłopakiem, Tao. To, co ciąży tobie, ciąży też i mnie.

Tao uśmiechnął się ze znużeniem. – Nic mi nie jest.

Kris westchnął w porażce. – Dobra. Chodź tutaj. – Starszy otworzył szeroko ramiona i Tao usadowił się przy nim, opierając głowę na jego piersi. Blondyn otoczył go rękoma. – Wszystko jest jeszcze dla nas nowe, Tao, więc myślę, że nie mogę cię zmusić do tego, byś powiedział mi rzeczy, które są dla ciebie sekretami. Ale jakby co, to jestem, okej?

– Wiem. Dziękuję.

•○•○•○•

Sehun i Luhan szli korytarzem, młodszy zauważył, że studio nr 3 jest puste. – Luhan hyung.

– Hmn?

– Jak się czujesz?

– Okej.

Sehun westchnął: – Więc jeśli czujesz się okej, to może…

– Nie. Nie w tym znaczeniu. Porozmawiam z Tao, jak będę okej. Tylko tak naprawdę, naprawdę okej.

Weszli razem do sali, gdzie Kai i Lay już rozciągali się przed lustrami. – Cześć, chłopaki! – przywitał się Luhan, kładąc swoją torbę na podłodze, następnie dołączył do swoich przyjaciół, Sehun podążył za nim i zaczął rozciągać się z resztą.

Zajęcia zaczęły się i skończyły normalnie, tak jakby Luhan nawet nie miał rozdartego serca. Całą czwórką wyszli na bubble tea niedaleko kampusu. – Hej, hyung – zaczął Kai, uśmiechając się. – Myślę, że mam rozwiązanie!

– Ale po co?

– Rozmawiałem o tym z Kyungsoo zeszłej nocy.

– Ale o czym, Kai? – wtrącił się Sehun, wymieniony chłopak wydął usta.

– Nie jesteś Luhanem hyungiem, kochasiu.

– Kochasiu? – zapytał najstarszy, Sehun uderzył Kaia w czoło.

– Zignoruj go, hyung.

– Jestem od ciebie starszy, bachorze! Lay hyung, powiedz mu coś!

Lay zamrugał. – Ale co? To z tobą rozmawiał Kyungsoo. Ja tutaj tylko oglądam.

– Ty zawsze tylko oglądasz. – Kai skrzyżował ręce, dąsając się. – Chciałbym, żeby tu był Kyungsoo.

– Hej, Kai – zawołał Luhan, opalony chłopak podniósł swój wzrok. – Chcesz może dokończyć to, co zacząłeś mówić?

– Racja! – Kai uśmiechnął się zadziornie i nachylił nad stolikiem. – Kyungsoo i ja rozmawialiśmy w nocy… – Zanim Kai zdążył dokończyć zadnie, drzwi stołówki otworzyły się i do środka wszedł Kris. Oczy Luhana rozszerzyły się, a jego policzki natychmiast oblały rumieńcem. Chwycił mocno ramię Sehuna. – Sehuna-ah…

– Hyung, daj spokój!

– No co? Nadal mi się podoba.

Lay westchnął. – Hyung, masz zdecydowanie beznadziejny sposób na radzenie sobie z tym.

Luhan uśmiechnął się. – Będę sobie z tym radził tak, jak chcę. –  Chłopak skierował swój wzrok na wysokiego blondyna stojącego w kolejce do lady. – Jest taki idealny. – Luhan wciąż obserwował go zza rogu, kiedy drzwi ponownie się otworzyły, na co jego twarz wykrzywił grymas, a on wrócił na swoje miejsce, wpatrując się teraz w napój. Pozostała trójka odwróciła się, by zobaczyć Tao, który wręczał Krisowi jego portfel.

– Niemądry, ge.

– Wybacz. – Kris uśmiechnął się do niego, po czym otoczył rękoma i przyciągnął do siebie.

– Właśnie o tym rozmawialiśmy – zaczął znowu Kai, Luhan podniósł swój wzrok.

– Co?

– Powinieneś przyzwyczaić się do takiego widoku, zamiast zawsze od nich uciekać!

– Nonsens – prychnął chłopak o jelenich oczach.

– Nie. Myślę, że Kai ma pierwszy raz rację – zgodził się Lay. Luhan spojrzał na Sehuna, a maknae również przytaknął głową.

– Przepraszam, hyung, ale zgadzam się z nimi.

Luhan jęknął: – Znęcacie się nade mną.

