Nieznajomy [29]

29/32

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Kolory | oryginał: Colors

Stałem pośrodku mojego pustoszejącego pokoju, pakując ostatnie ubrania do walizki, którą kupiłem wczoraj razem z Sehunem. Wybrał ją dla mnie; czarna, skórzana, na kółkach, pomimo moich ciągłych zaprzeczeń, że wcale jej nie potrzebuję. Argumentował to tym, iż i tak będę zmuszony do kupienia jej, bo w niedługim czasie planuje naszą wspólną podróż. Dodał ostro, że wszystkie torby, w które byłem dumny, że się zapakowałem będą niewystarczające, jeżeli zdecydujemy się zostać w innym kraju na trochę dłużej.

Posuwaliśmy się o wiele za szybko, nie było co do tego wątpliwości. Ale niektóre rzeczy nie mogły być przeciągane, żeby stały się perfekcyjne, a to co mieliśmy, już było. Kiedy układałem starannie moje koszule, myślałem o cudownych porankach i namiętnych nocach, które do nas przyjdą, wszystko czego kiedykolwiek pragnąłem rozwijało się przed moimi oczami. Jakkolwiek to sentymentalnie brzmiało, to czułem, że ja i Sehun budujemy coś – budujemy nowe życie, nowy dom, razem.

– Czy ty płaczesz? – zapytałem Lily z niedowierzaniem.

– Nienawidzę Sehuna! – jęknęła. – Zabiera cię ode mnie.

Wybuchnąłem śmiechem i przysunąłem się do niej, by poklepać ją po ramieniu.

– Będę tutaj czasami nocował, nie wyprowadzam się stąd całkowicie.

– Widziałam cię! – Rozsunęła moją walizkę. – Spakowałeś niebieskie polo! To twoja ulubiona koszula! A to oznacza, że nie wrócisz!

Wyciągnąłem niebieskie polo z walizki, by załagodzić jej napad złości.

– Widzisz? Wrócę. – Przytuliłem ją, ją i jej zabawne łkanie wypełniające pokój. Uciszałem ją, poklepując lekko jej ramiona, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

– Pójdę zobaczyć – oświadczyła Lily, cały czas otumaniona złością.

Wciąż śmiałem się do samego siebie, zapinając mój bagaż i naciskając kolanami na wieko, by ścisnąć w środku upchniętą zawartość. Nic nie mogło opisać tego jak bardzo byłem podekscytowany, by zobaczyć Sehuna. Przechodził mnie dreszcz emocji na myśl o najprostszych rzeczach, takich jak: układanie moich ubrań obok jego, wieszanie mojego ręcznika na jego, wkładanie szczoteczki do zębów do tego samego kubka.

Uśmiech zachwytu grał na moich ustach, kiedy ciągnąłem walizkę do drzwi.  

– Kto to by—?

Mrugałem w bolesnej ciszy, kiedy patrzyłem na ojca Sehuna stojącego w moim salonie razem z Lily. Patrzyłem jak śledzi mój każdy ruch, a kiedy puściłem rączkę walizki, moje dłonie zaczęły drżeć w niepokoju. Zmusiłem moje galaretowate nogi, by podejść do niego, podczas gdy Lily stała obok w milczeniu, jakby wiedziała kim jest ten rozwścieczony i bezlitosny mężczyzna przed nami. 

– Proszę pana, myślałem, że wyraziłem się jasno. Nie odejdę od Sehuna – deklarowałem powoli, odmawiając miejsca obok niego na kanapie.

Wyjął na stół dokumenty. – Nie chodzi o Sehuna – powiedział surowo – tylko o to, jak mnie okradłeś.

Moje palce drżącym ruchem przesunęły się po kodzie logującym pracownika, kiedy przyglądałem się uważnie danym. Terminy zmiany zapisów z Ulsan były zakreślone wściekłym żółtym, i przy każdym, mój komputer był jako jedyny zalogowany. Przez chwilę zostałem pozbawiony mowy, myśląc, że to jedna ze sztuczek, żebym zostawił Sehuna. Studiowałem dokumenty milion razy, zanim zakłopotanie zostało zastąpione bezsensownym odparciem argumentów:

– Nie zrobiłem tego! – wykrzyknąłem zjadliwie. – Nigdy nie zrobiłbym czegoś takiego! Rzucił mi w twarz plikiem zdjęć, aż szarpnąłem się w zaskoczeniu. Moje oczy spoczęły na fotografiach, które wylądowały na podłodze, przez moją bladą skórę twarzy przebiegł lęk, zmusiłem się do oderwania oczu.

