Nieznajomy [30]

30/32

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Zakończenie | oryginał: Ending

Zakończenia są trudne. Mogą zwieńczyć, albo zniszczyć całą historię, i prawie zawsze, nie wydają się wystarczające. Mogą przez jakiś czas zachwycać, dopóki czytelnik się nie zagłębi i nie stwierdzi, że są zbyt entuzjastyczne, żeby były prawdziwe, albo zbyt rozległe by mogły być końcem. Zaczynamy wtedy odtwarzać wszystkie scenariusze jakie mogłyby się wydarzyć, wszystkie decyzje, które mogły być podjęte inaczej. Ale nic nie jest bardziej zasmucające, niż uświadomienie sobie, że nieubłaganie zbliża się koniec, kiedy ledwo co, był początek. I tak właśnie się czujemy, kiedy jesteśmy na ostatniej stronie książki, czytamy ostatnie zdanie, spostrzegając, że nie ma już więcej stron do przewrócenia.

Położyłem głowę na puchowej poduszce, zmuszając się do zamknięcia oczu, jako że kruczoczarny baldachim niezliczonych świateł obejmował już całe nocne niebo. Niewyraźny księżyc marnie wisiał nad zasłoną z chmur, wątły i przyćmiony, taki sam jak w ciągu ostatnich sześciu zmierzchów. Usłyszałem słabe kroki za moimi drzwiami, zanim zostały otworzone, chłodna wietrzna noc zaszeleściła w środku razem z cichymi dźwiękami naszego spokojnego domu.

– Luhan... – moja mama podeszła do łóżka, kładąc swoją dłoń na moim ramieniu, które ukryte było pod ciemną kołdrą. ­– On nadal tam jest...

– Nie wpuszczaj go do środka, Ma – powiedziałem ostrożnie.

– Przyjeżdża tutaj od sześciu dni... – nakłaniała mnie miękkim tonem głosu – może powinieneś rozważyć wybaczenie mu tego, przez cokolwiek się pokłóciliście.

– O nic się nie pokłóciliśmy. – Przypomniałem sobie rozgoryczony. – Sehun nie zrobił niczego złego...

Zrobił wszystko dobrze. Z moich ust uciekł bolesny dźwięk, kiedy wypowiedziałem jego imię.

– Poproszę go, żeby wrócił kiedy indziej – wyszeptała, stąpając po drewnianej podłodze.

– Mamo? – zawahałem się. – Czy on... dobrze się trzyma?

Kiedy potrząsnęła głową, w jej oczach odbijało się cierpienie.

Przez niebezpieczną chwilę walczyłem sam ze sobą, by pozostać skulony w moim łóżku. Myślałem, że po tamtej nocy, kiedy opuściłem Seul wszystko stanie się o wiele łatwiejsze, że ból będzie stopniowo znikać. To nie był ten rodzaj bólu, do którego można było się przyzwyczaić, nie ta część cierpienia, którą dystans, albo czas mógł wyleczyć. Świadomość, że straciłem kogoś kogo kocham cały czas nie ustępowała i sprawiła, że minione sześć dni było dla mnie jeszcze trudniejsze do zaakceptowania, jeszcze bardziej ciężkie, by dalej się jakoś trzymać.

Cichymi krokami zszedłem na dół do salonu, do oszronionego okna. Odsunąłem ostrożnie zasłony, a moje palce opadły na parapet, kiedy natrafiłem na niego spojrzeniem. Moje serce nieustannie spadało w dół głębokiej przepaści, gdy patrzyłem jak zmusił swoją głowę, by uniosła się wysoko aby spotkać się z oczami mojej mamy chociaż każda jego cząstka wyglądała na pustą, rozdartą bólem. Był odzwierciedleniem wszystkich męczarni jakie czułem, wszystkie odcienie i kolory zniknęły, błysk w jego oczach został zastąpiony przez rozpacz. Wsiadł z powrotem do swojego samochodu, pauzując na bardzo długą chwilę, nim odjechał.

 – Przepraszam... – wyszeptałbym – nie miałem na myśli tego co powiedziałem. Zawsze chciałem z tobą być. – Łzy wypływałyby z moich oczu strumieniami. – Cały czas chcę z tobą być.

Przez chwilę patrzyłby na mnie. Potem owinąłby mnie swoimi rękoma, i bez żadnych próśb o wyjaśnienia, powiedziałby: – W porządku... Chodźmy po prostu do domu, okej?

Skinąłbym głową i złączył moją dłoń z jego. – Jeżeli jeszcze raz kiedykolwiek od ciebie odejdę, nie pozwól mi na to.

– Gdybym kiedykolwiek ci na to pozwolił, nigdy bym sobie tego nie wybaczył. – Przycisnąłby swoje usta do mojego czoła, tak jak robił to zawsze. I wszystko wróciłoby do perfekcyjności raz jeszcze.

