Nieznajomy [25]

25/32

 

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Wojna | oryginał: War

Wojna się rozpoczęła.

Choć wiedziałem, że po drugiej stronie drzwi będzie stała Hee Jin to zesztywniałem tak samo jak ona, kiedy obrzuciła mnie pełnym rozczarowania spojrzeniem.

– Proszę, powiedz Sehunowi, że muszę z nim porozmawiać – powiedziała krótko. Myślałem, że będzie raczej wyglądać jak ktoś naznaczony ciężkim objawem bezsenności, ale miała perfekcyjnie wystylizowaną fryzurę, jej sukienka leżała jak ulał na jej pewnej siebie figurze. I z jakiegoś powodu, strasznie mnie to zdenerwowało.

Poczułem za sobą ruch i chwilę później stanęła obok mnie wysoka i chuda postać Sehuna. Zatrzymał się na chwilę, wymieniając z Hee Jin napięte spojrzenia.

– Możemy porozmawiać? – Hee Jin zbliżyła się do niego. Nie zdawałem sobie sprawy, że stałem zesztywniały – w rzeczywistości, wszyscy tak staliśmy.

– Zaczekam na ciebie w kuchni – mruknąłem do Sehuna.

Bez żadnego namysłu przyciągnął mnie do siebie i złączył własną rękę z moją.

– Zostań – powiedział.

Oczy Hee Jin zaświeciły widząc jego nagłe zachowanie, jej oddech przyśpieszył. Nigdy nie lubiłem jakoś szczególnie publicznego okazywania uczuć, ale w tym momencie rozkoszowałem się każdą chwilą.

– Cokolwiek chcesz mi powiedzieć, możesz to zrobić przy nas obu – powiedział od niechcenia. 

Widziałem jak przez jej twarz przemyka paląca wściekłość. Zamknęła oczy, starając się jak najlepiej opanować swój temperament.

– Musimy porozmawiać w spokoju i, sami.  

– Jeśli chcesz ze mną porozmawiać – odezwał się chłodno Sehun – to musisz to zrobić przy Luhanie.

Wiedziałem, że z mojej strony to było zbyt okrutne, ale kiedy powróciłem pamięcią do tego momentu, gdy w nocy siedziała u mnie w salonie i wysypywała sól na moje otwarte rany, nie mogłem się powstrzymać przed uczuciem zwycięstwa. I cholera, to było wspaniałe uczucie. Hee Jin nie potrafiła ukryć rozczarowania jakie odczuwała, zawahała się przez chwilę zanim ponownie się odezwała.

– Porozmawiam z tobą, kiedy będziesz o zdrowych zmysłach.

Uścisk Sehuna stał się mocniejszy, a ja w odpowiedzi ścisnąłem jego dłoń.

– Przez całe życie nigdy nie byłem bardziej trzeźwo myślący, niż teraz.

Bez żadnej odpowiedzi Hee Jin odkręciła się w stronę chodnika.

– Hee Jin – zawołał Sehun – naprawdę wolałbym żebyś już tutaj nigdy nie przychodziła.

Wypuściłem drżące westchniecie, kiedy Sehun zamknął drzwi. Przebrnąłem do mojego pokoju i usiadłem na łóżku. Zauważyłem, że pościel była poskładana, poduszki leżały ułożone jedna na drugiej. Zamilkłem zmieszany i całkowicie zbity z tropu. Byłem pewien, że Sehunowi wcale nie było łatwo tak potraktować Hee Jin. Nie chciałem żeby ze względu na mnie tracił wszystko – wszystko inne na czym mu zależało. Zacząłem się zastanawiać, czy bycie samolubnym jeśli chodzi o niego... czy pragnienie go tylko i wyłącznie dla mnie, jest właściwe. Sehun delikatnie zamknął drzwi od mojego pokoju, potem ugiął nogi i na palcach przesunął po podłodze, kurczowo złapał się moich kolan.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

Skinąłem głową, ale tak jakby łatwo odczytywał z mojej twarzy, dodał:

– Hee Jin jest po prostu w szoku... ale nic jej nie będzie. Więc nie martw się o to i za nic się nie obwiniaj. – Wziął moje obie dłonie i ułożył w nich swoją twarz. – Proszę, powiedz mi, że wszystko z nami w porządku.  

