!? [8]

8/10

Oryginał: Interrobang

Autor: chaos-

Tytuł rozdziału: Strach przed szpitalem | oryginał: Hospital fears

Kyungsoo stał, wpatrując się w drzwi, mentalnie się przeklinając, bo właśnie pozwolił jedynej osobie, którą chciał zobaczyć, by od niego uciekła.

Potrząsnął głową i otarł łzy, rozkazując samemu sobie, by być silnym przez wzgląd na Kaia. Doszedł wcześniej do wniosku, że nie chce się poddać, nie chce, by ich związek zakończył się tylko na „‽”. Nie mógł, i nie chciał. Zebrał się w sobie i wypruł sprintem w stronę swojego serca, swojej miłości, swojego przeznaczenia i wszelakich innych tandetnych określeń ze słowników, ponieważ Do Kyungsoo był szaleńczo zakochany w Kim Jonginie.

Jego stopy bez taktu uderzały w popękany chodnik, poruszając jego ciałem szybciej niż kiedykolwiek w jego całym życiu. Każdy krok krzyczał imię Jongina, zmuszając go do utrzymywania szaleńczego tempa. Kai. Jongin. Jongin. Jongin. Kim Jongin. Dotarł do apartamentu Kaia i zapukał do drzwi. Natychmiast się otworzyły, ukazując zadowolonego z siebie Sehuna. – Dość długo ci to zajęło. Teraz, właź, zostawiam waszą dwójkę samych. – Najmłodszy uśmiechnął się, popychając Kyungsoo do środka, zamykając za nim drzwi, kiedy wychodził, by dać im trochę prywatności.

Kyungsoo błyskawicznie znalazł się w pokoju Kaia, odnajdując chłopaka owiniętego szczelnie kocami, tylko jego ciemne włosy wystawały z kokonu. Podszedł do niego, starając się wyrównać oddech (co sprawiło mu niemałą trudność, bo ten bieg był największym wyczynem, jaki zrobił w tym roku).

– Myślałem, że powiedziałem ci już żebyś sobie poszedł – wymamrotał Kai, jego głos był szorstki.

Kyungsoo zmarszczył brwi i wskoczył na sam szczyt kocowej bryły na łóżku, przyciskając okrycia do dołu, tak by Kai nie mógł uciec. – Nie – wyszeptał.

– Co do kurwy— – Siłował się, by zabrać koc ze swojej twarzy, ale Kyungsoo użył całego ciężaru swojego ciała, by z powrotem przyszpilić młodszego.

– Nie – powiedział głośniej. – Kim Jonginie, nie pójdę sobie.

Jongin zastygł, ale mimo to Kyungsoo nie poluźnił swojego uścisku. – Nie odejdę bez względu na wszystko, co mi powiesz. Mój błąd, że szukałem pomocy u Suho, wiem i przepraszam. Nie powinienem był tak reagować. Nie powinienem był odchodzić, kiedy mnie o to poprosiłeś. Żałuję tego bardzo, ale nie mogę tego cofnąć, jednak Pan jest miłosierny. Jongin, ty cholerny dupku, dobrze wiesz, że nie jestem mądry i przez to podejmuję złe decyzje, więc dlaczego, do licha, wziąłeś mnie wtedy na serio? Dlaczego musiałeś wszystko tak skomplikować... – Jongin usiadł wyprostowany, Kyungsoo wciąż znajdował się na jego kolanach, ściągnął koce, by odszukać płaczącego mężczyznę.

– Przepraszam – wyszeptał Jongin – ale ostrzegałem cię.

– Bzdura.

– Zrobiłem to. – Młodszy mężczyzna uśmiechnął się smutno, odciągając pięści Kyungsoo od jego twarzy, powstrzymując go od dalszego tarcia już i tak spuchniętych oczu. – Powiedziałem ci, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, że jestem fanem wszelkich dramatycznych wyznań. Nie spodziewałem się, że to wszystko tak się potoczy, ale i tak wyszło na to samo.