– W takim razie, wyjaśnij mi to – powiedział pan Oh w wybuchu złości.

Dusiłem się wściekłością i bólem, kiedy patrzyłem jak twarz Lily zamienia się w bezdenne przerażenie.

– Zwolnienie pana Lee może wydawać się niewystarczającą karą, ale bez względu na jego działania, nadal jest członkiem rodziny. Jednak to nie jest przywilejem twojej siostry, nie ma żadnych powodów, by potraktować ją z przymrużeniem oka, to co zrobiła, to przestępstwo – stwierdził prosto. – Jeżeli nie zrobisz tego o co cię poproszę, twoja siostra zgnije w więzieniu.

Moje serce krzyczało w sprzeciwie, to nie mogło być prawdą. Nie ma mowy żeby Lily zrobiła coś takiego. Nie mi! Wszystko wewnątrz mnie pękało z trzaskiem na kawałki, zatopiłem się w krześle, patrząc na twarz mojej siostry, która nie była zszokowana, a raczej spanikowana i przerażona. Mój głos z szeptu przeszedł w jęk:

– Co- Co takiego muszę zrobić?

– Wyjedź z Seulu, oboje, i nigdy już nie wracajcie. – Bezradna łza spłynęła z mojego oka, kiedy pan Oh wstał przyjmując zwycięską postawę. – I jeszcze jedno – dodał. – Jeżeli Sehun cokolwiek o tym usłyszy, twoja siostra trafi za kratki jeszcze zanim zacznie się proces sądowy.

Głośny szczęk zatrzaskujących się drzwi sprawił, że podskoczyłem w zaskoczeniu. Chwyciłem się boków kanapy dla pomocy, moje dłonie były sztywne i zimne.  

– Luhan, proszę, pozwól mi to wytłu—

Ciężko oddychałem, tworząc przeraźliwą ciszę na tle płaczu Lily. Spojrzałem na zdjęcia raz jeszcze i podniosłem je, przez chwilę nie mogąc uwierzyć, że to naprawdę moja siostra i tata Jae Suna. Rozpaczliwie zgniotłem wszystkie fotografie i rzuciłem nimi o ścianę. Gniew i męka sączyły się przez moje żyły jak kwas.

– Dlaczego? – wykrzyczałem gorączkowo. – Jak— Kiedy to zrobiłaś? – Płakałem w sposób niekontrolowany i ukryłem moją twarz w dłoniach. – Wiedziałaś o mnie i Sehunie— Jak mogłaś? Mi?

Poczułem jak się poruszyła by zbliżyć się do mnie.

– Przepraszam, Luhan! – krzyczała. – Poznałam pana Lee na weselu, powiedziałam mu, że nie mam pracy i że ty też potrzebujesz, i powiedział mi- powiedział mi o przejęciu firmy i przysięgam na Boga, że nie wiedziałam że to nielegalne! Potem dał ci pracę w Adze, a ja poczułam, że muszę się mu za to odwdzięczyć i- – Jej skomlenie stało się głośniejsze. – I nie wiedziałam, że ty i Sehun się spotkaliście! Kiedy zorientowałam się, że manipulujemy funduszami Adze, zadzwonił do mnie nasz tata i powiedział o jego chorobie, a ja nie chciałam cię prosić o pieniądze! I Sehun nawet doprowadził cię do płaczu! I- I myślałam, że robię dobrze. – Łzy płynęły z jej oczu, tak samo jak z moich. – I to zawsze ty byłeś tym, który troszczył się o nasze przetrwanie i myślałam— Chciałam tylko pomóc—

– Przestań! – Stanąłem na nogach i zacząłem bez celu chodzić w tę i z powrotem, przewracając lampę, która stała pomiędzy siedzeniami. – Mój Boże! – To wszystko zaczynało mieć sens, dokumenty, które prosiła żebym sprawdził, tajemnicze rozmowy telefoniczne, znała kogoś z Adze. – Kurwa, Lily! Powinnaś mi była powiedzieć! Powinnaś ze mną porozmawiać! – Krzyczałem w represji. – Firma twojej przyjaciółki? Tamte dokumenty były z Adze?