– Wszystko w porządku. – Czule trzymałem jego ręce. – Pościeliłeś łóżko?

– Tak – uśmiechnął się. – Zastanawiam się, czy nie kupić ci nowego...

– Nowego łóżka?

– Nowego domu.

Moje oczy rozszerzyły się prowokując go, gdy nie kontynuował.

– Żartujesz, prawda?

Zaprzeczył głowa i posłał mi zakłopotane spojrzenie, nie mogłem się powstrzymać przed niedowierzającym śmiechem.

– Ty naprawdę nie wiesz jak masz się do tego zabrać, prawda? – Uszczypnąłem go żartobliwie w policzek. – Zeszliśmy się zaledwie wczoraj wieczorem , a ty już chcesz kupić mi dom?

– Co jest w tym złego?

Uderzałem go żartobliwie, dopóki nie zobaczyłem zegarka.

– Kurwa. ­– Było za dziesięć dziewiąta, powinienem być już od godziny w pracy! – Jesteśmy spóźnieni do pracy!

Wygramoliłem się z łóżka, zachwiałem i pobiegłem do łazienki.

– Podrzucę cię do biura – krzyknął Sehun.

– Okej, sekunda! – powiedziałem i z prędkością światła wziąłem moje ubrania.

– Kochanie. – Zapukał do drzwi i przez chwilę miałem nadzieję, że zamierza wziąć ze mną prysznic. Uchyliłem lekko drzwi i jego ręka trzymająca ręcznik, wsunęła się do środka. – Zapomniałeś tego.

Uśmiechnąłem się przez opadające na mnie krople wody. Dotarło do mnie, jak proste, przyziemne czynności wykonane przez Sehuna sprawiały, że stawałem się rozentuzjazmowany i rozczulony. Budzenie się obok niego, jedzenie śniadania mając złączone dłonie, docinając sobie nawzajem, wołanie do siebie z różnych pokoi – to wszystko było tak naturalne. Było dokładnie tak, jakbyśmy żyli całe życie dla tych momentów – dla nas, byśmy mogli być w końcu razem. W tym momencie pomyślałem, że kogo to obchodzi jeśli świat będzie nas oceniać, jeśli wszyscy będą chcieli nam zaszkodzić? Mogą toczyć bitwę przeciwko wszystkiemu na czym mi zależy – to nie ma znaczenia, bo ja już wygrałem bitwę z sercem Sehuna.  
        

Przez całą drogę trzymałem na wierzchu jego dłoni własną, nasze palce były złączone kiedy manewrował przy hamowaniu. Jeśli dałoby się umrzeć z nadmiaru uniesień, mógłbym rozkładać się już na miejscu.

– Spotkamy się na lunchu – powiedział łagodnie.

Gdy patrzyłem na front budynku Adze, nie mogłem się powstrzymać przed myślami o konsekwencjach, które muszą się pojawić i choć wiedziałem, że nasza dwójka jest gotowa się z nimi zmierzyć, czułem się trochę niepewnie, przez to, że musimy pójść w dwie różne strony.

– Dasz sobie radę? – zapytałem.

– Tak. Pojadę tylko do domu, przebiorę się i będę z powrotem zanim się zorientujesz.

Pocałował mnie w czoło i nieświadomie żachnąłem się. Pocałuj mnie w usta, do cholery!

Zarumienił się jak nigdy wcześniej, zawstydzony wrócił na swoją stronę zagryzając wargi w zakłopotaniu.

Ty pociągający idioto, przestań tak robić. Z cały czas wędrującym wzrokiem po wnętrzu Jaguara, unikając spotkania z moim, wyszeptał:

– Będę się starał o twoje względy.

Wykrzykiwałem w środku siebie niespójne przekleństwa. – Zabiegać o moje względy?

– Zabiegać o twoje względy – powtórzył głośniej. – Poczekam... aż zdecydujesz, że jesteś gotowy na wiesz- uhm- bardziej intym- bardziej intymne rzeczy.