– Kim Jongin, ty... – Kyungsoo zaczerpnął powietrza. – Jak na kogoś tak inteligentnego jesteś bardzo, bardzo… głupi.

– Wiem. – Jongin z powrotem położył się na łóżku, zakrywając sobie oczy przedramieniem. – Po prostu nie chcę, żebyś cierpiał. Chcę, żebyś pamiętał mnie takiego, jakim jestem teraz, a nie takiego, jakim się stanę. Kyungsoo, możesz tak wiele osiągnąć, mieć wszystko czego zapragniesz i być kimkolwiek zechcesz... Nie chcę cię blokować, zmuszając do tego byś był moim opiekunem do końca swojego życia.

– A co w związku z tym, czego ja chcę? – Kyungsoo zsunął się z wyższego mężczyzny i usiadł obok niego. – Co jeżeli ja właśnie chcę ciebie? Co jeśli chcę się tobą opiekować? Jongin, nie jestem pewny, czy zdążyłeś zauważyć, ale nie możesz zmusić mnie do czegoś, czego nie chcę.

– Oh, naprawdę? – Jongin sarknął nieczule. – Pójście ze mną na randkę, zmusiłem cię do tego. Moja przeprowadzka do twojego domu, poznanie twoich rodziców – to wszystko, to raczej cię do tego zmusiłem.

– Chciałem iść z tobą na randkę. Chciałem, żebyś się wprowadził. Chciałem, byś poznał moich rodziców. Tylko dlatego, że trochę się przed tym wzmagałem nie znaczyło, że tego nie chciałem. Bo jeżeli rzeczywiście nie chciałbym żadnej z tych rzeczy, mógłbym nałożyć na ciebie zakaz zbliżania się i odseparować od ciebie na całe swoje życie. Ostatecznie dałem ci pozwolenie, ale nie dlatego, że na mnie naciskałeś, ale z powodu mojego własnego pragnienia – westchnął Kyungsoo. – Okej, przygotuj się i zamknij buzię, bo zamierzam wypluć z siebie dużo tandetnych, ale prawdziwych słów, okej? Kimie Jonginie, szczerze nie obchodzi mnie, jeśli nie jesteś mądry. Nie obchodzi mnie, jeśli muszę się tobą opiekować. W ogóle mnie nie rusza, jeżeli mnie odtrącasz czy denerwujesz, albo robisz te inne swoje głupie rzeczy, bo ja i tak zostaję. Wszystko, co się dla mnie liczy to, to że jesteś obok mnie. Nie przeszkadza mi, jeśli nie jesteś w stanie zakłopotać mnie swoimi „wielkimi” słowami, albo uwodzić mnie poezją, bo ja i tak nigdy nie rozumiałem tego, co do mnie mówiłeś. Kocham cię. Kimie Jonginie, Kai, kocham każdy kawałek ciebie i nawet jeśli będziesz próbował na swój sposób wyplątać się z mojego życia, to cię zabiję. Jesteś mój. Nie zamierzam się poddać, albo zatrzymać na statusie „‽”. Jeśli muszę upchnąć jakąś wiedzę w moim mizernym mózgu, jeśli musimy zamienić się miejscami, cholera, szczerze leje na to, jeśli obydwoje będziemy głupi, bo… Bo nasza miłość jest „‽”, prawda? Nie my. Nasza miłość. Jesteśmy znakami zapytania bez odpowiedzi, wykrzyknieniami sarkastycznych uwag, ekscytacji i braku wiary – jesteśmy nieformalni, ale każdy twórca na świcie pragnie, by o nas pisać. Bo jesteśmy inni. To co razem dzielimy nie może być porównywane do zwykłego pytania czy wykrzyknienia, kropki na końcu zdania czy nawet tych twoich cholernych wielokropków, bo to reprezentuje wahanie i koniec wypowiedzi, a my kurwa na pewno jeszcze nie kończymy tego związku. Jesteśmy i zawsze będziemy jebanym „‽”.