Lay wraz z Kaiem roześmiali się obcesowo, a Sehun poklepał swojego najlepszego przyjaciela po plecach w geście drwiącej otuchy. Luhan lekko się rozweselił na to nieznaczące dokuczanie, spychając swój ból na kraniec żołądka.

Tao patrzył, jak jego przyjaciele się śmieją i westchnął. Zdecydowanie za nimi tęsknił, nienawidził tego, że bycie z Krisem sprawiło że grupa znajomych, jaką stworzyli w college-u, się rozdzieliła. Nienawidził tego, że nie może nawet do nich dołączyć i jedyne, kto mu pozostał, to wysoki blondyn.

– Chcesz do nich dołączyć? To twoi przyjaciele. – Kris przerwał jego rozmyślania.

Tao pokręcił głową. – Nie.

Kris zmarszczył brwi. – Na pewno?

– Tak.

Para już miała wyjść, kiedy Kyungsoo, Joonmyun i Jongdae weszli do środka. – Tutaj jesteście!

Tao spojrzał na Krisa, potem na swoich przyjaciół. – My?

– Uh-huh! – Jongdae skinął głową i wyciągnął dłoń. – Nie poznaliśmy się jeszcze oficjalnie, hyung. Jestem Jongdae, a ten dziadzio to Joonmyun hyung.

– Hej! Czuję się urażony! – zaprotestował, ale mimo woli uśmiechnął się.

– Jestem Kris. Przepraszam za tamten piątek, to było niezręczne, pytać się was w taki sposób. – Blondyn potrząsnął dłonią Joonmyuna i Jongdae, Kyungsoo skinął na niego głową. – Więc, uh, dlaczego nas szukaliście?

– Bo właśnie razem z nami idziecie do nich! – Joonmyun wcisnął się pomiędzy dwójkę i zarzucił im ręce na barki, ciągnąc w stronę Sehuna i reszty.

– Czekaj, co? – jęknął Tao, próbując się wyswobodzić z uścisku Joonmyuna.

– To może zadziałać! – wyśpiewał Kyungsoo, pomagając Joonmyunowi pchać Tao, kiedy Jongdae popychał Krisa.

– Co do cholery? – oznajmił Lay, kiedy zauważył zmierzającą do nich grupkę. Reszta podniosła wzrok i zobaczyła wiercącego się Tao i śmiejącego się Krisa, Joonmyuna, który siłował się z ciałami, a pozostała dwójka była przesłoniona.

– Sehun, wychodzimy – Luhan wstał oszalały, ale Kai usadził go z powrotem na miejscu. Sehun również się podniósł, ale znikąd pojawił się Kyungsoo i uniemożliwił mu dalsze działanie.

– Nikt nie wychodzi – rozkazał Joonmyun, usadzając Krisa obok Sehuna, wciskając Luhana w róg przy oknie. Następnie Tao posadzono obok Krisa, a obok niego Jongdae.

– Czy to jakiś rodzaj inicjacji w waszej grupie? – zapytał się Kris z ręką na barkach Tao, przyciągając chłopaka bliżej do siebie.

– Nie? A może? – odpowiedział Lay, patrząc po przyjaciołach, szukając odpowiedzi.

– Co wy robicie!? – Tao spanikował i zrzucił z siebie rękę Krisa. – Proszę!

– Tao-er, wszystko w porządku? – zapytał Kris.

Tao kręcił głową jak oszalały. – Muszę iść!

– Zostań.

Cała grupka zesztywniała, kierując swój wzrok na osobę w rogu. – Zostań, Tao. Kris.

Dolna warga Tao drżała, serce waliło w piersi, a w oczach zbierały się łzy. – Czy mogę jednak iść? Proszę…

– Trzęsiesz się… Boisz się? – wyszeptał Kris, a Tao pokiwał głową. – Przecież nie ma się czego bać.

– Ale…

Luhan nachylił się, tak żeby Tao mógł go zobaczyć, uśmiechał się (chociaż bardziej złośliwie w ocenie jego przyjaciół). – Po prostu zostań, okej? – Zmierzył go wzrokiem. – Okej!?

– Hyung! – Sehun uderzył Luhana w ramię. – Co ty odpierdalasz?

Luhan uśmiechnął się złośliwie, po czym wyszeptał do ucha Sehuna: – Tak jak mówią, trzymaj swoich przyjaciół blisko, ale jeszcze bliżej swoich wrogów.

– Co???