Zostawił kolejny pocałunek na wierzchu mojej dłoni, zanim puścił mnie do pracy. Byłem sam w windzie, dzięki Ci Boże, w milczeniu skakałem w górę i w dół, dłońmi ściskając moją rozgrzaną twarz. Po tym byłem pewny, że stałem się uzależniony – dosłownie oszalałem na punkcie Sehuna. Widziałem latające dookoła serduszka, unoszące się nade mną chmury pianek mrashmallows i żelkowych fasolek. Boże, jestem zakochany czy co?

Kiedy znalazłem się w moim biurze dalej byłem nieco oszołomiony. Mój telefon zadzwonił, aż podskoczyłem przebijając moją miłosną bańkę.

Wiadomość od Sehuna brzmiała: Już za Tobą tęsknię.

Zdecydowałem się grać obojętnego, pomimo iż na mojej twarzy przyklejony był szeroki uśmiech, wyglądałem jak idiota.

Przestań pisać i skup się na drodze.

Kiedy mój telefon pokazał kolejną wiadomość, pisnąłem.

(Smutny) Nie mogę się doczekać żeby znowu Cię zobaczyć.

Uderzałem raz po raz w blat biurka, będąc w ekscytującej frustracji. Chociaż wolałbym się do tego nie przyznawać, to w mojej głowie grała Taylor Swift. Zanim zdążyłem odłożyć telefon ktoś zapukał do moich drzwi. Rozluźniłem wszystkie mięśnie twarzy, by wyglądać choć trochę normalnie.

– Jae Sun— ­–wstałem szybko, na moich ustach jawił się cień uśmiechu.

Obdarzył mnie zimnym, rozgniewanym spojrzeniem. – Idź do sali konferencyjnej, Lola i Minnie już na ciebie czekają. – Odwrócił się gwałtownie. – Natychmiast.

Zesztywniałem, słysząc jego gorzki, oskarżycielski ton. – Czy coś się stało?

– Nie – powiedział krótko, odwrócił się na pięcie i zamknął drzwi.

Miłosna rozkosz została zastąpiona niepokojem. Zanim się spostrzegłem nadeszły konsekwencje. Jedyną rzeczą, której nie mogłem zrozumieć to dlaczego Jae Sun mógłby być na mnie zły. Lekceważąc myśli w moim umyśle, udałem się na konferencję i stwierdziłem ostatecznie, że Jae Sun po prostu jest dzisiaj w złym humorze i wcale mnie to nie dotyczy.

Kiedy dotarłem na miejsce Lola i Minnie były już zakopane górami papierkowej roboty, które osuwały się pomiędzy nimi.

– Przepraszam za spóźnienie. – Usiadłem po drugiej stronie stołu. – Co mamy dzisiaj do zrobienia?

– Nie ma sprawy. – Uśmiechnęła się Minnie. – To są dokumenty z Ulsan... Musimy odszukać pewną niezgodność, jaką przyuważył Prezes Zarządu.

– Niezgodność? – zapytałem. – Myślałem, że połączenie firm zostało już przeforsowane.

– Tak – westchnęła Lola – ale historia toczy się dalej, jest kilka kont, które zostały zapisane inaczej w Ulsan, i inaczej tutaj.

Wiedziałem. – Ale to oznacza, że możemy tutaj siedzieć jak niewolnicy przez kilka dni. – Podniosłem dokumenty.

– Dokładnie, to może być nasze zajęcie na cały, przyszły tydzień.

Westchnąłem głośno, obydwie przytaknęły głową. To co sprawiało, że byłem jeszcze bardziej wykończony to myśl o tym, że najprawdopodobniej nie spotkam się z Sehunem na naszym lunchu – randce. I miałem rację. Było już prawie południe, kiedy przebrnęliśmy przez zaledwie dwadzieścia procent dokumentów. Minnie wyszła na chwilę, żeby kupić nam coś na lunch, a ja skorzystałem z okazji i napisałem do Sehuna o niefortunnym obrocie wydarzeń.

Nie sądzę żebym wyrobił się na lunch. Zbyt dużo pracy.

Odpisał w zaledwie sekundę:

Chcesz żebym przyniósł Ci jedzenie?

Uśmiechnąłem się i spojrzałem na Lolę, upewniając się, że na mnie nie patrzy.

Nie ma potrzeby. Jestem teraz z Minnie i Lolą.

Mój telefon znowu zadzwonił. Spotkamy się potem?