Jongin milczał przez chwilę, strach przejął działanie nad jego bolesnym wyrazem twarzy. – Czy zdajesz sobie sprawę, co właśnie zrobiłeś?

– Właśnie wygłosiłem dramatyczny monolog.

– To był zwykły monolog. – Jongin uśmiechnął się i Kyungsoo zmiękł na ten widok, bo nie wiedział, że tak bardzo się za tym stęsknił aż do teraz.

– Nie – odparł zarzuty Kyungsoo. – To był monolog dramatyczny, bo nie obchodziło mnie, czy słuchałeś czy nie. Mówiłem do samego siebie, uświadamiałem sobie, że bez względu na to, co się stanie, będę cię kochał. I chociaż już to doskonale wiem, to potrzebowałem werbalnej prezentacji moich poglądów.

Jongin roześmiał się głośno, bo właśnie zostałem poprawiony przez Do Kyungsoo, to historyczna chwila. Kiedy jego śmiech osłabł oparł swoją głowę o ścianę i wypuścił z siebie zadowolone westchnienie. – Właśnie oddałeś się w moje ręce. Nie ma już odwrotu, rozumiesz? Nie możesz już teraz się poddać. Nawet jeśli wszyscy się ode mnie odwrócą, to ty nigdy mnie nie zostawisz.

Kyungsoo uśmiechnął się i znowu usiadł okrakiem na Jonginie. – Nigdy bym o tym nie marzył. – Zarzucił swoje ręce na szyję Jongina i przyciągnął go do pocałunku, którego pragnął od tak długiego czasu.

–‽–‽–‽–

Szpital przyniósł słodko-gorzkie wspomnienia, i gdyby nie to, że tutaj zaczął się związek Kaia i Kyungsoo, to większość wspomnień byłoby tylko gorzkich.

I teraz znowu było tak samo, Kyungsoo siedział na zewnątrz sali Kaia, czekając na pozwolenie. Sehun siedział zakłopotany na krawędzi krzesła, nerwowy i zniecierpliwiony do tego stopnia, w jakim Kyungsoo go jeszcze nie widział. Nagle dotarło do niego, że Sehun bał się szpitali. – Przepraszam, że musisz tutaj ze mną siedzieć. Zapomniałem, że nie lubisz szpitali… Możesz, uh, iść, jeśli chcesz.

– Mogę spytać, skąd to wiesz? – zapytał Sehun z lekkim uśmiechem, krzyżując swoje ręce za głową, wreszcie relaksując się na swoim siedzeniu.

– Kai mi powiedział. Kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, jak kazałeś mi go odwiedzić, powiedział, że zmusiłeś mnie do konfrontacji z nim, bo chciałeś wyjść ze szpitala.

– To mały drań – zachichotał Sehun. – Nie sądziłem, że to zauważył, ale tak, to prawda, nie jestem fanem szpitali.

Kyungsoo rozważał pytanie dlaczego, ale przełknął te słowa w strachu, że mógłby za bardzo naciskać. Czuł, że jest to Sehunowi winny, bo gdyby nie jego strach, to on i Kai nie poznaliby się.

– Dlaczego? – Sehun nagle odezwał się do Kyungsoo, na co starszy jęknął, bo znowu robi te swoje popieprzone czytanie w myślach. Wyższy mężczyzna przewrócił oczami i kontynuował czytanie w myślach. – Domyślam się, że czujesz wobec mnie dług za to, że zmusiłem cię do spotkania z moim współlokatorem, znowu, a później za zaangażowanie cię w wasz popierdolony związek. Nie ma takiej potrzeby, chociaż, użyłem ciebie dla swojej korzyści. Wydawałeś się być naiwny ­– Kai lubi naiwnych, ja nie lubię szpitali. Pomyślałem, że Kai zmusi cię do związku z nim, a to mogłoby uratować mnie przed szpitalem, kiedy nieuchronnie działaby mu się jakaś krzywda. Oczywiście, nie spodziewałem się, że pociągniecie razem tak długo, ale to nadal działa na moją korzyść.