Pokiwała twierdząco głową, przerażona dźwiękiem roztrzaskującej się na kawałki lampy.

– Prosiłaś mnie żebym sprawdził te dokumenty, by zobaczyć czy da się je zmanipulować, tak by nikt nie zauważył! – Chciałem uderzyć w ścianę, w cokolwiek. – Soft data? – krzyknąłem chłodno. – Jak zmieniłaś soft data? Jak?

– Twoje— Dałeś mi twoje hasło w dniu, kiedy przyszłam razem z tobą do biura.

Sparaliżowało mnie. – Twoje oszustwa! Twoje zagrywki – wszystko to było dziecinadą i nie przejmowałem się tym! Ale ty do cholery okradłaś firmę z setek tysięcy! I to w dodatku Adze! Czy ty w ogóle pomyślałaś kiedykolwiek o konsekwencjach? Że przez to możesz trafić do więzienia? – Konwulsyjnie kopnąłem w stół.  

Skruszona Lily wraz z jej płaczącą postacią opadła na podłogę.

– Tak bardzo cię przepraszam... – powtarzała niezrozumiale. – Tak- Tak bardzo mi przykro, Luhan... – Upadła na kolana, bez końca płacząc w poczuciu winy, jakby dopiero teraz dotarły do niej konsekwencje tego co zrobiła. Płonąłem w boleści, kiedy przysunąłem się i objąłem jej trzęsące się ramiona, jej pogrążone w rozpaczy oczy patrzyły na mnie z wyrzutami sumienia.

– Naprawię to – mruknąłem i westchnąłem, czułem jak moje płuca były ze mnie wyciągane. Tortury zniknęły, zagłuszone przez emocje, bo właśnie dotarło do mnie co straciłem – że prawdopodobnie razem z Sehunem straciliśmy wszystko, zanim jeszcze zaczęliśmy.

 – Co tak długo? – Sehun wciągnął mnie do mieszkania, nie czekając na odpowiedź.

Walczyłem z pragnieniem oparcia się o jego bark czołem i rozpłakania się, z pragnieniem powiedzenia mu o wszystkim co się stało.

– Nie wziąłeś jeszcze ze sobą swoich rzeczy? – Roztworzył szerzej drzwi. – Spodoba ci się to. Poszedłem dzisiaj do sklepu. – Uśmiech rozświetlał mu twarz. – Wiedziałeś, że mają coś takiego jak zestaw szczoteczek dla par? Wiem, że lubisz słodkie rzeczy takie jak te, więc kupiłem dla nas jeden i—

– Sehun – powiedziałem chłodno i wyplątałem się z jego uścisku – nie przeprowadzam się.

Jego uśmiech zrzedł. – Lily jest przeciwko? Musimy w takim razie chwilę zaczekać, tak? – zapytał zniecierpliwiony. – To nic, w porządku. Mogę to zrobić. Damy sobie tydzień, a potem—

– Powinniśmy— – zacisnąłem zęby, każda moja cząstka kazała mi to powiedzieć. – Skończmy z tym.

Uśmiech jego szkarłatnych ust zszedł do połowy. – Z tym? Chodzi ci o to, że nie chcesz się jeszcze przeprowadzać? – Pokiwał głową. – W porządku... Poradzę sobie z tym. Potrzebujesz po prostu czasu, żeby to przemyśleć, rozumiem to—

– Skończmy z tym. – Ledwo ukrywałem łzy zaciskające moje gardło. – Nie mogę być z tobą już dłużej.

Słowa, których nigdy nie chciałem wypowiedzieć bezmyślnie uciekły z moich ust.

– Nie mogę być już dłużej z tobą w związku.

Wszystkie jego emocje opadły, jakbym właśnie potraktował go fizycznym ciosem.

– Przepraszam? – zapytał cicho, jakby żadna jego cząstka nie chciała by moje słowa w niego wniknęły.

– Nie chcę być już w tym związku – powtórzyłem. Zabrzmiałem nad wyraz przekonująco, nawet dla mnie.

