Nieznajomy [19]

19/32

 

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Cztery | oryginał: Four

Jeszcze tylko cztery dni i facet którego kocham będzie należał do kogoś innego. Powinno być mi już łatwiej, ale im bliżej terminu zaręczyn, tym bardziej traciłem wiarę w moją determinację. Tak jak powiedział lekarz, następnego ranka mogłem już opuścić szpital i choć Lily nalegała bym został jeszcze jedną noc, postanowiłem, że nie powinienem tego robić. Leżenie cały kolejny dzień w łóżku, gdzie skończyłem wszystko co łączyło mnie z Sehunem nie wydawało mi się dobrym pomysłem. Spakowałem niechlujnie moje ubrania do torby i zerknąłem na stojącego w drzwiach Jae Suna. Zgłosił się na ochotnika żeby zawieść nas do domu, a Lily tak jak się spodziewałem, w mgnieniu oka przystała na tę propozycję. Chciałem przyjść do pracy po południu i chociaż Jae Sun był przeciwny, byłem nieugięty, a on nie miał nic do gadania.

Definitywnie miałem coś na twarzy. Czujne, ciekawskie spojrzenia obserwowały każdy mój ruch, od ochrony budynku Adze po szefów oddziału, z którymi jechałem windą. Dziwne, bo patrzyli tylko i wyłącznie na mnie, nie na stojącego obok mnie Jae Suna. Nie kłopotałem się z pytaniem go o to, ale gdy tylko dotarłem do mojego biura, rzuciłem się w kierunku łazienki i spojrzałem na siebie w lustrze – nie zapomniałem wytrzeć okruszków chleba z ust, nie poplamiłem mojej koszulki i dzięki Bogu, Lily nie wypaliła mi żelazkiem dziury w spodniach. Przyszło mi do głowy, że może pracownicy słyszeli o moim pobycie w szpitalu, ale to mało prawdopodobne żeby nawet strażnicy przejmowali się moim zdrowiem i dobrym samopoczuciem. Wywnioskowałem, że najszybszy sposób aby dowiedzieć się dlaczego jestem głównym oczkiem w firmie, było udanie się do najlepszego plotkarza, Loli.

Wszedłem do pokoju socjalnego i zobaczyłem siedzące blisko siebie Lolę i Minnie, ploteczki były rytuałem, o którym nigdy nie zapominały. Kiedy mnie zobaczyły, uciszyły się i pożerały takim samym wzrokiem jakim obdarzyli mnie wcześniej inni pracownicy.

– Co słychać? – zapytałem swobodnie.

 Lola spojrzała na Minnie, potem na stół, a potem znowu na mnie. – Nie za wiele.

 Wpatrywałem się w nią z zaciekawieniem. – Nie kupuję tego Lola.

– My, uhm, słyszałyśmy, że byłeś w szpitalu... – mruknęła Minnie. – Dobrze się już czujesz?

– Tak – odpowiedziałem i usiadłem obok nich, musiałem usłyszeć zakończenie. – Miałem tylko gorączkę.

– Wyszedłeś wczoraj ze szpitala? – zamieszała w swojej filiżance z kawą. Widać było, że Lola chce się mnie o coś zapytać.

– Nie, dzisiaj ran—

Lola odstawiła swoja kawę. – Skąd znasz dyrektora?

Moje oczy rozszerzyły się, kiedy patrzyłem na ich podekscytowane i ciekawskie twarze.                – Uh... co—

– Wszyscy to widzieli. – Lola przysunęła się do mnie, a ja cofnąłem się do tyłu w przestrachu.

O Boże. Seks na biurku?

Lola kontynuowała. – Praktycznie każdy widział, jak wczoraj wyniósł cię z Adze na rękach.

Och, pfft.

– Źle to wszystko rozumiecie – wypuściłem nerwowy śmiech przez zaciśnięte zęby. – JA? Znam dyrektora? Jak to miałoby być możliwe?

– Więc naprawdę go nie znasz? – zapytała Minnie. Oczywiste było, że obydwie były rozczarowane.

– Oczywiście, że nie! – sprzeciwiłem się, tak jakby bardziej prawdopodobne było to, że ziemia jest kwadratowa, niż żebym ja znał syna prezesa. – Po prostu zemdlałem, a on był wtedy niedaleko.

– Jeśli mnie również tak wyniesie, mogę mdleć od razu. – Oczu Lily migotały. – Więc nie spotkałeś się z nim nigdy wcześniej?