– Więc… tylko mnie wykorzystujesz.

Sehun zadrwił: – Zachowujesz się tak, jakbyś to ze mną był w związku. Ale nie, nie wykorzystuję cię. Chciałbyś poznać sekret?

Kyungsoo nawet nie wysilał się żeby skinąć głową czy dać chłopakowi jakiś inny sygnał w potwierdzeniu, bo wiedział, że Sehun i tak mu powie. I zrobił to.

– To ja zakończyłem związek Kaia i Suho. Kai pewnie nigdy ci nie mówił, ale trwał w tym związku nawet jeśli go to raniło. Zauważyłem to, zanim on zdążył to zrobić. Suho zaczął go unikać, kiedy Kai powiedział mu prawdę. Ale ten biedny dupek był zbyt przestraszony, by to dojrzeć. Więc sprawiłem, że zerwali.

– J-jak? – wyjąkał Kyungsoo.

– Zastraszyłem drania, który… Który tak bardzo zranił Kaia. – Sehun zaśmiał się cicho, jego oczy stały się dziwnie mroczne.

Kyungsoo zrozumiał wtedy, co Kai miał na myśli, kiedy mówił, że Sehun jest jak matka. Bez względu na to, jak bardzo Sehun starałby się ukryć swoje uczucia, on naprawdę troszczył się o Kaia.

– Poszedłem do jego domu i zapukałem do jego rozumu. Wiedziałem, że jeśli Kai miałby z nim zerwać, a nie na odwrót, to mogłoby go to boleć jeszcze bardziej. On już taki jest. Nie kończy związków, nie ważne jak błahych, dopóki ja nie wkroczę na drogę i zmuszę drugą osobę, by to zrobiła. Dlatego było dla mnie nie małą niespodzianką, kiedy to on pierwszy zerwał z tobą.

Kyungsoo opuścił zawstydzony głowę i zagryzł wargi.

– Nie powiedziałem ci tego, żeby cię zasmucić. Chodzi o to, że gdybym myślał że jesteś dla Kaia nieodpowiedni, to już dawno bym to skończył. Bez względu na to, jak bardzo kochasz Jongina, bez względu na to, jak bardzo on kocha ciebie… Gdybyś w jakikolwiek sposób go skrzywdził, to nie wahałbym się iść do twojego domu, by zastraszyć cię, żebyś złamał jego serce i skończył z nim. I mimo tego, że go skrzywdziłeś, to wiedziałem, że wrócisz i wszystko naprawisz. – Sehun zaśmiał się, widząc gromadzące się łzy w oczach Kyungsoo.

– Kochasz go – wyszeptał Kyungsoo, jego małe, białe dłonie wycierały łzy.

– Nie w tym samym sensie, co ty… ale tak. Kocham Kaia.

– Ja też cię kocham – odpowiedział głos Jongina.

Dwójka mężczyzn odwróciła swoje głowy, by zobaczyć Kaia, który opierał się o framugę drzwi za nimi. Dokuczał wyrazem twarzy Sehunowi, na co młodszy sarknął: – Nieważne. Wychodzę.

– Dziękuję – odezwał się nagle Kai. – Za wszystko. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Sehun, nie wiem, dlaczego nim jesteś, ale dziękuję ci za to.

– Wszechwiedzący Kim Jongin dziękuje mi? Co za chwalebny dzień. – Sehun westchnął w zadowoleniu, ale jego mimika twarzy wyrażała wszystko. – Widzimy się później.

Po tym, jak Sehun wyszedł, a Kai znalazł się w środku samochodu Kyungsoo, niższy mężczyzna odkręcił się w jego stronę. – Wiedziałeś, że Sehun robił te wszystkie rzeczy?