– Ja będę Cady. Zabiorę Aarona Reginie – wyszeptał Luhan znowu, a potem się do niego uśmiechnął. – Proszę, zostańcie – zwrócił się do pary i znowu do Sehuna: – Cady na końcu filmu była z Aaronem, prawda?

– Upadłeś na głowę, jak się urodziłeś? – wyszeptał Sehun w odpowiedzi, a Luhan uderzył go w klatkę piersiową.

– Oczywiście, że nie!

– Słyszałeś Luhana hyunga, zostańmy na chwilę, Tao-er – powiedział Kris do Tao i przycisnął go do siebie. – So, uh, cześć wam? To naprawdę dla mnie coś nowego, jestem seniorem, a wy wszyscy jesteście w niższych klasach, mam nadzieję, że przymniecie mnie do waszej raczej… małej grupki – wyraził się Kris, a Joonmyun przytaknął ruchem głowy.

– Przyjmujemy cię! Powinieneś częściej się z nami spotykać!

Tao westchnął w porażce. – Jasne…

– Woah, wszyscy w jednym miejscu. – Rozbrzmiał głos Chanyeola, razem z nim był Baekhyun i Minseok.

– Coś nas ominęło? – zapytał chłopak o pucołowatych policzkach, kiedy odsuwał sobie krzesło od innego stolika.

– Tak. I to wiele – Jongdae uśmiechnął się, a Tao zmierzył go wzrokiem.

– Co? Co się stało!? – wybuchł Baekhyun, siadając na kolanach Chanyeola – nigdzie nie było już wolnego miejsca, a był na tyle leniwy, że nie chciało mu się odsuwać nowego krzesła.

– Nie wiem. Mam inicjację wstąpienia do waszej grupki – odpowiedział Kris.

Luhan spojrzał na niego i zatopił paznokcie w udzie Sehuna. – Jest tak kurewsko…

– Hyung! Auć! – Sehun zrzucił dłoń Luhana, a starszy tylko westchnął:

– …perfekcyjny.

– Hej, chłopaki – zaczął Joonmyun, wszyscy skupili na nim swoją uwagę. – Przerwa semestralna już niedługo, jakieś plany?

Kris skinął głową. – Mam treningi.

– Boo! – zawyła grupa, a kelnerka obok niemal upuściła swoją tacę.

– Prawdopodobnie polecę do Chin – powiedział Tao, a Kris zaskomlał:

– Zostawiasz mnie? Mogę lecieć z tobą?

– Powiedziałem, że prawdopodobnie, a ty, że będziesz trenował.

Kris westchnął: – Masz rację.

– Boo dla was obydwu! – Baekhyun prychnął w stronę Tao, uśmiech Luhana stał się jeszcze szerszy.

– Czyli nie będzie cię dość długo?

Tao spojrzał niepewnie na Luhana. – Ja… Tak. Może 2 tygodnie.

– Idealn— Umph!!

Sehun zakrył dłonią usta Luhana i zaśmiał się bardzo, ale to bardzo niezręcznie. – Wybaczcie mu, upadł na głowę, kiedy się urodził.

Luhan z wysiłkiem ściągnął dłoń Sehuna. – Mówiłem ci już, że walce nie upadłem!!!

– Jesteś przeuroczy, Luhan hyung – skomentował niewinnie Kris, ale wszyscy przy stole się spięli, a w szczególności Sehun i Tao. Luhan czuł, jak wszystkie rodzaje motyli trzepoczą skrzydłami w jego brzuchu, a z ust wydostaje się tęcza, która błyszczy.

– Naprawdę!?

Kris tylko się roześmiał i zwrócił do Tao: – Ale to ciebie lubię najbardziej – wyszeptał, a jego chłopak oblał się dorodną czerwienią.

– Okej, niezręcznie. Niemniej jednak, tak, przerwa semestralna – zaczął ponownie Joonmyun. – Czy możemy przynajmniej pojechać na plażę?

– Tak! – I tym razem, taca definitywnie wypadła z rąk kelnerki i upadła na podłogę. Zastanawiające, że ich grupka nie została jeszcze przegoniona (Tak naprawdę, to wcale nie, manager lokalu, tak właściwie, to miał to gdzieś. Grupa 12 przystojnych facetów, gejów czy nie, to świetny sposób na przyciągnięcie klientów.).

– Moje treningi zaczynają się od razu za 2 tygodnie, więc nie wiem, czy będę mógł jechać z wami – zaczął Kris.

– Chciałbym wrócić do Chin gdy tylko skończy się semestr – dodał Tao.

