Nieznajomy [epilog] | M

31/32 | M

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Epilog | oryginał: Epilogue

Woah.

Spojrzałem w bok, mając rozchylone usta, kiedy wzrokiem natrafiłem na wpatrujące się we mnie dziecięce, beżowe oczy. Płowe pasma promieni słonecznych rzucały światło przez zasłony, ukazując jego zmysłowo rozczochrane włosy i długie, podkręcone rzęsy spadające kaskadami z powiek. Bezustannie oddawał spojrzenie, jakby był pod takim samym hipnotycznym urokiem, jak ja.

Uśmiechnął się, i umarłem.

Myślałem, że to tylko pewny etap, ale po trzystu sześćdziesięciu czterech dniach budzenia się obok niego stało się jasne, że nie da się otrząsnąć z jego perfekcji, i że nie ma realnego sposobu, by dało się jej oprzeć. Moje poranki zawsze zaczynały się od oszołomienia wywołanego przez jego słodki zapach, potem było przebijanie serca przez jego kupidynie oczy, jednak punktem kulminacyjnym był atak niemożności kończyn, wywoływany przez topnienie jego ust na moich. Moje poranki zawsze zaczynały się od huh, potem och, a punktem kulminacyjnym było woah.

– Dzień dobry – wyszeptał Sehun, naciskając na moje usta delikatnym pocałunkiem. Otarł nosem o mój i słodko zamruczał. – Czy powinienem nie iść do pracy? – zapytał nagląco.

Uderzyłem go w ramię, śmiejąc się rozbawiony. – Mówisz to codziennie.

– Bo... – upierał się – jak mam opuścić łóżko, kiedy ty w nim jesteś?

Wywróciłem oczami, a on się skrzywił.

– Mogę powiedzieć, że najzwyczajniej w świecie jestem chory – nalegał. – Nikt nie ośmieli się sprzeciwić, jeżeli szef jest chory.

Nakryłem jego dolną wargę, a potem delikatnie pociągnąłem. – Zrobię nam śniadanie – powiedziałem szybko, w obawie, że ulegnę jego kuszącym ofertom.

Wyplątałem moje ciało z przykrycia i usiadłem wyprostowany.

– Chcę na śniadanie ciebie – powiedział i pociągnął z powrotem w dół.

Patrzyłem na niego zarumieniony szkarłatną czerwienią, jego brwi uniosły się złowieszczo. Rozgrzaną dłonią od razu znalazł miejsce na moim karku, kiedy wciskając mnie plecami w łóżko, przywłaszczył sobie moje usta, zaczynając wygłodniałą przejażdżkę. Jego język ślizgał się na moich wargach, namawiając je do rozdzielenia, aż zanurzył go głęboko w pocałunku, który był bardzo smakowitym, pierwszym posiłkiem tego dnia.

Zwolnienie lekarskie, to jest to.

– Luhan-ah. – Oddychał ciężko, kiedy jego wargi zsunęły się na moją szyję, wysyłając dreszcze gorliwości do mojego kręgosłupa. Czułem namiętną, rosnącą presję jego napierającego ciało, gdy rękoma gładził mi boki i plecy, zaborczo przesuwając ręce. Przepływało przeze mnie ciepło, podczas gdy jego pobudzone i pilne palce wędrowały pod moją koszulą.

– Sehun... – przebłysk wracającego, zdrowego rozsądku – pójdziesz do pracy tylko na pół dnia, okej?

Z jego okupowanych ust uciekło niezdecydowane mm-hmm, nie przerywając tym samym czułych pocałunków nawet na sekundę. Przewrócił mnie na górę; mój nikły ciężar ciała osiadł na jego twardej klatce piersiowej. Wzdrygnąłem się, przeczesując moimi palcami jego włosy, zaciskając je mocno w wygłodzonej desperacji. Jęknął, kiedy zanurzył swoje usta głęboko na tych należących do mnie, znowu i znowu, nadając szalenie porywające tempo.

Wieczność później oboje ciężko dyszeliśmy, uśmiechając się w na wpół urwanych próbach złapania oddechu. Pogładził moje policzki i usadowił przy sobie, owijając ochronnie rękoma. Mój wzrok wędrował po pokoju, narzuta na łóżko zapewne jest chaotycznie zmiętoszona, arkusze pościeli zostały wyciągnięte z poszewek i zwisały nad podłogą, wszystkie poduszki były porozrzucane po kątach. Nie mogłem się powstrzymać przed śmiechem.

– Co? – zapytał niewinnie.

– Jeśli będziemy to robić każdego poranka, to chyba powinniśmy przebudować twój pokój.

Uwodzicielski uśmiech rozjaśnił jego policzki. – Jeśli będziemy to robić codziennie rano, to chyba musimy przebudować Adze – wyszeptał. – Szef firmy ma zbyt wielką obsesję na twoim puncie, może po prostu kompletnie przestać chodzić do pracy.

– Jakie gładkie gadanie...

Chwycił mnie mocniej i wyszeptał wprost do mojego ucha: – Jakby ci się to wcale nie podobało.

Nienawidziłem, kiedy tak robił.

Okej... może lubiłem. Trochę.

Schowałem moją twarz w jego piersi. – Nie umiem wymyślić takich głupich, słodkich tekstów jak ty...

Sehun zatrząsł się w śmiechu. – To nic. Będę słodkim za ciebie i za mnie.

– Nie. – Uniosłem się na łokciu i wydąłem wargi.  – Zawsze to robisz, i tamto, i jeszcze tamto... nie ma nic, co mógłbym robić ja.

– Nieprawda, jest. – Pocałował mnie w czubek mojego nosa. – Możesz być obiektem mojej miłości.

– Widzisz! – Uniosłem ramiona. – Jak mam na to odpowiedzieć?

Odrzucił swoją głowę do tyłu, pękając ze śmiechu, następnie znowu przyciągnął mnie w swoje ramiona. – Boże, jesteś taki uroczy.

Udałem zirytowane spojrzenie i podniosłem się. – Zrobię śniadanie – powiedziałem pogardliwie.