– Nigdy – odpowiedziałem przekonująco. – Nigdy nie spotkałem dyrektora prze—

Drzwi pokoju socjalnego otworzyły się, a mój żołądek wylądował na podłodze. Sehun zajrzał przez małą szczelinę, którą stworzył, trzymając dłoń na klamce.

– Luhan – zawołał – moje biuro.

Niesamowite wyczucie czasu, Sehun.

Unikając oskarżycielskiego wzroku Loli i Minnie, szybko wyszedłem z pokoju. Nie chciałem tłumaczyć się dlaczego dyrektor, którego nigdy wcześniej nie spotkałem, wezwał mnie osobiście. Sehun poszedł do gabinetu przede mną, a ja skorzystałem w tym czasie i zabrałem kilka dokumentów, których mógłbym potrzebować. Przypuszczałem i  miałem cichą nadzieję, że wezwał mnie w celu wykonania pracy, wiedząc, że wszystko sobie wyjaśniliśmy wczorajszej nocy.

Kiedy dotarłem do jego biura i zobaczyłem z nim Hee Jin, przeklinałem się za uczucie rozczarowanego. Sehun wskazał abym usiadł na sofie, obok Hee Jin. Kilka sekund później pojawił się przed nami Jae Sun.

Forum publiczne?

– Prezes kazał mi zapytać oddział finansowy o możliwość pomocy związanej z projektem Ulsan – wyjaśnił Sehun z niewzruszoną miną. Jego czysto biznesowe zamiary były przytłaczające. – Jae Sun, będziesz prowadzącym analizę ewentualnych niepowodzeń w tym projekcie. – Zwrócił się do mnie: – Luhan, będziesz pracował nad zidentyfikowaniem deficytów i ich źródła. – Wskazał na Hee Jin. – A ty, będziesz odnosić się z tym do aktualnych potrzeb na rynku grupy Jung, patrzyła, czy pasują.

Patrzyłem jak Jae Sun i Hee Jin zgadzają się z nim z szacunkiem. To było interesujące, zobaczyć dokładnie całą naszą czwórkę na spotkaniu bez żadnych niewygodnych spojrzeń, albo akcji-pod-stołem.

– Luhan? – Sehun podniósł swój głos. – Słuchasz mnie?

– Tak, proszę pana. – Przełknąłem.

– Formalne spotkanie w ciągu jednej godziny, sala konferencyjna 32a – Sehun wstał – zaprezentujecie swoje plany działania.

Bez żadnego słowa, albo nawet zwykłego spojrzenia Sehun wrócił do swojego biurka i zajął się przeglądaniem dokumentów. Był jak inna osoba – nieznajomy z nową strategią. Jae Sun wyczuł aluzję i polecił bym wyszedł razem z nim, a gdy to zrobiłem, nie mogłem się powstrzymać przed porównaniem, czy podoba mi się to co jest teraz pomiędzy mną a Sehunem. Nie było wątpliwości, drastyczna zmiana – z pasjonującego związku w totalne gówno.

    

Przyszedłem do sali konferencyjnej wcześniej, mój plan działania był przygotowany już tydzień temu, zaraz po powrocie ze wspólnej wizytacji w Ulsan, którą odbyłem wraz z Sehunem. Otworzyłem drzwi i prawie znalazłem się już w środku, kiedy usłyszałem dwa podniesione głosy. Z jakiegoś powodu zawsze byłem w niewłaściwym miejscu. Jae Sun prowadził bardzo nerwową wymianę zdań ze swoim ojcem. Odwróciłem się, bo była to rozmowa, której nie powinienem był słyszeć, ale kiedy odezwał się Jae Sun, zamarłem.

– Przestań mnie porównywać z Sehunem. – Wyraz jego twarzy zmienił się w napięty. To było dość krępujące, widzieć coś takiego, zwłaszcza, że Jae Sun nigdy nie tracił spokoju. – Jeżeli chcesz mieć lepszego syna, może powinieneś spróbować być lepszym ojcem.

– Ty niewdzięcz— ! – Ochrypły głos jego ojca wstrząsnął mną. – Nawet nic nie zrobiłeś, by się wykazać! Nic więc dziwnego, że od lat siedzisz cały czas na tym samym fotelu, nigdy nie będę mógł cię porównać do Sehuna – zauważył kąśliwie. – Nie Sun-ah, nie jesteś nawet w połowie kimś, kim on jest.