Posunąłem stopami do sofy i wbiłem się w nią, myślałem o tym jak siedział tutaj wcześniej w dokładnie tym samym miejscu, jak beztrosko wyglądał spędzając czas w towarzystwie mojej rodziny, jak studiował każde zdjęcie z mojego dzieciństwa jakie miałem, jak słuchał od śmiesznych po żenujące historie z mojego życia. Gorzki uśmiech wykrzywił moje zapadnięte usta, kiedy zdałem sobie sprawę, że nasza miłosna przygoda zaczęła się nawet wcześniej, niż o tym wiedzieliśmy.

– Powiedział, że wróci jutro – wymamrotała moja mama, siadając naprzeciwko mnie. – Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać...

Starałem się zachować uśmiech. – To nic takiego, Ma... Tylko parę nieporozumień.

– Razem z Lily nagle tutaj wróciliście, nic o tym nie mówiłeś, nie wspominając już o niej – naciskała. – Nie sądzę, żeby to było „nic”.   

– To naprawdę nic takiego... Damy sobie radę – powiedziałem, a moje słowa odbiły się w powietrzu niczym kłamstwo. Wstałem, nie chcąc kolejnej nieprzespanej nocy.

– Może powinieneś odwiedzić jutro sierociniec, żeby oczyścić umysł... – Poklepała mnie po ramieniu. – To ci pomorze.

Skinąłem głową i udałem zrozumienie. Byłem jednak pewien, że nic mi nie pomoże. Mówią, że najlepszym sposobem by o kimś zapomnieć, to iście przez życie dalej tak, jakby nic się nie wydarzyło. Ale ja nie chciałem się ruszyć, nie, kiedy czułem, że całe moje życie czekałem właśnie na tę osobę.

Nic takiego nie zmieniło się od czasu, kiedy ostatnio odwiedzałem sierociniec. Wysoka brama z kutego żelaza, przygnębiające stroje bawiących się dookoła dzieci, kamienne ściany oblepiające ich pokoje, które ciągnęły się na pierwszym piętrze wciąż wydawały się niezmiennie przyjazne. Spojrzałem za wejście i dostrzegłem rozciągającą się po środku plamę zieleni, horyzont pokrywał oliwkowy, wypłowiały kolor, nad ziemią pochylała się trawa lekko kołysana przez wiatr, kiedy dzieci biegały po niej w świetnych humorach. Obraz Sehuna grającego z nimi w piłkę nożną przemknął przez mój umysł robiąc pętlę, przerywając śmiech, który zacząłem udawać. Nie wiedziałem, czy przez to jak Sehun nawiedzał każdą moją pojedynczą myśl, każde pojedyncze wspomnienie jakie miałem mam się cieszyć, czy też nie.

– Możemy to zrobić, drużyno! – Podniósłbym na duchu dzieciaki, stojąc twarzą w twarz z Sehunem, niebieskie niebo dopełniałoby kolor jego oczu.

– Zróbmy zakład. – Powiedziałby, ustawiając pomiędzy nami piłkę. – Jeżeli wygra nasza drużyna, pocałujesz mnie... – Zamknąłby swoje oczy. – Sto razy, zanim skończy się dzień.

Rumieniąc się na czerwono, żartobliwie uderzyłbym go w ramię. – Przestań, tutaj są dzieci.

Wyszeptałby słodko: – Okej. W takim razie pięćdziesiąt.

Pochłonięty przez śmiech dzieci nie zdołałem zauważyć Yujin, która bezczynnie stała obok mnie. Była dobrą przyjaciółką mojej mamy, stała się naszą rodziną od kiedy mama zaczęła pomagać w sierocińcu.

– Nie wyglądasz dzisiaj zbyt dobrze – odezwała się.

– To tylko zmęczenie – odpowiedziałem i raz jeszcze spojrzałem na dzieci. – Wyglądają na szczęśliwsze niż zwykle.

Uśmiechnęła się uprzejmie. – Bo są, od kiedy wybudowano boisko do piłki nożnej. Teraz mogą grać, kiedy tylko zechcą.

– To świetnie. Myślę, że będę w stanie odwiedzać was częściej... Teraz, kiedy opuściłem Seul. – Mój głos załamał się pod koniec.

– Powinieneś... Nie podziękowaliśmy ci jeszcze nawet za tę budowę.

Odwróciłem się w jej stronę zakłopotany. – Jaką budowę?

– Boiska, oczywiście – odpowiedziała szybko. – Dzieci chciały do ciebie zadzwonić, ale pomyślałam, że pewnie jesteś zbyt zajęty pracą.

Zagubiony i zdezorientowany ściągnąłem brwi. Patrzyła przez chwilę troskliwie na dzieci, po czym zwróciła się do mnie z wdzięcznością: – Nawet nie wiesz jak wiele to dla nich znaczy. Kiedy twój przyjaciel przyszedł tamtego dnia, by nadzorować budowę, dzieciaki oszalały. Gdybyś je wtedy widział. Nigdy nie widziałam ich tak szczęśliwych.

– Mój przyjaciel?