Rozsunąłem drzwi i wyśliznąłem się z pokoju, cały czas słysząc jego śmiech.

– Kochanie, jesteś zły? – krzyknął za mną, rozdarty pomiędzy śmiechem, a pytaniem. Gdy tylko znalazłem się w kuchni przygryzłem wargę, a ciało oblało ciepło. Przycisnąłem dłonie do mojej szkarłatno-czerwonej twarzy, ukrywając przyciszony chichot, który dusił się we mnie.

Wyłącznie dzięki szczęściu – wewnątrz siebie cały czas brakło mi równowagi od ciągłego wpadania w zachwyt – udało mi się przygotować dla nas jajka Benedykta, coś czego nauczył mnie Sehun, po tym jak razem przyznaliśmy, że mamy już dość naleśników codziennie na śniadanie. Zdecydowaliśmy, że naleśniki będą jedzone tylko w poniedziałki, co dziwne jest to dzień, kiedy naprawdę mamy na nie szaleńczą ochotę. Jeśli miałem się czegoś nauczyć o Sehunie w ciągu tego ostatniego roku, to, to że ramowy plan działań bierze bardzo poważnie – bardzo, bardzo poważnie. Był perfekcjonistą, czasami to graniczyło z obsesyjno-kompulsywnym podejściem. Na przykład podczas naszego pierwszego miesiąca bycia razem, od razu podjął rozmowę o naszym tygodniowym rozkładzie zajęć, tak to nazwał, by natychmiastowo zakodować wszystko w jego dotychczasowym terminarzu. Ustalając szczegóły tego porządku zajęć, zdecydowaliśmy, że poniedziałki są całkowicie poświęcone dla pracy, choć oczywiście, nigdy tak naprawdę się tego nie trzymaliśmy, bo utrzymanie naszych rąk przy sobie okazało się być trudnym i szczerze mówiąc niebezpiecznym zadaniem. We wtorki i soboty chodziliśmy na zakupy do sklepu po żywność i inne niepotrzebne rzeczy, które jak mi wmawiał, kiedyś będą mi potrzebne. Naszym ulubionym punktem były środy i piątki – nasze wieczorne randki, gdzie dosłownie, cóż, chodziliśmy na randki. Mój drugi ulubiony punkt to wieczór filmowy w czwartek, gdzie oglądamy filmy z suspensem, a on prawie zawsze staje się moim lektorem, bo ja zazwyczaj kulę się owinięty w koc. Wreszcie w niedziele, jeździmy razem do Busan odwiedzić moich rodziców, którzy całkowicie zostali oczarowani Sehunem, i Lily, którą faszerujemy chińskim jedzeniem.

Ale żaden inny dzień nie może być tak wyjątkowy, jak jutro. Sehun milczał na temat naszej rocznicy, ale wiedziałem, że i tak ma coś w swoim rękawie, coś co mnie odurzy, sparaliżuje, po prostu sprawi, że zwariuję. Wspomnienie o naszych obchodach setnego dnia razem, kiedy Sehun stał pośrodku boiska do piłki nożnej, z unoszącymi się nad nim fajerwerkami, dryfowało przez moją głowę, wywołując na mojej twarzy uśmiech.

Położyłem dwa talerze na tacy i nagle poczułem zagarniające mnie od tyłu ręce Sehuna. Uśmiech, który już wyginał moje usta przemienił się teraz w ogromny półksiężyc.

– Naprawdę jesteś zły? – zapytał przygnębiony.

Zaczekałem kilka sekund, zanim odkręciłem się do niego twarzą, by ukarać za to, że się ze mnie naśmiewał. Obróciłem się i założyłem moje ręce na jego szyję. – Jakoś 50% złości.

Ścisnął pieszczotliwie moje biodra. – Jak mam sprawić, by było 0%?

Bezczelnie zmrużyłem oczy, jakbym głęboko musiał to przemyśleć. – Będzie 25% jeśli pocałujesz mnie... tutaj. – Dotknąłem palcem mojego czoła. – 15% jeśli pocałujesz tutaj... – Zjechałem palcem na policzek. – 0% jeśli tutaj... – wymamrotałem, wskazując na usta.

Subtelny chichot przebił się przez niego, kiedy delikatnie całował moje czoło, potem zarumieniony policzek. Czułość zamieniła się w pragnienie, kiedy powoli przesuwał swoimi ustami na moich w przenikliwym, wspaniałym uczuciu.

– Jesteś pewien, że to nie przypadkiem 100% – zażartował, śmiejąc się.

Z uśmiechem wyginającym moje usta ująłem go za rękę, drugą podtrzymywałem tacę, kierując nas na werandę. Wysunął dla nas dwa krzesła, stawiając je obok siebie, przysuwając do marmurowego stołu, skąd rozciągał się przed nami wspaniały widok.

Było już po południu, kiedy w końcu udało mi się przekonać Sehuna by udał się do pracy. Odprowadziłem go do drzwi, poprawiłem jego krawat, a potem lekko poczochrałem mu włosy.

– Będę z powrotem, zanim się zorientujesz. – Ujął moją twarz, jego kciuki stopniowo gładziły moje policzki.

– Nawet o tym nie myśl – zmrużyłem oczy – zostajesz w pracy aż do końca.

Wydął wargi, co, uświadomiłem sobie, stało się jedną z moich ulubionych jego ekspresji. – Nie wychodzisz dzisiaj, prawda?

Pokręciłem głową przy jego dłoniach. Następnie nakrył moje usta w długim, upojnym pocałunku, który sprawiał, że był jeszcze bardziej spóźniony. Zamachnął drzwiami cały czas nie puszczając mojej ręki.

– Jedź ostrożnie – powiedziałem.

– Będziesz na mnie czekał?

– Zawsze – odpowiedziałem, a on otarł ustami o mój policzek. 