Jak uderzenie pioruna słowa pana Lee ukłuły mnie w serce. Nie chciałem sobie nawet wyobrażać jak bolesne musi to być dla Jae Suna. Cały czas próbowałem zagoić moje rany, używałem go jako lekarstwo, nic o nim nie wiedziałem, o tym co przeżywa. Powinienem się wstydzić!

Kiedy zajrzałem do środka raz jeszcze, pan Lee szedł w moją stronę. Tryb paniki. Wcisnąłem się płasko na ścianę przy zawiasach. Kiedy uchylił drzwi, drewno przycisnęło mnie, ale na szczęście nie zostałem zauważony. Westchnąłem z ulgą, aż Jae Sun, który cały czas był w pokoju, zawołał mnie:

– Luhan, możesz już wejść.

Wszedłem skostniały z nerwów, pochylając moją głowę w dół. Prawdopodobnie zauważył mnie jak podglądałem i podsłuchiwałem. Sala konferencyjna nie była aż taka duża, jak myślałem, tylko trochę szersza od mojego biura, na środku stał mały okrągły stół dla sześciu osób. Jae Sun usiadł na jednym z krzeseł, ręce położył na blacie. Był rozdrażniony, co mnie dotknęło. Siadłem tuż obok niego i czekałem, aż coś powie.

– Przepraszam, że musiałeś to oglądać. – Nie spojrzał na mnie, a ja walczyłem z pragnieniem, by chwycić jego twarz i odwrócić w moją stronę.

– Przykro mi... – położyłem dłoń na jego ramieniu.

Wymuszony uśmiech poruszył jego ustami. 

– Nie musisz, wiem, że nie słuchałeś specjalnie...

– Nie. – Zacisnąłem palce na jego barku. – Przykro mi, że twój ojciec nic o tobie nie wie.

Odwrócił się do mnie gwałtownie i utkwił w spojrzeniu, jakby krzyczał na mnie żebym to powiedział, ale ja nie zamierzałem tego powiedzieć tylko dlatego, że chciał albo potrzebował to usłyszeć. Chciałem to powiedzieć dlatego, że to była prawda. 

– Twój ojciec nie wie jak niezwykły jesteś. – Podkreśliłem. – I to jego strata, a na pewno nie twoja wina.

– Luhan-ah... – wyszeptał i złapał mnie za rękę, która spoczywała na jego ramieniu.

Kiedy nasze oczy spotkały się, wszystko o czym mogłem pomyśleć to, to jak bardzo egoistyczny byłem przez ostatnich kilka dni. Tym razem moja kolej aby pokazać przyjacielowi, że nie jest sam. Uśmiechnąłem się do niego z nadzieją w oczach i chociaż żadne słowa nie zostały wypowiedziane to byłem pewny, że mnie słyszy, oboje z tego wyjdziemy.

Sehun odchrząknął, kiedy wszedł do środka z narzeczoną. Jak nastolatkowie przyłapani na gorącym uczynku, Jae Sun i ja gwałtownie zabraliśmy nasze dłonie. Zachowywaliśmy się tak, jakby nikt nas nie widział, choć było oczywiste, że był to Sehun i Hee Jin.

– Praca – Sehun uderzył dokumentami o stół – po to tutaj jesteśmy.

Głupie zagranie.

Jae Sun otworzył dokumenty i zaprezentował swój plan działania.

– Zainteresowanie naszej firmy w tym programie to tylko 50%, druga połowa to oczywiście Jung Group. Możliwe komplikacje w tym przypadku to utrata zysku i kontrola pracy obu partii. Zanim upublicznimy to przedsięwzięcie, potrzeba dodatkowo ujawnić projekt w obu partiach. Będziemy kontrolowani przez Ustawę o Obrocie Papierami Wartościowymi z 1943, okresowe sprawozdania finansowości, które mogą okazać się nieco trudniejsze. Plus, konieczne jest spełnienie wymogów regulacyjnych. – Skrzyżował swoje ręce. – Dodatkowe koszty obejmują generowanie finansowych dokumentów sprawozdawczych, opłaty audytu, działów relacji inwestorskich i komisji nadzoru rachunkowości.

– Plan działań? – Sehun zakrzywił do góry brwi.

– Prosty ­– odpowiedział Jae Sun. – Pragmatyczne planowanie, zasadniczy budżet i oszczędności, regulacja wydatków i kredytów.

To jest to, o czym mówiłem.