Pokiwała głową z przejęciem. – Tak... Sehun, nie mylę się? – Słuchałem jej osłupiały. – Powiedział, że jesteś zbyt zajęty by móc tutaj być więc poprosiłeś go, by to on tu wtedy przyjechał.

– Kiedy to dokładnie było? – zapytałem zduszonym głosem. – Kiedy Sehun tutaj przyjechał?

Odwróciła się na bok, próbując sobie przypomnieć. – Zaledwie kilka dni po tym jak zabrałeś dzieciaki by z nimi pograć, kiedy byłeś tutaj ostatnio.

Nagła, bolesna wizja mnie zostawiającego go w tamtą lodowatą noc przeszyła mnie na wskroś jak nóż wbijany w plecy. Ten gest poruszył mnie bardziej niż wszystko inne, to jak zaczął zatapiać mnie w naszym uczuciu, zanim zdążyłem poczuć obmywający deszcz. Myślałem, że tylko ja kocham go bezinteresownie, ale przez cały czas to on był jedyną osobą, która starała się mnie zdobyć. I udało mu się. Dosięgnął mnie. Szkoda, że nie miałem wystarczająco dużo odwagi by go dostrzec. Zrujnowałem wszystko bez najmniejszego słowa wyjaśnień, jakbym tylko się nim zabawił, a potem zranił jak gdyby nigdy nic.

Noc była ostra, bardziej chłodna niż wcześniejsze. Wróciłem do domu, spodziewając się widoku jego słabej sylwetki przed frontem budynku, mając nadzieje, że wysłucha moich chaotycznych wyjaśnień jakie planowałem mu powiedzieć. Ale pierwszy raz od tamtego momentu łamiącej serce przepaści, nie było go tam.

Nie było więcej tętniących życiem warknięć podjeżdżającego Jaguara, zero zawrotnych zaniechań pracy silnika, kiedy podjeżdżał na pobocze, żadnych uporczywych uderzeń w drzwi wejściowe. Luhan-ah, wołał niezliczoną ilość razy w ciągu tych zimowych nocy, kiedy ja leżałem w moim łóżku, zakrywając uszy, wiedząc, że to jedno słowo mogło mną wstrząsnąć i rzuciłbym wszystko, poddając się. Ale nawet gdybym go odepchnął, to nigdy tak naprawdę nie puściłbym go wolno. Egoistycznie miałem nadzieję, że nigdy nie przestanie do mnie przychodzić, że nigdy mi nie pozwoli na odejście.

I tak, czekałem.

Aż samotne czekanie zaczynało być przerażające.

Aż przerażający zaczął być fakt, że nie przyjdzie już więcej.

Poszedłem na boisko do piłki nożnej, kiedy moją depresję ogarnęła totalna ciemność. Przenikliwy wiatr i chłodne powietrze pozwoliło mi wyobrazić sobie, co czuł tamtej nocy Sehun, kiedy opuszczałem Seul. Uświadomiłem sobie, że nawet gdybym miał szansę na wyjaśnienia, to i tak wszystko stanie się inne – moja rodzina go zawiodła. Ja go zawiodłem. Usiadłem na trawie w tym samym miejscu, gdzie wcześniej siedział tuż obok mnie. Czarny welon, który otulił ciemne pole do gry sprawił, że poczułem się zagrożony. Albo może przez to, że nie było słychać żadnych szmerów, nie świeciła żadna lampa. Dodatkowo dzisiejsza noc była bezgwiezdna, i wszystko sprawiało, że nigdy nie czułem się bardziej samotny, niż właśnie teraz.

Kawałek miękkiej trawy zaszeleścił, kiedy obok mnie usiadła moja mama, jej ręka mocno objęła mnie za ramię.

– Wszystko w porządku?

To zwykłe pytanie wywołało u mnie łzy. – W porządku – zapauzowałem. – Ja... Nic nie jest w porządku. Sehun i ja— – Skrzywiłem się. – Sehun i ja— byliśmy razem.

– Wiem. – Wzięła głęboki oddech. – To czego nie wiem, to dlaczego teraz z nim nie jesteś.

Wzdrygnąłem się. – Skąd- Skąd wiedziałaś? Dlaczego nic nie mówiłaś?

Odrywając swój wzrok od mojego, przenosząc go na odległą przestrzeń, uśmiechnęła się. – Wiedziałam, że darzysz go uczuciem od chwili, w której ja i twój ojciec go poznaliśmy.

– I nie przeszkadza ci to? – zapytałem, obserwując jej reakcję.

Delikatnie nacisnęła mój policzek. – Nie zrobiłeś niczego, z czego nie byłabym z twoim ojcem dumna. Zawsze wiedziałeś co zrobić, zawsze byłeś silną osobą... – Kontynuowała: – Za każdym razem sprawiałeś, że byliśmy dumni... I, ufamy ci, wierzymy, że podejmujesz dobre decyzje. – Zamknąłem moje oczy w porażce, ulegając łzom, które chciały spłynąć w dół. – Chcemy tylko, żebyś był szczęśliwy.