– O czym ty do cholery mówisz, Luhan? – W jego oczach błysnęła furia. – To nie jest kurwa śmieszne.

Wsunąłem moje dłonie do kieszeni, by ukryć ich drżenie.

– Jestem poważny – powiedziałem wpatrując się w niego stanowczym spojrzeniem, moja twarz była lodową maską, ukrywającą każdą bolesną łzę spadającą wewnątrz mnie. – Nie chcę być z tobą już dłuż—

Drgnął i poruszył się, by ująć moją dłoń.

– Co się do cholery stało?

Szarpnąłem się, odsuwając od niego. – Proszę.

Jego niepokój przeszedł w skręcający gniew.

– To był mój ojciec? Widziałeś się z nim? Hee Jin? Czy to ona ci coś powiedziała? – Zacisnął swoje pięści, starając się jak najlepiej panować nad złością.

– To wszystko ja – powiedziałem przerażającym szeptem.

– Kurwa, Luhan! – wykrzyczał w dzikiej wściekłości, nienawiść i rozczarowanie płonęło w jego oczach. – Nie chcesz się przeprowadzać? Okej, dobra. Nie ma problemu. A teraz przestań mówić bzdury jak te, bo wystraszyłeś mnie na śmierć.

Odwróciłem się z zamiarem wyjścia, nie wiedząc, że moje oczy były już wilgotne z bólu. Moje skostniałe dłonie chwyciły klamkę, kiedy dwie ręce złapały mnie, obejmując od tyłu.

– Nie rób tego... – Przycisnął moje plecy bliżej do jego gorącej sylwetki, kiedy jego głos zamienił się w błaganie w czystej męce. – Powiedzieliśmy sobie, że przebrniemy przez wszystko co stanie nam na drodze, prawda? Proszę, porozmawiajmy o tym... – Czułem jego usta, jego nierówny oddech na moim karku. – Powiedz coś, proszę. Rano było wszystko dobrze... Po prostu— Czy zrobiłem coś nie tak? Powiedz mi, naprawię to. Jeżeli to przeze mnie, to zmienię się. Zrobię wszystko... Tylko mi powiedz.

Wierzyłem w każde słowo jakie wypowiedział i to sprawiało, że wszystko stawało się jeszcze trudniejsze. Starałem się skupić mój wzrok na wszystkim innym, byleby nie zostać poruszonym jego głosem, jego słodkim zapachem, który chciałem by mnie przesiąkł, jego ramionami, które chciałem by zawsze czule mnie obejmowały. Czarne i białe kolory pokoju przesiewały się przez mój mózg. Dostrzegłem jak bardzo indywidualny był Sehun przez całe swoje życie w rzeczach najważniejszych, jak bezinteresowny był będąc zależnym od każdej nocy spędzonej w tym smutnym domu. Ale zorientowałem się, że to wszystko się zmieniło – on się zmienił, kiedy poznał mnie. Wniosłem do jego życia radosne kolory, orzechowy kolor syropu klonowego, którym przyozdobiłem naleśniki, namiętny-czerwony kolor środków nocy, których nigdy nie zapomnimy.  

Ale musiałem pomalować jego świat ponurymi barwami raz jeszcze, musiałem go opuścić.

– Zostawiasz mnie – wyszeptał – a mówiłeś, że już nigdy tego nie zrobisz.

– Cofam tamte słowa – powiedziałem przez łzy.

– Nie masz tego na myśli.

Złapałem obie jego dłonie i wyplatałem się pośpiesznie, ale uścisk stał się mocniejszy.

– Ranisz mnie, Sehun – wypaliłem – pozwól mi odejść.

Ale nie zrobił tego. Nie, przez długi, wstrząsający moment.

– Naprawdę mnie ranisz.

I wtedy to zrobił. Pozwolił mi odejść.

Wybiegłem za drzwi tak szybko jak tylko potrafiłem, za bramę, za granice jego świata. Moje nogi drżały na tle wstrząsającej, bezksiężycowej nocy. Jechałem taksówką, ani na moment nie patrząc  w stronę jego domu, w obawie, że to mogłoby zmienić moją decyzję jaką już podjąłem.