Zanim delikatnie zamknąłem drzwi, obserwowałem jak wyjeżdża za bramę, nasłuchując cichnącego ryku Jaguara. Kiedy leniwie szedłem po schodach, przypominałem sobie jak powodziło się nam przez pierwsze miesiące naszego związku. Dla Sehuna ciężkim było zostawienie mnie choć na chwilę, ale znałem jego ukryte za tym wszystkim powody. Sehun i ja byliśmy dla siebie stworzeni, nie ma co do tego wątpliwości, ale obojgu nam zajęło trochę czasu wyleczenie ran, zbudowanie zaufania, wzniecenie niesłabnącego fundamentu oddania, jakie zaczęliśmy. Przez pewien okres czasu bał się, że cały czas jestem jedną nogą za drzwiami, jakbym tylko czekał na okazję żeby od niego odejść. Ja odwzajemniałem to obawą przed byciem zbyt kontrolowanym, głównie dlatego, że Sehun okazał się być tym typem faceta, który nigdy nie przyjmuje sprzeciwu. Nie chciałbym powiedzieć, że się do tego przyzwyczaiłem, ale raczej w pewnym momencie uświadomiłem sobie, że tak naprawdę to lubię. To właśnie wtedy zacząłem wierzyć, że nie ma niczego co mógłby zrobić, co mogłoby mnie odepchnąć, bo choćby brzmiało to nazbyt romantycznie, to był i zawsze będzie dla mnie tym jedynym.    

Poprawiałem narzutę na łóżku, kiedy zadzwonił mój telefon.

­– Co tak długo? – odrzuciło moją głowę, kiedy piskliwy głos Lily rozbrzmiał echem w moim uchu.

– Lily, minął zaledwie jeden sygnał – powiedziałem lekceważąco.

– Więc, jeszcze o tym nie myślałeś?

– O czym? – powiedziałem głośniej, kiedy usłyszałem dziecięce śmiechy  ogłuszającą muzykę, która hałasowała przytłumiona. – Gdzie jesteś?

– Impreza w sierocińcu – odpowiedziała. – O prezencie na rocznicę, myślałeś już o tym co mu dasz?

– Nie bardzo. – Myślę nad tym od miesięcy i wciąż nie mam żadnego pomysłu. Co więcej, zawsze trudno jest dorównać jego prezentom, czy niespodziankom. – To znaczy, co do cholery dać komuś, kto już wszystko ma?

– To proste – odpowiedziała szybko Lily. – Ty, w bitej śmietanie.

Ryknąłem śmiechem, wyobrażając sobie oszołomioną twarz Sehuna, kiedy ujrzy mnie bez niczego, oprócz białej słodkości. Potem przestałem się śmiać, a mój uśmiech zrzedł. – To rzeczywiście jest dobry pomysł.

– Mówiłam – powiedziała, zadowolona z siebie. – Lepiej zrób to dzisiaj, bo po tym jak on da ci prezent, twój nie będzie za wiele znaczył.

Jęknąłem. – Auć.

– Poważnie, też to musisz przyznać – nalegała. – Twój chłopak jest niczym pieprzona maszyna romantyczności.

Słowa nigdy nie były prawdziwsze. – Wiem, okej? – Usiadłem na łóżku. – Wszystko co robi jest dziełem sztuki.

Słyszałem jej piskliwy śmiech, przerwany głębokim głosem. – Gdzie mam to położyć?

– Uhm... tutaj, tak myślę – odpowiedziała Lily.

Szeroki uśmiech przykleił się do mojej twarzy. – Czy to był Jae Sun?

– Tak – odpowiedziała krótko, a ja zacząłem chichotać. – Wiem, co chcesz powiedzieć. Przestań. Nie jesteśmy—

Zachichotałem. – Co? Nic nie powiedziałem!

– Och, ale o tym pomyślałeś! – oskarżyła mnie.

– No cóż – droczyłem się – potrzebujesz w swoim życiu trochę powagi.

– Zamknij się – odpaliła ostro, a ja wciąż się śmiałem.

– Więc, nadal nie poszedł jeszcze do pracy? – Wewnątrz mnie wykipiało rozbawienie. – Wygląda na to, że Adze naprawdę potrzebuje przebudowy.

Muzyka z imprezy stała się głośniejsza, głos Jae Suna wołał dzieci na zbiórkę. – Dlaczego? – zapytała Lily.

– Główny dyrektor zawsze uchyla się od pójścia do pracy, główny szef finansowości zawsze jest nieobecny. Czy ktoś tam jeszcze pracuje?

– Jae Sun tylko mi pomaga... – wyszeptała.

Przewróciłem oczami. – Uhum... – odpowiedziałem sarkastycznie.

Doskonale ją znałem i mogłem spokojnie stwierdzić, że jej nozdrza rozszerzyły się w złości.

– Okej, nie zamierzam odpuścić, nie jestem zakochana w Jae Sunie, jasne?

– Nie jesteś? – wymamrotał Jae Sun, z ust Lily wyszło słyszalne westchnienie.

– Myślę, że to znak dla mnie. – Zaśmiałem się. – Baw się dobrze, Lily – zażartowałem, odkrzykiwała coś z powrotem, ale szybko się rozłączyłem.

Cały czas się śmiałem, kiedy wyobrażałem sobie zaskoczoną minę u Lily i wygląd świętszego niż papież u Jae Suna. Lily prawdopodobnie powie coś w stylu: Nie, nie jestem w tobie zakochana, ty arogancki bufonie, a Jae Sun będzie się jej przyglądać w osłupieniu. I będą tak stać w miejscu, dopóki moja stuknięta siostra nie zaśnie na miejscu. 

Wiedziałem, że to nie był pierwszy raz, kiedy Jae Sun jej pomagał. Odkąd Lily zaczęła uczyć w sierocińcu, konsekwentnie zjawiał się tam co tydzień by opiekować się nią i dziećmi. Lily jako nauczycielka – nie chcę nawet zagłębiać się w szczegóły, bo boje się, że mogę powiedzieć coś, co będzie obciążało przyszłe pokolenie. Podobało mi się, że zaczęła się czymś zajmować, i wyglądało, że naprawdę jest tym pochłonięta, w przeciwieństwie do mnie, bo ja zawsze siedziałem w domu. Zacząłem podejmować się kontraktowych prac z firmami, które potrzebowały pomocy w finansowaniu w powrocie na rynek, chociaż ten rodzaj pracy wymagał ode mnie wyjścia z domu raz lub dwa razy w tygodniu. Na początku mi się nie podobało, mimo iż Sehun był zachwycony pomysłem tego, że nie musiałem męczyć się każdego dnia nad stresującą pracą.