Milczałem, moje ramiona falowały, cały się trząsłem.

– Ale powinieneś zadać sobie teraz pytanie, czy ta decyzja jest rzeczywiście właściwa... Zostawienie Sehuna, czy to cię uszczęśliwiło?

Zaprzeczyłem energicznie głową, a łzy zakręciły się w powietrzu. – Nie jestem szczęśliwy – zapłakałem żałośnie. – W ogóle. On nawet- On nawet zasponsorował dla dzieci boisko do piłki nożnej. Proszę, mamo, powiedz mi co mam zrobić, naprawdę już nie wiem co powinienem.

Pogładziła mnie po plecach. – Tamtej nocy, kiedy był w naszym domu spał obok ciebie.

– Obok mnie?

– Chciałam przynieść wam więcej koców, ale kiedy uchyliłam drzwi, zobaczyłam go jak stoi nad tobą, przykrywając cię kołdrą, po czym położył się obok ciebie, kiedy spałeś. Jeszcze wtedy Sehun zapewne nie był tego świadomy, ale wybrał ciebie. – Uśmiechnęła się. – Jeśli chodzi o mnie, to zdobył sobie już miejsce w naszej rodzinie.

Ogarnął mnie smutek, desperacko chwyciłem jej dłoń. – Ale ja tak bardzo się boję. Jest pomiędzy nami tak wiele problemów, tak poważnych, że nie możemy żyć ze sobą nawet jeden dzień bez obawy, że coś nas rozdzieli. – Mój głos stał się usprawiedliwiającym szeptem. – To tak jakby- Jakbyśmy nigdy nie byli sobie przeznaczeni.

– Luhan – ujęła moją twarz swoimi ciepłymi dłońmi – jeżeli znalazłeś kogoś, kto sprawia, że twoje emocje są na skraju – sprawia, że ogarnia cię szczęście, że zapominasz o smutku – nie czekasz wtedy na przeznaczenie by podjąć decyzję – łagodnie perswadowała. – Walczysz o to. Wybierasz bycie szczęśliwym.

Potrzebowałem to usłyszeć. Jednak istniejące konsekwencje były zbyt poważne by od tak zepchnąć je na bok.

– Jeśli go wybiorę, Lily ona— ona będzie cierpieć.

– Nie wiem co się wydarzyło za sprawą twojej siostry, ale Sehun zasługuje na to by wiedzieć dlaczego odszedłeś, jest jakiś powód, dla którego nazywa się relacje związkiem. Możecie pomóc sobie nawzajem... Nie musisz dźwigać tego brzemienia sam.  

Otarłem radośnie łzy z mojej twarzy.

– Na co ty jeszcze czekasz? – krzyknęła moja mama. 

Biegłem tak szybko jak tylko mogłem, dopóki moich kolan nie dopadło uczucie jakby ktoś miał je rozerwać. Ale nie chciałem żeby cokolwiek mnie zatrzymało, już nigdy więcej. Łzy rozpływały się w uśmiechu, który pojawił się na moich ustach. To jeszcze nie koniec mojej i Sehuna historii. Jest jeszcze tyle wspomnień do zrobienia, tyle słów do powiedzenia. Otworzyłem garaż i gorączkowo zacząłem szukać kluczyków od samochodu.

– Luhan – zawołała Lily tuż za mną.

Wyrzuty sumienia zmyły mój uśmiech z twarzy. – Lily, ja—

Rzuciła w moją stronę brzęczącymi kluczami, a ja złapałem je jedną ręką.

Spojrzałem na nią ze smutkiem i ulgą, jej spojrzenie było szczere, tak samo jak uśmiech wyginający usta. – Myślę, że to najbardziej dojrzała rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłam – powiedziała, kiwając głową by ponaglić moje ruchy, bym przestał się wahać i ruszył do niego. Podszedłem do niej i zamknąłem w uścisku.

– Dziękuję. – Zwilżyłem jej bluzkę moimi łzami. – Bardzo ci dziękuję.

Bez namysłu wsiadłem do samochodu, obracając kierownicą i naciskając pedał gazu.

– Powiedziałem to wszystko tylko dlatego, że zostałem zmuszony do wyboru pomiędzy tobą, a moją siostrą. – Powiedziałbym. – Ale nie zrobię już tego teraz. Chcę być z tobą. Chcę ci wszystko wyjaśnić.

Objąłby mnie swoimi ramionami. – Nie obchodzi mnie co się stało, tak długo jak jesteś ze mną... i obiecasz, że nigdy mnie nie zostawisz.  

– Kocham cię. – Powiedziałbym bladym głosem, a on zatrzymałby się na chwilę, przytłoczony przez wybuch emocji w jego sercu, które mógłby wyrazić tylko za pomocą pasjonującego, nieustającego pocałunku.