Tak. Walczyłem ze sobą przy pisaniu: Tęsknię za Tobą. Potem usunąłem to zdanie, a potem znowu je napisałem.

Zarumieniłem się, kiedy nacisnąłem przycisk wysyłania.

Odpisał: Tęsknię bardziej.

Nie mogłem się powstrzymać przed chichotem, Lola spojrzała się na mnie, odchylając lekko do tyłu.

– Cóż, ktoś tu jest zakochany – powiedziała. Jest coś, czego zdążyłem nauczyć się o Loli – plotki o moim zakochaniu rozejdą się po całym dziale w ciągu minuty.

Schowałem telefon do kieszeni.

– To moja mama – wyparłem się.

– Jasne – przycięła sarkastycznie.

Minnie weszła do pokoju i ciekawskie spojrzenie Loli zostało przerwane. Zsunęliśmy kilka plików na podłogę, by móc postawić na ograniczonej przestrzeni nasz lunch. Jak zwykle bez względu na to jak ciężką pracą zostaliśmy obarczeni, nie mogło się obyć bez popołudniowych ploteczek.

– Luhan jest zakochany – powiedziała Lola do Minnie.

– Jestem —uh, jestem tutaj? – Zamachałem ręką.

– Opowiedz nam o niej – ponagliła mnie Minnie.

O nim.

– Nie jestem zakochany – nalegałem i obydwie zrobiły minę, jakbym właśnie ukradł im słodycze.

– Cóż, nie jesteś jedyny. – Oczy Loli zamigotały, a potem jej piskliwy głos zamienił się w szept. – Słyszałeś? Dyrektor uciekł z własnych zaręczyn.

Z trudem przełknąłem ślinę.

– Niemożliwe. – Oczy Minnie rozszerzyły się. – Dlaczego?

– Mówią, że ma kogoś innego – stwierdziła Lola. – To dlatego pędzą na złamanie karku, by skończyć ten projekt. Myślę, że chcą to zrobić zanim grupa Jung wycofa się i zerwie umowę.

– Kogoś innego? – To jedyne, co trafiło do Minnie.

– Dokładnie – Lola skinęła głową. – Kimkolwiek ona jest, bez dwóch zdań zrujnowała wszystko – firmę, dyrektora, fuzję firm. Powinna czuć się winna.

Nie czułem się winny, ale w tym momencie, nagle zacząłem. Nawet nie zorientowałem się, że nie tknąłem jeszcze mojego lunchu.

– Luhan? – Minnie trąciła mnie. – Nie jesz?

Spojrzałem na posiłek i zmuszony uniosłem jedzenie do moich ust. Skupiłem się na nadchodzącym spotkaniu z Sehunem – nie było miejsca na poczucie winy, przekonywałem sam siebie. Ale choć wyrzuciłem myśli z głowy, to od środka nadal uciskały mnie wyrzuty sumienia. Chociaż zaraz po tym nasza rozmowa zakończyła się, moje myśli wciąż kłębiły się przy temacie konsekwencji bycia z Sehunem, i choć z góry zakładałem, że tak może się stać, nigdy nie myślałem, że tak trudno będzie mi do siebie dopuścić poczucie winy.

Około 16 cała nasza trójka zdecydowała się skończyć to zajęcie, ponieważ oprócz projektu Ulsan mieliśmy jeszcze inne rzeczy do zrobienia. Jak dla mnie, pierwszą było zobaczyć się z Sehunem – dzwonił do mnie tak wiele razy, a ja nie odpowiedziałem na żadne połączenie. Otworzyłem jego palisandrowe drzwi i wszedłem do biura po ciemnym dywanie.

– Właśnie to powiedziałem – zadeklarował Sehun zdecydowanym głosem przez telefon. – Czy mam powtórzyć każde słowo? Posiedzenie ma się odbyć jutro, albo wcale. Nie, to ty do nich zadzwonisz i powiesz im, że jeżeli nie zjawią się tutaj jutro, projekt zostanie zerwany.

Przytrzymał telefon ramieniem i otworzył szufladę, by wyjąć dokument. Podzielność uwagi, pomyślałem. To było niesamowite, zobaczyć jak przy mnie jest słodki i czuły, kiedy przychodząc do pracy staje się poważny i surowy.