Mój wzrok padł na hebanowy zegar, który wisiał po środku pokoju. Od razu wpadłem w panikę, było już za piętnaście trzecia, a Sehun prawdopodobnie przyjedzie na piątą. To był czas – czas by pokolorować jego życie bielą bitej śmietany.

To nie był jednak dobry pomysł. Chociaż myślałem, że był. Ale... naprawdę nie był.

Raz jeszcze wstrząsnąłem opakowaniem Cool Whip, trzęsąc się z zimna, kiedy podmuch zimnego powietrza wypłynął z lodówki na moje nagie ciało. Nacisnąłem przełącznik butelki ponownie, przesuwając otwarciem po mojej gołej klatce piersiowej. Dało to głośny odgłos rozbryzgiwania, ale nic nie wydostało się na zewnątrz, oprócz waniliowego oparu.

Kurwa.

Z sukcesem skończyłem zakrywać moje biodra, w dół mojej najważniejszej części prywatnej, prosto do kolan. Ale miejsce od szyi do klatki piersiowej wciąż było całkowicie widoczne. Wyglądałem jak na wpół upieczony biszkopt. Panikując, zacząłem przegrzebywać lodówkę w poszukiwaniu cudu, kolejnej bitej śmietany – ale nic nie znalazłem.

Przetarłem twarz w frustracji. „To proste. Ty, w bitej śmietanie.” Wyśmiewałem słowa Lily, co za ściema. Powinienem był się już nauczyć, żeby nigdy jej nie słuchać. Ale przez desperację braku pomysłu na prezent, zapomniałem o zdrowym rozsądku, co spowodowało, że podjąłem się jej szalonego rozwiązania.

Uważnie spojrzałem na zegar i westchnąłem z ulgą, zdając sobie sprawę, że mam jeszcze całą godzinę by się „opakować”.

– Powinienem po prostu iść się umyć, pobiec do spożywczego, i kupić z dziesięć Cool Whip. – Myślałem na głos.  

Ale kiedy z salonu usłyszałem znajome kroki, wiedziałem, że czas się skończył.

O Boże.

Moje oczy natychmiast zaczęły biegać od prawej do lewej, w poszukiwaniu miejsca, gdzie mógłbym ukryć moje wysmarowane bitą śmietaną ciało. Przestałem oddychać, kiedy rzuciłem się w stronę lodówki by zatrzasnąć jej drzwiczki.

– Kurwa. – Mamrotałem wielokrotnie. Byłem tak czerwony jak dojrzała wiśnia, a moje serce wybijało rytm niemożliwy do przeżycia. Odwróciłem twarz w stronę drzwi, czując, że dostaję zawrotów, a moje usta instynktownie ułożyły się w ogromne O. W drzwiach stał Sehun, patrząc na mnie bez emocji.

Kurwa.

Drżałem zelektryzowany, z moich nóg zdążyło się zsunąć trochę bitej śmietany, ściekając na lodowatą, drewnianą podłogę. Sehun wciąż zatrważająco stał w tej samej pozycji, z rękoma skrzyżowanymi na piersi, spojrzeniem przewędrował od mojej głowy, do ośnieżonych nóg. Nie było żadnego innego dźwięku, wyłączając ciche brzęczenie lodówki za mną, i miarowe skapywanie gęstej, bitej śmietany. Moje oczy rozszerzyły się ze zdumienia, kiedy ogromny kawał kremu spłynął z mojej męskości na ziemię, odsłaniając moje zawstydzone, całkowicie twarde ja.

Czekałem aż coś do mnie powie, aż się uśmiechnie, ale jego twarz nie wyrażała niczego, zupełnie jak zimny głaz. Moje wnętrzności skręcały się w przestrachu, kiedy zmusiłem się by wypowiedzieć wyuczoną wcześniej kwestię. Mówiłem ją godzinę temu milion razy przed lustrem, wiedziałem, że mogę to z siebie wyrzucić. Powiedz to, Luhan! krzyknął głos wewnątrz mnie.

Przygryzłem moją wargę i spojrzałem w dół. – Jesteś... głodny?  

Pospiesznie ciężko przełknąłem. Drżąc, zmusiłem się do podniesienia mojej głowy i spojrzenia mu w oczy. Nadal był pogrążony w swojej lekceważącej mnie, pieprzonej postawie. Mentalnie wymierzałem sobie uderzenia, kiedy badawczo wpatrywałem się w jego przepiękne oczy. I wtedy się poruszył, szedł powoli – zbyt wolno – w moją stronę, i myślałem, że zemdleję.

I zemdlałem. Zemdlałem od środka, kiedy otworzył lodówkę, odpychając mnie lekko na stronę.

O Boże, wziął moje słowa dosłownie.

Myśląc, że lodówka była dla niego bardziej apetyczna, niż moje nagie-bez-niczego-innego-oprócz-bitej-smietany-ciało, zacząłem się czuć częściowo upokorzony, częściowo zły. Ale w mgnieniu oka zamknął zimną zamrażarkę, a w jednej dłoni trzymał ciężki kufel, wypełniony lodami czekoladowymi.

Mrugałem gazylion razy na sekundę i jedyne o czym wtedy myślałem, to że będzie zimno.

Bez ostrzeżenia podniósł mnie do góry, kładąc na drewnianej podłodze, jego ręka rozsmarowała część kremu, który się na mnie spienił. Położył obok mnie lody, następnie podniósł się i stanął nade mną. Patrzyłem jak rozpina swoją koszulę w niespiesznym, zmysłowym tempie. Musiałem odchrząknąć, wpatrując się we wspaniałą, rozpaloną klatkę piersiową. Gładkie załamania od mięśni odznaczały się pod jego ciepłą, nagą skórą. Palcami odnalazł guzik od spodni, rozpinając je jednym, szybkim ruchem.