Wiatr w moich włosach rozpraszał zapach igliwia, gdy pędziłem wzdłuż ulicy. Nigdy nie czułem, że coś jest tak właściwe. Opony sunęły po opadłych już liściach, sprawiając, że świdrując w powietrzu leciały za mną, jakby cały wszechświat chciał żebym znalazł się przy nim jak najszybciej. Droga wydawała się być dla mojego uszczęśliwionego serca zbyt długa, nie mająca końca. Każda minuta, każdy żółty pas na jezdni wydawał się przybliżać mnie do niego o rok świetlny. Płonęła we mnie głęboka tęsknota, kiedy zaciskałem mocniej palce na kierownicy, a silnik działał jak u odrzutowca. To był ten czas, kiedy to ja za nim goniłem, niczego nie zatajając, z moimi szczerymi uczuciami na wierzchu. Mój wzrok oderwał się od drogi, podążając do telefonu, który zaświecił. Wstrzymałem oddech w uldze na jego nigdy niezawodzące wyczucie czasu.

– Sehun-ah – wypuściłem powietrze, uśmiechając się, szczęście przepływało przez impulsy rozmowy telefonicznej. – Sehun-ah, jadę teraz do twojego domu – oznajmiłem dysząc. – Nie ruszaj się stamtąd, będę tam—

– Luhan – subtelny głos rozbrzmiał ponurym echem – tutaj Hee Jin. – Moje ręce zacisnęły się na kierownicy w pięści, gdy czekałem, powściągając swoje westchnienia.

– Sehun... on uhmm— On miał wypadek – odezwała się słabo. – W tej chwili jest w szpitalu.

Mimowolnie przycisnąłem pedał, zatrzymując samochód w poślizgu pośrodku opustoszałej drogi. Mój wzrok bezcelowo wędrował po wszystkim z zakłopotaniem, zagubieniem i dezorientacją. Moje uszy stały się głuche, nieopanowana siła bicia mojego przerażonego serca rozlegała się w moim ciele.

– Gdzi- Gdzie? – wyszeptałem niezrozumiale, po czym upuściłem telefon, rozbijając go prosto o chropowaty hamulec.    

Nie mogłem się poruszyć.

Czułem się pusty, jakbym odrzucał krążące we mnie myśli i mocował się z niedowierzaniem.

Reflektory z przeciwnej strony drogi oślepiły mnie niespodziewanie, sprawiając, że gwałtownie odjechałem na bok. Bezsilna kropla rozpaczy napłynęła do kącika pod powiekami, a potem moja zapora runęła. Gorące strumienie żalu spływały w dół mojej twarzy na tle dręczącego łkania, które wstrząsało moją klatką piersiową. Moje usta rozchyliły się, kiedy próbowałem wrzeszczeć mrożącym krew w żyłach piskiem, jednak nie wyszedł ze mnie żaden dźwięk. Przede mną roztrysnęła się kałuża, gdy do samego końca nacisnąłem pedał gazu, bezlitośnie wyjąc przez godziny w pustce, w agonii, dopóki nie pojawił się przede mną upiorny budynek.

Szok i przerażenie powaliły mnie na kolana, kiedy z całych sił trzasnąłem drzwiami od samochodu. Moim kompletnie zamazanym wzrokiem nie dostrzegałem niczego oprócz krzykliwej bieli. Pobiegłem do środka, potykając się w pośpiechu, odpychając ludzi przy każdym kroku. Dźwięk syreny stojącego w rogu ambulansu zalał wszystkie moje zmysły brutalną czerwienią. Szpital wydawał się upiornie opustoszały, niewyraźny w moim spojrzeniu. Niewygodny zapach przeciskał się przez moje nozdrza jak bezdenny podstęp. Bezmyślnie biegałem wzdłuż każdego korytarza na każdym poszczególnym piętrze, rejestrując pojedyncze nazwiska, dramatycznie przyklejone na wszystkich drzwiach. Każda cząstka mojego istnienia nie mogła przez chwilę uwierzyć, że imię mężczyzny, którego kochałem, mogłoby się tutaj pojawić.

Mężczyzna stał przy jednych z odpornych drzwi, jego twarz była popielata z szarości, jego wargi były zaciśnięte w wąską linię z cierpienia. Ból walczący z terrorem rozrywał moje ciało, pokręciłem głową, cofając się.

– Nie... – wyszeptałem, pęd w moich kolanach napotkał nagle przeciągłe zakłócenia. – Nie! – wykrzyczałem zrozpaczony.

Podbiegłem do przodu, ból w moich nogach był przeszywający, tak jakbym nacinał je wzdłuż ostrymi nożami, ostatnie cząstki mojej energii blakły. Wyminąłem pana Oh i dopadłem drzwi, uderzając w nie zduszoną porażką, nie chcąc zobaczyć Sehuna umierającego przede mną. Pan Oh brutalnie chwycił gryzącą się ze wszystkim klamkę, hamując mój jawny zgiełk emocji mieszający się we mnie. Mój wzrok przemknął po imieniu napisanym u góry drzwi i unosząc głowę, potrząsnąłem nią.

– Proszę – wyrzuciłem z siebie torturujący szept. – Ty- Tylko dzisiaj. Ja- Ja muszę— Proszę pozwolić mi się z nim zobaczyć.