– Okej, nie licząc tej pary – odezwał się Joonmyun, a Luhan skrzywił się na to słowo. – Ktoś inny jest jeszcze zajęty?

– Nie będzie mnie tydzień po zakończeniu semestru. Moja siostra ma ślub w Busan – powiedział Kai, po czym pozostali podzielili się swoimi planami. Joonmyun zrobił notatki. Po kilku minutach paplaniny, Joonmyun odłożył swój długopis z trzaskiem, przykuwając do siebie uwagę.

– Sądzę, że wszyscy będą wolni w trzecim tygodniu. To ostatni tydzień przed drugim semestrem. Możemy nic wtedy nie planować i po prostu pojechać na plażę?

– Spoko – odpowiedział Kris i zwrócił się do Tao: – Będziesz tam, prawda? – Jego chłopak pokiwał twierdząco głową. Kris znowu odezwał się do grupy: – Uhm, muszę już iść. Razem z Tao przedyskutujemy to i damy wam znać.

– Pa, chłopaki – pożegnał się Tao, Jongdae odsunął się szybko, by dać im możliwość wyjścia. Kris znowu odwrócił się do grupy: – Do zobaczenia! – Chwycił dłoń Tao, po czym razem wyszli ze stołówki.

Luhan podążył za nimi wzrokiem, dopóki Kai nie przerwał jego myśli: – Więc, hyung, jak się czujesz?

– Huh?

– No, jak widzisz ich razem. Co czujesz? – przesłuchiwał go Kai, a Luhan wydął wargi.

– Nie wiem. Cały czas boli, bo ja nadal chcę być tym przy jego boku.

Kyungsoo westchnął: – Cóż, to dopiero pierwszy raz, więc może jest jeszcze za wcześnie, ale i tak uważam, że to zadziała.

Luhan wzruszył ramionami, po czym wstał. – Jestem zmęczony, Sehun-ah, chodźmy już do domu.

– Okej. – Sehun również się podniósł. – Siema!

Ale zanim najlepsi przyjaciele zdołali odejść od stolika, Baekhyun roześmiał się, tak samo Chanyeol, Lay i Kyungsoo. – Oh Sehun! Nie pozwól nam przegrać! – zawołał Kyungsoo.

– Jesteś pantoflarzem, Sehun! – dodał Chanyeol, na co maknae już prawie się zawracał, by mu przyłożyć.

– O czym oni mówili? – zapytał nieświadomie Luhan, gdy obydwoje wyszli ze stołówki.

Sehun wzruszył ramionami. – Są debilami. Nic co mówią nie jest istotne.

Luhan przytaknął ruchem głowy, zgadzając się ze słowami młodszego. – Hej, Sehun-ah…

– Hmn?

– Co o nich myślisz?

– O nich? O Krisie i Tao? – zapytał Sehun, a Luhan skinął głową. – …Nie wyglądają razem źle.

– Ale…

Sehun westchnął: – Przyzwyczaisz się.

– Nie chcę się przyzwyczajać. Może  potrafię to zrobić, ale nie chcę! – jęknął Luhan. – Chcę Krisa tylko dla siebie.

Sehun westchnął (po raz setny w tym dniu). – Więc co zamierzasz zrobić? Wepchniesz Tao pod szkolny autobus?

Luhan wybuchł nieopanowanym śmiechem. – Jesteś szalony! Nie jestem aż taki wredny! Ale mam plan!

Sehun zatrzymał się, Luhan przystanął obok niego. – NIE jesteś wredny. Jesteś miły i delikatny i kochasz wszystkich swoich przyjaciół.

– I tak to zrobię!

– Knujesz plany, bo masz obsesję na punkcie kolesia, który cię nie kocha.

– Hej, to było niemiłe.

Sehun ułożył dłoń na ramieniu Luhana. – Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, ale nie będę tego tolerował. Nie jesteś Luhanem, jakiego znam.

Nie jesteś Luhanem, jakiego kocham.

⪦3 | 1⪧

• Być nalanym. - Być spuchniętym, obrzękłym np. od płaczu. (pot. pijanym)
• Americano - rodzaj kawy, rozsławiony na kontynencie europejskim przez żołnierzy amerykańskich podczas wojny; rozrzedzone wodą espresso - 1/3 espresso, 2/3 wody

DZIENA, MORDECZKO, ZA POWIEDZENIE MI O LITERÓWECZCE. SZANUJĘ. 

Oh Pauline^®