– Oczywiście, że wiedziałem. Jestem— Cóż, byłem geniuszem. Nie powstrzymywałem go, bo czuł, że musi się mną opiekować. To dla mojego dobra i jego własnego, czystego sumienia. – Jongin roześmiał się.

Kyungsoo pokiwał głową i zadał pytanie, które nurtowało go już od dawna: – Jakie są wyniki badań?

– Cóż, funkcjonalność mojego mózgu obniża się. I jest jeszcze kilka innych… rzeczy.

– Jakich „rzeczy”? – wyszeptał Kyungsoo, ledwo wydobywając z siebie głos.

– Następstwa… operacji są takie, że nie będę już taki sam, jak przed nią.

– Myślałem, że to było jasne – zauważył Kyungsoo.

– Chodzi mi o to, że nie będę nawet taki sam, jak przed operacją. Są szanse, że większa część mojego mózgu może obumrzeć. Nie możemy wiedzieć tego na pewno, dopóki… to się nie stanie.

–‽–‽–‽–

– Jesteś pewien, że możesz…

– Dam radę. – Jongin przerwał swojemu zaniepokojonemu chłopakowi. Jego zdolności motoryczne zaczęły się pogarszać, a jego nogi często się pod nim uginały. – Sam mogę sobie nalać wody.

Kyungsoo szedł blisko wyższego mężczyzny, czekając, by go złapać jeśli ten zacznie upadać.

Kai westchnął, jego drżące palce zacisnęły się na szklance z wodą. Posłał spojrzenie w stronę Kyungsoo, dając mu tym samym do zrozumienia, by dał mu trochę przestrzeni. Kyungsoo, od kiedy Kai upadł kilka tygodni po swojej wizycie u lekarza, nie przestawał odstępować go na krok. Asekurował Kaia we wszystkim, bez względu na to, czy młodszy tego chciał czy nie.

– Przepraszam, po prostu—

– Nadal jestem sprawny. Na miłość boską, Kyungsoo, właśnie tego się obawiałem. Bardziej od tego, że będziesz mnie nienawidził bałem się, że będziesz traktować mnie, jakbym nic nie umiał zrobić. Wciąż jestem człowiekiem. Nadal mogę mówić czy chodzić. Nie potrzebuję, żebyś robił za mnie każdą, pojedynczą rzecz. Nie lubię czuć się lekceważony.

Kyungsoo przygryzł wnętrze swoich ust. Ich związek zaczął miewać wzloty i upadki, z naciskiem na upadki, ale obydwoje wciąż utrzymywali swoją obietnicę. Bez względu na wszystko, Kyungsoo nie zostawi Kaia samemu sobie.

– Masz rację. – Kyungsoo pokiwał głową. – Przepraszam. Po prostu bałem się, że zrobisz sobie krzywdę. Nie myślałem o tym, jak się czujesz.

– Nie, to ja nie powinienem był na ciebie naskakiwać, to nie twoja wina— – Twarz Kaia zesztywniała, a szklanka wypadła z jego dłoni.

Wszystko wydawało się być teraz w zwolnionym tempie. Twarz Kaia wykrzywiała się w bólu, a jego ciało zaczęło upadać. Szkło rozbiło się, budząc Kyungsoo do akcji. Natychmiast ruszył w stronę Jongina, ale było już za późno. Jego serce stanęło, kiedy Kai zderzył się z podłogą.

Kyungsoo rzucił się do pomocy, ale zamarł, jego oczy rozszerzyły się w przestrachu, dłonie zaczęły się trząść, oblewając zimnym potem.

Tym razem było inaczej.

Jongin nie podniósł się od razu, śmiejąc z tego, ale został w bezruchu na ziemi. Jego kończyny były wykręcone pod dziwnymi kątami, jakby grawitacja przyciskała go jeszcze bardziej. Zaczął jęczeć, a jego ciało dostało drgawek, jego oczy wywróciły się do góry, w tył głowy.