– Kurwa – wyszeptałem w ekstazie, mój wzrok przechwytywała jego wąska talia, szczupłe uda, uwodzicielsko wyprofilowane przez kości i ścięgna.

Uklęknął naprzeciwko mnie, a jego kolana szeroko rozkładały moje nogi. To oznaczało, że dzisiaj włączony jest przycisk „dziko”, zdążyłem się już podniecić w czystym pożądaniu. Seksowny uśmiech wygiął w górę jego usta, kiedy chwycił pudełko lodów, chyba straciłem rozum. Otworzył opakowanie i zgarnął pienistą gałkę lodów jego gołymi rękoma, następnie nałożył grubą warstwę na mój poczerwieniały sutek, sprawiając, że zgiąłem się w jedną stronę.

– Boże, zimno – jęknąłem, zatapiając  moje zęby w dolnej wardze.

Moja głowa była odchylona do tyłu w pożądaniu, kiedy językiem ssał mój aksamitny wierzchołek, pieszcząc go okrężnymi ruchami, następnie szarpiąc pomiędzy zębami.

– Nadal zimno? – wyszeptał.

Boże, ten głos.

Wziął kolejną garść lodów, tym razem rozcierając ją po mojej wrażliwej klatce piersiowej w dół napiętego brzucha, potem zachłannie ściągnął wszystko, zostawiając po sobie pocałunki jego pociągającymi ustami.

– Sehun-ah... – wyjęczałem, znajdując dłońmi drogę do jego mocnych ramion.

– Hm? – wymruczał niewinnie.

Moje rzęsy trzepotały w górę i w dół, kiedy roztarł trochę bitej śmietany na moich udach, a potem delikatnie rozsmarował ją na mojej pulsującej erekcji. Wygiąłem się w szale w łuk, mój oddech przyśpieszył. Opuszkami palców drażnił się ze spodem mojej erekcji, rozprzestrzeniając kremową pianę. Niespodziewanie, brutalnie chwycił mojego penisa całą dłonią, ugniatając go, głaszcząc w burzliwym tempie. Moje oczy zaczynały być wilgotne, przesiąknięte niewyobrażalną przyjemnością. Nabrał kolejną kulkę lodów i wsunął ją do swoich ust. Bezwstydnie jęczałem, podczas gdy Sehun prawie połykał moją bolącą długość swoimi rozpalonymi wargami, formując i kształcąc, nakładając na nią swój język w tę i z powrotem erotycznymi ruchami.

– Ach! – Zadrżałem, uczucie zimnych lodów zmieszało się z rozsmarowaną na mnie ciepłą już bitą śmietaną.

– Nie powinieneś był tego robić – powiedział ostro Sehun. – Chyba nie myślałeś, że zakryjesz się bitą śmietaną, a ja będę spokojny i nie zwariuję.

Jeżeli to była kara, to z chęcią będę popełniać błędy codziennie.

Jego język nie chciał przestać, pozostawiając delikatne, wilgotne pociągnięcia na moim pulsującym ciele. Byłem irracjonalnie pochłaniany przez ogień, kiedy zaczął głębokie, wirujące ruchy na mojej twardości, a potem wydyszał wprost na skórę gorące powietrze, paląca para pobudziła moją mokrą sylwetkę. Jego palce zanurzyły się w kremie, a ja wydałem z siebie elektryzujące sapnięcie, bo zsunął je na mój napięty pierścień mięśni, powoli zanurzając i wysuwając je w poślizgu, potem przyśpieszył. Jego usta wciąż poruszały się na moim spuchniętym członku, gdy dwoma palcami rozciągał moje wrażliwe wejście, potem trzema, jego knykcie były coraz głębiej.

– Nie przestawaj – wykrzyczałem w straszliwej potrzebie.

Sehun wstrzymał swój oddech, kiedy gwałtownie usiadłem, nabierając gałkę czekoladowych lodów, następnie wkładając ją pomiędzy jego rozchylone suta. Zaczepiłem palce w jego gęstych włosach, poddając się słodyczy tych cudownych ust. Z jego piersi wydobył się niski jęk, gdy swoimi palcami wchodził we mnie jeszcze bardziej intensywnie.

– Luhan-ah... – wysapał, zmysłowo zlizywałem śmietanę z kącików jego ust. – Kurwa – zawył, podnosząc mnie do góry, opierając o drzwiczki lodówki. – Chcę ciebie – powiedział, kołysząc otwartymi drzwiczkami, przyciskając swoimi plecami o oszronione szuflady na owoce u dołu lodówki. Zadrżałem, czując chłodną parę wydobywającą się z zamrażarki. Usadził mnie na sobie, odzyskując moje usta w odurzającym, wygłodniałym pocałunku. Czułem jego twardą jak skała erekcję, odciskającą się o moje śliskie i wilgotne wejście, powodując, że desperacko chwyciłem się półek na żywność w lodówce. Kiedy Sehun ugryzł mnie w szyję, zatraciłem się w bólu i gorącym pożądaniu. Zacisnąłem uścisk na półce, sprawiając, że spadła na podłogę, potężne uderzenie puszek i pojemników na żywność stłumiło nasze okrzyki żądzy ognistego zapału.

– Chcę ciebie – wyszeptał boleśnie w moją pierś raz jeszcze. Niespokojnie chwycił swoją męskość i przetarł nią o moje nawilżone-pasją wejście. Palcami chwyciłem go za zmierzwione włosy, kiedy mocno wchodził we mnie, wypełniając swoim rozgrzanym penisem, jego paznokcie zaciekle wbijały się w moje biodra.

– Tak – wyjęczałem gorliwie, gdy bita śmietana zsuwała się po naszych udach.

– Luhan! – Jego spojrzenie zatopione było w moich źrenicach, kiedy zaczął szalenie szybkie, zaborcze pchnięcia. Zwiększył tempo, wbijając się we mnie od dołu, wnikając głębiej z każdym rytmicznym posunięciem.   

Natychmiast wygiąłem się ku niemu, ujmując jego twarz obiema rękoma, następnie przeciągając jego dolną wargę zaciśniętymi zębami, dopóki nie zabarwiła się szkarłatną czerwienią. Bez namysłu wziąłem kolejną porcję lodów i roztarłem na jego piersi, czyszcząc ją potem moim językiem. Zadrżał w rosnącej pasji, a potem odsunął się ode mnie, kładąc znów plecami na podłodze.