Jego twarz była pozbawiona jakichkolwiek emocji, kiedy próbowałem szarpać klamką, chcąc otworzyć drzwi, moje palce zacisnęły się w pięści, gdy bezradnie zacząłem uderzać w drzwi. – Sehun-ah! – krzyczałem w agonii. Czekałem na jego głos – jego głos, który budził mój każdy nerw, ale nie usłyszałem nic oprócz złowieszczej ciszy, mój płacz dzwonił mi w uszach jak burza w rynnach. – Sehun-ah... jestem tutaj. – Łkałem oszalały z cierpienia. Przeszyła mnie panika, kiedy odkręciłem się w stronę złowrogiej twarzy jego ojca. – Proszę... niech mi pan pozwoli – wyszeptałem łamiącym się głosem. – Nie mogę— Muszę się z nim zobaczyć.

Każda część mojego ciała bolała, wiedząc jak był mnie blisko, a jednak oddzielały nas od siebie drzwi. Wszystkie moje mięśnie wrzeszczały, ubolewając nad nocą, kiedy go zostawiłem. Nigdy nie powinienem go zostawiać. Powinienem był powiedzieć tamte słowa, kiedy mnie słuchał.

– Proszę pana, ja— – zakrztusiłem się – wciąż jest coś... Muszę mu coś powiedzieć. – Ostry dreszcz przeszedł przez moje kolana i upadłem na podłogę tak jak kwiat, który uschnął na wysuszonej glebie. – On... nie słyszał nawet tego, co- co powiedziałem wtedy w nocy. – Zamknąłem moje oczy, skręcając się z bólu, przełykając wyrzuty sumienia na wspomnienie tamtego Sehuna. Przylgnąłem słabo do nóg jego ojca, ale mocno mnie odepchnął, uderzając moim wychudłym ciałem o drzwi. – Ja- Ja- Ja kocham Sehuna – wybuchnąłem roztrzęsionym głosem. – Proszę... – zawołałem ochryple.

Ojciec Sehuna zesztywniał, jego głos pogardliwie przeciął powietrze:

– Nigdy cię nie zaakceptuję – ostro podkreślił.

Zsunąłem moją dłoń z zapuchniętych oczu, mój brzuch skręcał się z bólu.

– Ja- nie mogę- nie potrafię żyć bez niego.

– Obydwoje jesteście pomyleni – wysyczał przez zęby wściekłym tonem. – Dla ciebie chciał nawet pójść do więzienia! – Rozhisteryzowane sapnięcie otoczyło jego ciało.

Zimny pot skraplał się pomiędzy moimi łopatkami, zmusiłem się podnieść wzrok do góry, potrząsając głową z niedowierzaniem.

– On— Sehun się dowiedział? – powtórzyłem bolesnym szeptem.

– Nie wiem co on w tobie widzi – odgryzł się wściekle. Przez minutę ciszy jego kipiącą ze złości sylwetkę okrywała furia, rozjuszone mięśnie u podstawy jego gardła poruszały się konwulsyjnie. Przez zasłonę łez widziałem jak z wahaniem pozwala drzwiom się otworzyć. Wstrząsy szoku i niepewności eksplodowały w moim ciele, kiedy odwrócił się do mnie plecami.

– Jeżeli kiedykolwiek zobaczę w Seulu chociaż kawałek cienia twojej siostry, nie będzie miało dla mnie znaczenia, czy Sehun zagrozi, że obciąży samego siebie, i tak będzie musiał zmierzyć się z konsekwencjami. – Miarowo stawiał kroki, opuszczając korytarz, a ja obserwowałem jego znikającą postać w bladej poświacie, która zalewała moje pole widzenia.

Wydawało się, że przez wieczność będę usiłował podnieść moje odwodnione ciało. Chwyciłem klamkę, dysząc, ciężko nabierając powietrza, trzęsąc się ze strachu przed tym co ukazywało się przede mną. Powoli wszedłem do środka, zamykając za sobą drzwi. I przez chwilę byłem sparaliżowany – wypłakałem już wszystkie łzy, całkowicie opuściły mnie jakiekolwiek emocje. Mdłe ściany zdawały się mnie atakować, gdy mój wzrok spoczywający na ponuro leżącym w łóżku Sehunie stawał się wyraźniejszy. Chłodna para powietrza nad jego głową częściowo otoczyła jego twarz, białe, cienkie koce przykrywały jego ciało. Podszedłem do niego, dostrzegając jak bardzo był blady, schorowana twarz nadal wyrażała piękno. Pieściłem jego miękki policzek opuszkami moich palców, starając się przypomnieć sobie sposób w jaki się uśmiechał, błysk, który rozświetlał jego brązowe oczy.

– Sehun-ah... – wyszeptałem do jego delikatnego ucha – jestem tutaj. – Pociągnąłem białą pościel, by otoczyć nią jego ciało, obejmując go rękoma po obu stronach jego klatki piersiowej.