Kiedy skrzyżował swoje spojrzenie z moim, powiedział:

– Muszę iść – zapauzował. – Nie, mam spotkanie z kimś bardzo ważnym.

Sunąłem ku niemu, kiedy wstawał odkładając wszystkie dokumenty jakie trzymał w rękach.

– Nie odpowiadałeś na moje telefony – powiedział.

– Przepraszam, byłem zajęty. – W sekundę podniósł mnie i posadził na blacie biurka. Potem wcisnął się pomiędzy moje nogi. To było jak déjà vu – wersja w ubraniach.

– Jadłeś już? – Jego dłonie chroniły mnie z dwóch stron.

Wspomnienie tego co wydarzyło się na lunchu raz jeszcze przemknęło przez mój umysł, skinąłem, nie wiedząc, że zacząłem być blady.

– Co jest? – Pogłaskał mnie po policzku.

– Nic.

– Co się stało?

– Wszystko w porządku – uśmiechnąłem się – to nic takiego.

– Nie rób tak – spiął się. – Nienawidzę tego. Niczego przede mną nie ukrywaj. Powiedz mi, jeśli coś jest nie tak – cokolwiek to by nie było, naprawię to.

Chciałem skłamać, ale zdecydowałem, że nie chcę aby nasz związek zaczynał się od kłamstwa. 

– Po prostu ludzie mówią o zaręczynach... Byłem zaskoczony, to wszystko.

Jego dłonie zacisnęły się w pięści. – Kto? – syknął.

– Widzisz? To dlatego nie chciałem ci powiedzieć. – Położyłem dłonie na jego ramionach. – Wszystko w porządku. Po prostu o tym zapomnijmy.

– Podaj mi imiona, Luhan. – Jego postawa pozostała niewzruszona.

– Sehun-ah. – Gładziłem jego ręce w górę i w dół. – Gwaenchana...

– To te dwie dziewczyny, tak? – Doszedł do tego w mgnieniu oka, podniósł słuchawkę telefonu.

Panikując, nacisnąłem jego dłoń w dół. – Proszę, nie – zabłagałem. – Zapomnijmy o tym i nie psujmy sobie dnia, okej?

Po minucie szczenięcego spojrzenia, w końcu się poddał i oparł swoją głowę o czubek mojej.

– Przepraszam – wymamrotał.

– W porządku. – Wzrokiem pochwyciłem kilka pudełek, starannie ustawionych na podłodze obok stołu. – Co to jest?

– Tylko kilka moich rzeczy, przenoszę się – powiedział. Ujął moją twarz, zostawiając na moim policzku pocałunek. – Nie pozwalaj żeby coś takiego miało miejsce, rozumiesz? Mów mi o tym, przedyskutujemy to, a potem ja to naprawię.

Pokiwałem posłusznie głową, jak zwykle Sehun był zaradny. Kiedy wróciłem do mojego biura po godzinie przesłodzonych czułości, było już po siedemnastej. Spojrzałem na biuro Jae Suna i zorientowałem się, że poszedł już do domu. Postanowiłem porozmawiać z nim jutro, zapytać się o książkę, którą mu dałem. Umówiłem się z Sehunem, że spotkamy się na parkingu o szóstej, ale nie doszło do tego.

Czekałem na windę razem z Lolą i Minnie, kiedy on, nagle pojawił się znikąd. Lola i Minnie wymieniły się porozumiewawczymi spojrzeniami, kiedy ja udawałem, że wcale nie jestem świadomy jego obecności. Ale najwidoczniej Sehun nie zamierzał grać tego scenariusza. Wsiadł do windy i przytrzymał otwarte drzwi, po czym zwrócił się do mnie:

– Luhan-ah. – Zamroziło mnie. – Po co ty tam jeszcze stoisz?

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Gwaenchana - to nic takiego

             ♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Dziękuję za wszystkie miłe słówka w komentarzach. 

Dodałam wprowadzenie do Golden Cherry Blossoms i zamierzałam dodać też w najbliższych dniach do Interrobang, żebyście mogli wybrać, ale chyba zostanę przy publikowaniu Golden. Mam nadzieje, że się nie gniewacie ♥  

Oh Pauline^®