– Sehun – wymamrotałem na bezdechu – nie przestawaj.

– Już, kochanie – odpowiedział szybko, klękając naprzeciwko mnie. Zarzucił sobie moje obie nogi na płonące ramiona, a potem wbił się we mnie raz jeszcze, gwałtownie atakując.

– O Boże – jęknąłem, moje opanowanie zostało zniszczone. Energicznie wepchnął we mnie do połowy swojego członka, potem wyszedł, pchając za drugim razem mocniej, i tak znowu, dopóki moje biodra nie wygięły się w fanatycznym zapale.

Następnie jednym, szybkim, brutalnym posunięciem obrócił mnie na bok. Położył się obok, układając swoją rękę pod moją oszołomioną głową. Jego dłonie chwyciły od tyłu mój brzuch, a mój napięty tyłek uderzył w jego naprężoną erekcję.

– Błagam – wyjęczałem. Przeszły przeze mnie fale przyjemności, gdy wypełnił mnie jednym, powolnym uderzeniem. Temperatura wzrosła do najwyższego punktu, gdy wolną ręką powędrował do mojego penisa, głaszcząc go i pieszcząc w tym samym szaleńczym tempie, co pchnięcia jego męskości od tyłu.

Drżąca ekstaza przeszyła całe moje ciało, wysyłając rzeki przyjemności, kiedy skręcałem się w eksplozji spełnienia. Sehun przechylił moją głowę w jego kierunku i nakrył moje usta z utęsknieniem, pchając ostatni raz, wciągając mnie do rozrywającego, słodkiego zapomnienia.

Odwrócił mnie twarzą do siebie, składając subtelny pocałunek na moim czole. – Proszę, nie rób mi więcej razy takich niespodzianek – wyszeptał w rozpaczliwej próbie nigdy nie stracenia kontroli. Uśmiech z nutą triumfu wykręcił moje usta, kiedy chowałem twarz w jego piersi.

– Zgadzam się – zaśmiałem się, wzrokiem przebiegłem po wszędzie rozchlapanej bitej śmietanie. – Jeśli będziemy się tak bawić, to chyba będziemy musieli przebudować nasze całe mieszkanie.

  

Wiedziałem, że coś było nie tak, kiedy obudziłem się rano w dniu naszej rocznicy. Złote smugi słońca witały poranną rosę, przyjazna bryza unosiła się nad trawą, świergot ptaków zwiastował nowy dzień. Wydawało się, że dzisiaj będzie wspaniale, ale w przeciwieństwie do naszych zwyczajowych poranków, Sehun nie walczył ze mną o to by nie iść do pracy. Dziwnie, poczułem kruszejącą dziurę w moim sercu, kiedy obserwowałem jak z niecierpliwością wybiega z mieszkania, jakby było coś innego czego wyczekiwał, coś innego, niż ja.

– Mogę być dzisiaj późno – powiedział bez emocji.

– Dzisiaj jest nasz wieczór randek – przypomniałem mu.

– Nie możesz przyjść do restauracji sam? Dojadę tak szybko, jak tylko będę mógł.

Poczułem na twarzy uderzenie porównania mnie z niczym. – Ale to nasza rocz—

– Do zobaczenia później – powiedział szybko, zamykając drzwi przed moim nosem.

Moja postawa osłabła, a brwi zjeżyły się, tworząc pomiędzy bruzdę, kiedy zostawił mnie tak bez powodu, w moim umyśle biły się przeróżne scenariusze. Wróciłem do naszego pokoju, potrząsając głową z niedowierzaniem na absurdalność moich myśli. Może coś stało się w firmie, może jest zajęty, może – mieszałem sobie sam w głowie kilkunastoma wymówkami. Mój telefon zadzwonił i złapałem się na tym, że myślałem, iż to Sehun.

– Jak spodobał się prezent? – zapytała podekscytowana Lily.

Przełknąłem boleśnie. – Było w porządku.

– Brzmisz jakby zdiagnozowali u ciebie raka – docięła. – Co do diabła się stało?

– Ostatnia noc była w porządku... – powtórzyłem. – Było niesamowicie... tylko...

– Tylko co? – krzyknęła zniecierpliwiona.

– To w sumie nic takiego.

– Powiedz mi, albo po prostu zadzwonię do Sehuna! – zagroziła.

– Tylko... dzisiaj rano wcale nie wyglądał żeby cieszył się naszą rocznicą.

Westchnęła głośno. – Co? Czy ty myślałeś, że on będzie skakać w górę i w dół, zalany łzami?

Wyszedłem na werandę i osunąłem się na krześle, łapiąc z trudnością oddech. – Ja tylko... Sam nie wiem – wymamrotałem. – Myślę, że zapomniał o naszej rocznicy.

– To do niego nie pasuje – odpowiedziała szybko.

– Wiem! – Pokiwałem głową. – Może za dużo myślę.

– No powiedz to, Luhan.

– Po prostu... są dni, kiedy do niego wydzwaniają, i wiesz, to znaczy, nie wiem, nie jestem typem zazdrośnika – wtrąciłem pośpiesznie. – Tylko co jeśli jest ktoś inny, co jeśli mnie zdradza, to znaczy, jest tak bardzo przystojny, że jestem pewien że kiedy wychodzi z domu to prawdopodobnie rzucają się na niego wszystkie dziewczyny i—

– Shh! – syknęła Lily. – Przestań być taką królową dramatu! Sehun jest totalnym pantoflarzem, nie ma zamiaru niespodziewanie cię zdradzić! – zganiła mnie.**

– Nie wiesz tego...

– Tak, wiem! – nalegała. – Czy ty naprawdę myślisz, że po tym wszystkim co razem przeszliście, tak po prostu się na ciebie wypnie i cię zdradzi?

Szarpnąłem się. – Cóż... skoro tak mówisz...

– Teraz przestań być takim płaczkiem i idź znaleźć coś olśniewającego na waszą randkę.