– Jongin! – wykrzyczał Kyungsoo, docierając do niego. Zadzwonił po karetkę i wybełkotał adres. Jego dłonie wisiały nad jego chłopakiem, w obawie, że dotykiem mógłby go zranić. Przez całe swoje życie nie czuł się bardziej bezużyteczny. Łzy sfrustrowania i przerażenia spływały w dół jego policzków, ponieważ Jongin jest ranny, a ja nie mogę nic zrobić, oprócz patrzenia się jak idiota.

Jongin w końcu rozluźnił się w swojej zesztywniałej pozie i Kyungsoo wciągnął jego oblaną potem głowę na swoje kolana, przytulając go do swojej klatki piersiowej. – Przepraszam, kochanie. Tak bardzo, bardzo przepraszam. Jestem tutaj, wszystko będzie dobrze. – Mówił bardziej do siebie, niż do swojego chłopaka. – Tak bardzo przepraszam.

Kyungsoo czekał wraz z Jonginem w swoich ramionach przez, jak wydawało mu się, wieczność, zanim przybyli ratownicy medyczni i zabrali Kaia z jego ramion szybko do szpitala. Kyungsoo siedział z tyłu ambulansu, mocno ściskając zimne dłonie swojego ukochanego.

Ponownie, Kyungsoo siedział przed salą w szpitalu. Zdecydował, właśnie wtedy, że szpital będzie zawsze bardziej gorzki, niż słodki.

Sehun wpadł do szpitala i przeszukiwał pokoje, dopóki nie zauważył zgarbionej postury Kyungsoo.

– Co się stało? – wyszeptał Sehun, jego głos załamywał się, kiedy podchodził bliżej. Niepokój ściskał jego serce jak imadło, a cały tlen zniknął z jego płuc, kiedy zobaczył dotkniętą przez panikę twarz Kyungsoo. Błagał po cichu: Proszę, Boże, spraw, by z Jonginem wszystko było w porządku. Sekundy, jakie zajmowały Kyungsoo odezwanie się były zbyt długie, w żyły Sehuna wbił się obejmujący strach.

– Ja– Ja nie wiem. Rozmawialiśmy i on– On po prostu upadł. Myślałem, że będzie tak jak wcześniej, ale zaczął… Myślę, że to był atak padaczki… Sehun, nie mogłem nic zrobić, jak tylko patrzeć w panice, nie wiem, co mam robić—

Młodszy chłopak przyciągnął Kyungsoo do uścisku, kiedy łzy zaczęły gromadzić się w jego własnych oczach.

– Będzie dobrze. Obiecuję. – Ale to była rzecz, której Sehun nie był pewny, jedynie mógł mieć nadzieję.

Kyungsoo wyplątał się z objęć, próbując się jakoś pozbierać, znowu przypominając sobie, że młodszy przecież boi się szpitali. Słowa były na końcu jego języka, kiedy Sehun potrząsnął głową. – Nie wychodzę.

Starszy potajemnie poczuł ulgę, bo w jakiś sposób wiedział, że jeśli nie miałby tutaj ze sobą Sehuna, to najprawdopodobniej by zwariował.

– Nigdy ci nie powiedziałem, dlaczego tak boję się szpitali. – Głos Sehuna był słaby i zmęczony.

I po raz pierwszy, to Kyungsoo wiedział, co Sehun powie jako następne.

Tak naprawdę, to nikt nie boi się szpitali. Ludzie boją się złych skojarzeń, które łączą się ze słowem „szpital”. Boją się emocji, które tutaj goszczą. Boją się kruchości życia. Boją się bólu, ścisku serca, wspomnień o siedzeniu w słabo oświetlonym korytarzu z głową w dłoniach, łzami na policzkach i sercem pokruszonym na kawałki.

Ludzie boją się najgorszego.

I to, Kyungsoo rozumiał całkowicie. 

rozdział 9 | rozdział 7

Dziękuję za wszystkie komentarze! ♥ Jesteście najlepsi! 

Oh Pauline^®