– Zrobiłeś to – mówiłem do siebie. – To koniec – przekonywałem samego siebie, kiedy wzrokiem podążałem za mijająca scenerią, którą widziałem każdego dnia. Przypominałem sobie jak łapał moje dłonie, gdy poruszał sprzęgłem, nawet kiedy dobrze wiedział, że to utrudnia mu jazdę, jak starałem się trzymać moje oczy wlepione w szybę, choć tak naprawdę każda moja część chciała wpatrywać się w perfekcję, która w końcu należała do mnie. Ale to wszystko stało się już tylko jałowymi wspomnieniami, które nie powinny być już nigdy więcej odtwarzane.

I to było takie trudne. Zostawienie go, było takie trudne.

Moje mieszkanie nigdy nie było bardziej puste. Zamknąłem za sobą drzwi, a oczy stały się zamglone. Upadłem na podłogę, obejmując kolana w bolesnym uścisku, wybuch tragicznych emocji przeszedł przez moją twarz. Okrągłe łzy spływały po moich bladych policzkach, oblodzone kamienie, które spadały z goryczą, a potem z furią. Myślałem, że to sprawi że poczuję się lepiej, ale to wcale nie załagodziło bólu, nawet o centymetr. Nigdy nie czułem się tak bezsilny.

Stalowe walenie rozeszło się po drewnianych drzwiach, potem po moim sercu nieuchronnie rozbijając je na ponure kawałeczki.

– Luhan-ah. – Jego szorstki głos łączył się z energicznymi uderzeniami. – Otwórz drzwi.

Zakryłem usta dłonią, tłumiąc niepohamowane łzy, próbując zatrzymać płacz by nie zostać usłyszanym.

– Otwieraj te pierdolone drzwi, Luhan! – Nie przestawał w nie walić, a ja czułem każdy cios, każde uderzenie na moich plecach.

– Nie odejdę stąd, dopóki nie otworzysz drzwi – powiedział ostro Sehun.

Przez chwilę, cisza pochłonęła wszystko jak czerń atramentu noc, aż usłyszałem go, jak porusza się z drugiej strony, jego głos brzmiał już inaczej.

– Będę tutaj spał, jeśli mnie nie wpuścisz – wymamrotał. – Nie pozwolę ci żebyś mnie zostawił... nigdy więcej.

W ciszy, z bolącym sercem, poszedłem w stronę mojego pokoju, bo wiedziałem, że jeżeli usłyszałbym od niego więcej, otworzyłbym drzwi i wszystko zaprzepaścił. Pamiętałem jak ostatnim razem walił w moje drzwi w taki sam sposób, a bycie z nim okazało się najlepszą decyzją jaką kiedykolwiek podjąłem. Przynajmniej mam tę pewność, że miałem swoje dni z nim – dni, które były jak nigdy niekończące się dekady szczęścia i miłości. Pomyślałem, że może to było niegrzeczne z mojej strony, prosić o więcej, że może tylko tyle zostało o nas napisane – że nasze drogi miały się skrzyżować, ale nie łączyć do samego końca.

Była druga nad ranem, z patio nie było już nic słychać, oprócz ciężkiego oddechu Sehuna. Po cichu otworzyłem drzwi frontowe, trzymając obiema rękoma mój worek marynarski. Siedział ociężale, oparty o popielatą ścianę, jego oczy były zamknięte, para wydostająca się z jego nosa mieszała się z powiewem zimnego powietrza. Ciemność nocy była gęsta i lodowata, a on trząsł się na zimnie, czekając aż go wpuszczę.

Pochyliłem się nad nim bardzo delikatnie i złożyłem na jego czole pocałunek – pocałunek, który miałem nadzieję na zawsze odznaczy różowy kolor na jego skórze.

– Kocham cię – wyszeptałem słabo przy jego czole, a potem spadła łza, desperacka łza, która spłynęła z mojej skroni na odległy kołnierz jego koszuli.    

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Nadal uwielbiacie Lily? (Hłe hłe hłe)

Boże, daj mi takiego chłopaka jakim jest Sehun w tym opowiadaniu (modli się).

Ja też was kocham i bardzo dziękuję za komentarze pod Stranger i pod GCB. Zwykłe jedno zdanie potrafi sprawić, że otwieram Worda i zaczynam tłumaczyć. N a p r a w d ę. Wasze ciepłe słówka to najlepszy power! (Lots of love)

Oh Pauline^®