– Skąd wiesz, że dzisiaj jest wieczór randek?

– Proszę cię. – Zachichotała. – Wszyscy wiedzą o waszym tygodniowym rozkładzie zajęć, nawet Jae Sun wie, że czwartki to wieczór filmowy.

– To przerażające – wymamrotałem. – Jak sądzisz, w co powinienem się ubrać?

– Dlaczego by nie pójść w stronę totalnej tandety? Załóż niebieskie polo – doradziła. Nie mogłem powstrzymać się przed śmiechem.

– Ostatnio masz bardzo dużo dobrych pomysłów... – dokuczałem jej rozbawiony. – Może to dlatego, że... jesteś zakoch—

Telefon zapiszczał, kiedy się rozłączyła. Udało mi się śmiać pomimo obaw, które zaczęły mnie wcześniej przytłaczać. Podszedłem do komody i wyjąłem niebieskie polo, wspominając nasz pierwszy wspólny wieczór. 

(35 or 36 na playliście, if you want)

Gwiazdy magicznie tańczyły na tle czystego, ciemnego, nocnego nieba, księżyc zanikał, jakby pływał w ciemnoniebieskim oceanie. Sunąłem po brukowanych, nakładających się płytkach wśród bujnej zieleni, mój wzrok został schwytany przez światła, które błyszczały z odległej restauracji. Było już po siódmej, znajome twarze kucharzy i kelnerów powitały mnie radośnie, jak gdyby przyzwyczaili się, że ja i Sehun przychodzimy tutaj każdego miesiąca. Moje oczy wędrowały po wnętrzu pustej restauracji, a serce wciąż ciążyło mi w piersi. W pewnym momencie myślałem, że Sehun pewnego dnia się zmieni, że nie zawsze będzie darzyć mnie tym samym uczuciem jak po raz pierwszy. I to mnie bolało, bo wiedziałem, że moje uczucia względem niego nie mają nawet szans, żeby się zachwiać, wiedziałem, że z każdą sekundą one nieustannie i pasjonująco rosły.

Światło księżyca zaglądało do środka przez ogromne okna werandy, która otaczała restaurację, było nadal tak samo czarująco jak za pierwszym razem, z osobliwymi, ceglanymi ścianami i ciemną, drewnianą podłogą. Z każdej strony zwisały ceramiczne żyrandole, światło przyćmionego czerwonego i żółci pierwiosnka oblewało całe miejsce. To była pierwsza restauracją, którą wybraliśmy, gdy zaczęliśmy nasze wieczory randek, głównie dlatego, że jest bardzo zbliżona do atmosfery piwnicy, co w pewnym stopniu nas przyciągało, czując jakbyśmy spędzali noc, kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy się w piwnicy na wino.

Kelner zaprowadził mnie na skraj restauracji, oddzielonej od głównej sali misternie utkanymi zasłonami. Odsunąłem czerwoną kurtynę na bok, a moje serce zamarło. Na środku pokoju stał okrągły, ceramiczny stół przykryty śnieżnobiałym obrusem, z dwoma aksamitnymi krzesłami przy nim. Na środku była zapalona świeca, przykuwające uwagę kieliszki na wino i dokładnie ustawione talerze. Moje oczy zaszły łzami szczęścia, gdy wzrokiem natrafiłem na mężczyznę w białym garniturze stojącego obok, trzymającego bukiet róż w czarującej mieszance kolorów, szykowne i pachnące, otoczone białym papierem.

Sehun zbliżył się do mnie, wręczając bukiet kwiatów. – Nienawidzę, kiedy to robisz – powiedziałem ze łzami w oczach.

Zaśmiał się słodko i poprowadził za ramiona, odsuwając krzesło, zanim na nim usiadłem. Spoczął naprzeciwko mnie, aż zorientowałem się, że z oddali płynęła melodia, piękna harmonia instrumentów strunowych. Nie spojrzałem w tamtą stronę, bojąc się, że nawet minimalny ruch mógłby zrobić ostateczny krok w stronę raju. Cudowna melodia skrzypiec nieprzerwanie płynęła, nie wiedziałem co to za piosenka, ale było tak, jakby każdy takt miał być grany tylko dla mnie – tylko dla nas.

– Wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy – wyszeptał, splątując swoje palce z moimi.

Próbowałem walczyć ze łzami przez uśmiech, przytłaczały mnie emocje. – Jesteś taki... – mruknąłem. – Nawet nie umiem się wysłowić.

Zaśmiał się i ucałował wierzch moich ciepłych dłoni. – Już płaczesz... a my nawet nie jesteśmy w połowie kolacji – zażartował.

– Wiesz, że jestem beksą.

– Moją beksą – zaznaczył, a z moich ust wydobył się czuły śmiech.

Jego ręka odnalazła butelkę wina, która była elegancko zatopiona w szklanym wiadrze. – Proszę, kochanie. – Zdjął obluzowany korek i podał mi butelkę.

Trzymając nóżkę mojego kieliszka, przechyliłem butelkę ku jego krawędzi, czekając na jasnoczerwoną konsystencję. Ale ku mojemu zdziwieniu do kieliszka wpadł kawałek białego, zrolowanego papieru, przewiązanego rubinową wstążką. Rozplątałem ją, posyłając ciekawskie spojrzenie Sehunowi, który uśmiechał się do mnie czule.

Czytałem słowa napisane kursywą, wtłoczone szkarłatnym odcieniem czcionki.

Na ślubie taty... zdałem sobie sprawę, że nie mogę od Ciebie oderwać oczu.

Zarumieniłem się, zatracając w głębi jego lśniących, brązowych oczu. – Nienawidzę cię – żartowałem.

– Jeszcze nie koniec, kochanie... – mruknął.

Przechyliłem butelkę raz jeszcze, i wypadła kolejna zrolowana kartka, obwiązana niebieską wstążką.

W piwnicy na wino... zdałem sobie sprawę, że chcę Ciebie.

Moje palce instynktownie złapały jego, kiedy kolejny zwitek papieru wypadł z butelki, tym razem obwiązany zieloną wstążką.