– Lekarze mówią, że jutro się wybudzi. – Wymamrotał ktoś miękkim głosem w rogu pomieszczenia.

Pozostałem w miejscu, nadal przekazując ciepło mężczyźnie obok mnie.

– Dziękuję – wyszeptałem do Hee Jin. – Dziękuję, że do mnie zadzwoniłaś.

Trzaśnięcie zamykanych drzwi delikatnie rozniosło się echem. Zaciągnąłem się tak bardzo znajomym mi zapachem. Przytuliłem się mocniej do Sehuna, przesuwając po nim moimi rękoma, całując nieznacznie grzbiet jego barków.

– Jestem tutaj, Sehun-ah... – powiedziałem łagodnie.

Promienie słońca wpadały do środka przez okno, kiedy trzepotałem powiekami, powoli otwierając oczy. Otarłem się moimi ciepłymi skrońmi o pierś Sehuna, bicie jego serca docierało do mojego ucha tak samo jak jego uroczy śmiech, którym zawsze mnie obdarzał. Nie pamiętałem już tego – było tak, jakbym wcale się przy nim nie obudził. Czułem ogromne zmęczenie ciągnące mnie w dół, niekończące się przeczucie o nadchodzących przeszkodach. Ale tego dnia poranek zaczął się inaczej. Ta myśl przechadzała się we mnie, a słodki uśmiech grał na moich ustach, przewidywałem oszołomienie, które obmyje jego rysy, kiedy zobaczy mnie jak ciągnę ze sobą walizkę, którą dla mnie kupił. Przycisnąłem lekko moje usta do jego czoła, zanim na palcach opuściłem pokój. Poprosiłem pielęgniarkę, żeby się nim zaopiekowała, następnie wyciągnąłem klucz do jego domu, który mi podarował. Uśmiechnąłem się, zaciskając palce na przedmiocie, zanim z powrotem schowałem go do mojej torby.

Przechodziłem przez ogród, który rozciągał się przed szpitalem, żonkile i piwonie ubarwiały moje spojrzenie jak kolorowa tęcza. Spojrzałem w górę i patrzyłem jak słońce świeci się kształtem doskonałego kręgu roztopionego złota na jasnym, błękitnym płótnie. Zamknąłem moje oczy pod wpływem światła, na mojej twarzy zagościł promienny uśmiech. Zbliżyłem się do skrzyżowania, dostrzegając śpieszących się ludzi, czekających, aż przejeżdżające samochody z dwóch przeciwnych stron zatrzymają się. Moje spojrzenie przenosiło się po kolei na każdą osobę. Zastanawiające, gdzie im tak śpieszno – dzieciak ze słuchawkami w uszach, zamożna kobieta zajęta rozmową przez telefon, matka niosąca papierową torbę z zakupami. Zaśmiałem się cicho i zawstydzony spojrzałem w dół, zastanawiając się, czy ktoś robił to samo co ja i odgadł, że właśnie idę do mojego domu po walizkę, że wracam do mężczyzny, którego kocham, że chcę go prosić żeby spędził resztę swojego życia z kimś tak zwykłym, jak ja.

– Twój tata wciąż mnie nienawidzi, a Hee Jin wciąż jest irytująca. – Powiedziałbym z odrobiną szczęścia w oczach. – Ale myślę, że chyba pozwolili być nam razem... Nie jestem do końca pewny. – Roześmiałbym się.

Złapałbym jego ciepłe dłonie i delikatnie pocałował. – Wziąłem ze sobą walizkę, którą mi kupiłeś... – Zadałbym mu pytanie, uciekając wzrokiem: – Czy- Czy nadal chcesz ze mną być?

– Zawsze... – Powiedziałby od razu. – Kocham cię, Luhan. – Przyciągnąłby mnie w swoje ramiona, przytulając, dopóki nie zemdleję, a ja cieszyłbym się każdą sekunda tego zdarzenia.

– Kocham cię. – Wyobrażałem sobie jak do mnie mówi.

Głos Sehuna był kompletnie zakodowany w każdym aspekcie mojej świadomości, tak bardzo, że nawet śniąc na jawie brzmiał niezaprzeczalnie realistycznie. Przygryzłem wargę próbując ukryć szaleńczy śmiech, który kłębił się w mojej piersi. Oficjalnie sprawił, że oszalałem, do tego stopnia, że wszędzie zacząłem słyszeć jego słodki głos.

– Kocham cię. – Zachrypiały głos z tyłu powtórzył się.

Moje powieki drgały przy szeroko otwartych oczach, znieruchomiałem. Odwróciłem się w stronę najsłodszej melodii jaką kiedykolwiek słyszały moje uszy, mrugając niezliczoną ilość razy. Moje usta były rozchylone, kiedy patrzyłem jak moje marzenie iści się na wprost mnie. Było przy nim wiele osób, ale ja nie dostrzegałem żadnej. Dźwięk przejeżdżających samochodów tonął w szaleńczym rytmie mojego serca, wszystko inne – cały świat wirował mi przez mgłę. Moje spojrzenie uderzyło o chłopaka, kiedy zdałem sobie sprawę, że osoba z moich fantazji była nikim innym, jak prawdziwym mężczyzną, stojącym po drugiej stronie.

– Kocham cię – wyszeptał Sehun, jakby nie był pewien, czy dobrze to powiedział, jak gdyby te słowa nigdy wcześniej nie spotkały jego ust.

Zbliżał się do mnie, potykając się przez jego chore ciało. – Luhan-ah... kocham cię.

– Nie jestem do końca pewny, gdzie zmierzamy, ale nie dbam o to. Bo nie idę nigdzie, jeżeli nie będzie ze mną ciebie. Nie obchodzi mnie, czy twoja siostra jest szalona, nie obchodzi mnie nawet jeśli mnie okradła – może wziąć sobie wszystko, każdego centa. – Zapauzował, ocierając moje policzki, które zdążyły już pokryć się łzami. – Kocham cię. Dlatego proszę, nie zostawiaj mnie już nigdy więcej. Nie – pokręcił głową – już nigdy nie pozwolę ci uciec z zasięgu mojego wzroku nawet na sekundę – wysapał. – Kocham cię... i nie sądzę, żeby te słowa znaczyły cokolwiek, gdyby nie były wypowiadane do ciebie – rozpaczliwie perswadował. – Jeśli obawiasz się tego co może nas spotkać w przyszłości, w porządku. Będę dzielny, dla nas.

Milczałem, bo chciałem usłyszeć od niego więcej, bo potrzebowałem usłyszeć więcej.

– Jeśli uważasz, że nie jesteśmy sobie przeznaczeni, to też w porządku... bo i tak wywołam u ciebie tę cholerną pewność, że jednak jesteśmy.

Roześmiałem się przez szloch. – Jak tego dokonasz?

– Tak naprawdę jeszcze o tym nie myślałem – zaśmiał się, drobne łzy pływały w jego oczach. – Ale genialny dyrektor Adze stoi właśnie po środku jakiejś ulicy w Seulu, na boso, mając na sobie szpitalną piżamkę, wyglądając jak idiota, prosząc faceta którego kocha, żeby odwzajemnił jego uczucie. – Przycisnął swoje czoło do mojego. – Myślę, że wszystko da się zrobić, jeżeli chodzi o kochanie ciebie.

– Wiesz... – uśmiechnąłem się – właśnie szedłem po moją waliz—

Sehun uciszył mnie swoimi ustami, jego delikatne dłonie tuliły moją twarz. Otoczyłem go rękoma, moje usta otwierały się naprzeciw jego z czułością, stapiając rozpacz.

– Kocham cię – wyszeptał, tracąc kontrolę nad pocałunkiem. Znowu mnie schwytał, a ja czułem nieodparte uczucie przepełniające moje serce, które można było wyrazić tylko dzięki tym słowom: Ja też cię kocham.

Zakończenia są trudne. Mogą zniszczyć, albo zwieńczyć historię, i prawie zawsze – nie wydają się, żeby były wystarczające. Ale tutaj nie ma prawdziwego zakończenia – nie, jeśli chodzi o miłość. Nie, jeśli chodzi o nas. Swobodne zakończenia mogą zostać rozplątane, chwile mogą być zbyt piękne żeby były prawdziwe... ale nasza niewypowiedziana historia jest nieustanna. Sehun wziął pióro w chwili, w której jego wzrok spoczął na mnie, i od teraz, nasza historia była na wieczność zapisana w gwiazdach. Jest 7 miliardów ludzi na świecie, 50 milionów w tym kraju, 51% to mężczyźni. To sprawia, że prawdopodobieństwo spotkania go w piwnicy na wino wynosi 1:25,500,000. Ale nie było żadnych wątpliwości, szansa, że zakochamy się w sobie, w nieznajomych, wyniosła 100%. Teraz wypełniona była nowymi początkami, które nigdy się już nie skończą.

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Czujecie to? Bo ja nie. Ten rozdział tak mi się wlókł, że to poezja. Lenia miałam niesamowitego. Przepraszam, że nic nie było w weekend, ale VIXXy i feelsy, które mnie przytłoczyły są wszystkiemu winne.

Dziękuję all of you, którzy pisali do mnie, przypominając, żebym spięła dupę i dawali siłę. I za wasze komentarze, które jak zwykle nieziemsko na mnie wpłynęły. Mam nadzieję, że teraz też mnie nie zawiedziecie.

Małe wyjaśnionko! Rysunki z okładek nie są moje.

Ale żeby nie było, ja też rysuję XD  ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale w piekle podobno mają yaoi

Zostały nam już tylko dwa party. </3 31. Jest tak samo chyba długi jak ten rozdział, więc znowu nie wiem jak mi się potoczy to „spinanie tyłka”.

Zostawiam was teraz i mam nadzieję, że jest dobrze i z wami i z tłumaczeniem i omg, co ja piszę? XD

Oh Pauline^®