W windzie... zdałem sobie sprawę, że za Tobą tęsknię.

Rozwinąłem kolejną kartkę, opasaną wstążką w żółtym odcieniu.

W Busan... zdałem sobie sprawę, że Cię lubię.

Przez łzy, które zaczęły płynąć rozwiązałem fioletową wstążkę.

W Ulsan... zdałem sobie sprawę, że muszę Cię mieć.

Gorączkowo wytarłem moje łzy, moje ramiona trzęsły się od płaczu, dotknąłem różowej wstążki.

W szpitalu... zdałem sobie sprawę, że się o Ciebie martwię.

Moje palce drżały, kiedy rozplątywałem srebrną wstążkę.

Na zaręczynach... zdałem sobie sprawę, że to zawsze będziesz Ty.

– Czy to się kiedyś skończy? – dokuczałem mu przez uśmiech. – Chyba kończą mi się już łzy.

 Roześmiał się i wstał, podchodząc do mnie od tyłu. Oparł swój podbródek na moim ramieniu, obserwując jak rozwijam kartkę owiniętą białą koronką.

Na skrzyżowaniu... zdałem sobie sprawę, że zawszę będę Cię kochać.

Chwyciłem go za dłonie, pociągając nosem w płaczu, śmiejąc się lekko.

– Ostatnia – wyszeptał mi do ucha.

Ostatnia kartka wpadła do kieliszka, robiąc urocze kliknięcie. Wziąłem zwinięty, mleczny pergamin i dotarło do mnie, że nie ma żadnej wstążki do rozwiązania.

– O mój Boże – sapnąłem, oddychając nierówno. – Sehun-ah... – Zamknąłem oczy, a łzy wypływały kałużami szczęścia, każdy kawałek mnie czuł jakby wszystko układało się w logiczną całość, każdy kolor był idealnie zabarwiony, kolejność miała znaczenie, każde uczucie stało się wymowne. Trzęsąc się z pasji i miłości, powoli ściągnąłem złoty pierścionek, który utrzymywał ostatni rulonik.

Już na początku... zadałem sobie sprawę, że wezmę z Tobą ślub.

– O mój Boże – spojrzałem w bok na Sehuna, który klęczał na jednym kolanie. – Sehun-ah – płakałem bezradnie.

Delikatnie zabrał pierścionek z mojej dłoni i wyciągnął go w moją stronę.

– Wyjdź za mnie – powiedział głębokim głosem, zdesperowany i w potrzebie. Patrzyłem na błysk przestrachu w jego słabnących z oszołomienia oczach. Nie czekając na odpowiedź, ujął moją dłoń i wsunął pierścionek na palec. – Kocham cię – wyszeptał.

Na wpół śmiech, na wpół płacz wydostał się z moich ust. – Nawet nie zaczekałeś na moją odpowiedź. – Wstałem, a on za mną.

– Ja nie pytałem – mruknął z uśmiechem. – Ja za ciebie wychodzę.

– Proszę, zrób to – szepnąłem boleśnie, moje serce waliło z miłością i uczuciem. Przez ciepłe łzy, które spływały po moich policzkach jego dłonie ujęły moją twarz, atakując moje usta, które wiecznie już będą jego. Kocham go. Ludzie mówią, że nigdy nie da się kogoś naprawdę poznać, że ludzie cię otaczający zawsze będą nieznajomymi. Ale ja go kocham. I jeśli mam zrobić to z nim, to nie mam nic przeciwko spędzeniu reszty mojego życia z nieznajomym. Chcę go poznać, nawet jeżeli zajmie mi to całe życie. Wkroczyliśmy w namiętną, wzruszającą czułość, oplatając się naszymi rękoma wokół siebie, razem zdając sobie sprawę, że to był początek naszej wieczności.

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Jajka Benedykta - grzanki z jajkami, szynką i sosem holenderskim

Cool Whip - marka bitej śmietany

.

.

.

Aaaaaaaaaaaaaa, płaczę.

Płaczę tak bardzo, bo Sehun jest tak idealny, że już zawsze będę chciała mieć kogoś tak idealnego jak on. :<

I płaczę, bo to koniec. Koniec tego naj naj ficzka. </3 Został nam już tylko bonus.

Rozdział ma aż 5 290 słów, trochę się napracowałam i przepraszam, bo napisałam w notce, że będzie w tamten piątek. Proszę, nie bijcie.

.

.

Co do Luhana i mojej ostatniej notki, to... HUNHAN OTP FOR LIFE FOREVER, dlatego też nie mam zamiaru rezygnować z dalszej pracy i dziękuję wam, że wy też dalej wierzycie w naszych chłopaków, i... na zwykłej notce dostałam aż 17 komentarzy, co dla mnie jest czymś niewyobrażalnym. Dlatego dziękuję bardzo za odzew i nie olanie sprawy, mam tylko nadzieję, że dzisiaj też mnie nie zawiedziecie. :>

.

.

** Znowu zmiana treści, bum bum bum. Już wyjaśniam sprawę.

Otóż znów została użyta gra słów, czego za Chiny nie mogłam napisać po polsku. Sytuacja ma miejsce, kiedy Luhan rozmawia z Lily przez telefon. Chodzi tu o określenie „whipped”. Otóż oznacza to chłopaka, który robi wszystko co powie jego dziewczyna, jest całkowicie przez nią kontrolowany, ALE jak wiemy nasz Luhan zrobił Sehunowi prezent z bitej śmietany, co po angielsku piszemy – whipped cream.  So:

– Shh! – syknęła Lily. – Przestań być taką królową dramatu! Sehun jest całkowicie whipped, nie chodzi mi o grę słów(nawiązanie do prezentu), nie ma zamiaru niespodziewanie cię zdradzić! – zganiła mnie.

Nie umiałam tego napisać po polsku, dlatego obcięłam tę „grę słów”.

.

.

Och i poprawiłam poprzednie rozdziały Stranger (sama sobie klaszcze).

Resztę poprawię... kiedyś. XD

Jakbym czegoś nie napisała, to piszcie na asku, bo już sama nie pamiętam co chciałam napisać. 

Kocham was 

♥

Oh Pauline^®