Trąciłem Jae Suna łokciem i uśmiechnąłem się wymownym spojrzeniem.

– Luhan? – Sehun zwrócił się do mnie. – Co z tobą?

Zaskoczony, odpowiedziałem:

– Uh... Dobrze, szefie.

Pochylił się do przodu, a jego oczy zamieniły się w cienkie szczeliny.

– Twój raport, Luhan.

Spurpurowiałem jakbym miał dostać wylewu. Spojrzałem na Jae Suna i z jego pomocą zacząłem mówić.

– Poza poprzednimi odkryciami, które zaobserwowałem kiedy- kiedy pojechaliśmy do Ulsan – przełknąłem – poświeciłem uwagę większej wysokości deficytu, który pochodzi z tego samego miejsca, wzrost kosztów produkcji. Po dalszych badaniach okazało się, że wzrost jest ten spowodowany zakupieniem dodatkowych maszyn odlewniczych i procesów recyklingu metali żelazawych.

– Plan działań? – zażądał Sehun.

– Znalezienie innych obszarów, innych kosztów do cięcia wydatków. Również ulokowanie środków w sprawnych dywizjach.

Chociaż byłem zadowolony, że pozbawiłem moim wystąpieniem Sehuna mowy, zauważyłem, że był smutniejszy niż wcześniej i musiałem przyznać, że to trochę przerażające. Prawie zapomniałem, że jest przy nas Hee Jin. Nie odezwała się ani słowem, nawet wyglądało, jakby była czymś zdenerwowana.

– Chciałbym pojechać jutro do Ulsan, jeżeli to nie problem. – Jae Sun spojrzał na Sehuna.

– Oczywiście, jeżeli to konieczne – oświadczył Sehun.

– Zabiorę ze sobą Luhana. – Jae Sun poinformował go i spiorunował wzrokiem nie-możesz-się-nie-zgodzić. Zamrugałem i obserwowałem jak twarz Sehuna twardnieje.

– To konieczne? – odpalił Sehun.

– Bardzo – nalegał Jae Sun.

Przyglądałem się im, jak palili się spojrzeniami, obawiając się, że jeden z nich mógłby wywołać zapłon na miejscu.

– Ja uh— – mój głos zamienił się w szept. – Mogę tam pojechać...

– W porządku. – Zgodził się Sehun. Spojrzał na mnie, zanim całkowicie opuścił pokój. W ostatniej sekundzie jego spojrzenie pełne złości zmieniło się w coś innego, coś osobliwego, coś cwanego, coś o wiele bardziej przerażającego.

Kiedy wróciłem do domu Lily oglądała swój ulubiony program telewizyjny, The Daltons. The Daltons opowiada o szczęśliwej rodzinie, która wygrała w lotto, zostaje oślepiona przez bogactwo i staje się rodziną z problemami społecznymi. To popularny wyciskacz łez, a ona takie kochała, oglądała każdy odcinek więcej niż raz. Ponieważ mieszkam z nią od zawsze, obejrzałem to z pięć razy. Świętowała z kuflem lodów czekoladowo-miętowych i nogami założonymi na stół, oraz górą chusteczek higienicznych tuż obok.

– Donna wygląda tutaj grubo – zauważyłem, kiedy usiadłem obok niej. Donna jest żoną Daltona, Lily wzoruje się nią, powtarza jej nawyki, oczywiście nie jest zbyt dobrym autorytetem.

– To po rozstaniu, jadła w depresji – odpowiedziała z nadal przyklejonym wzrokiem do ekranu. –Jak było w pacy?

– Jak zwykle. – Zabrałem jej łyżkę i spałaszowałem gałkę. – Jesteśmy teraz drużyną, nasza czwórka.

– Och – od razu przykułem jej uwagę. – Przysięgam, twoje życie to większy dramat, niż ten serial.

– Tylko że ja wolałbym nie żyć jak w programie telewizyjnym – westchnąłem.

Gdy podniosłem mój telefon, jak na zawołanie zadzwonił. Lily z powrotem skoncentrowała się na programie.

– Kurwa – powiedziałem po rozłączeniu. – O Boże.

– Coś nie tak?

– Idę jutro do piekła – zamknąłem oczy i zacząłem się kołysać we frustracji.

– Do Adze?

– To inny oddział piekła – stwierdziłem. – Jadę z nimi wszystkimi do Ulsan.

Jej szczęka opadła. – Z kim?

– Z nimi – wypowiedziałem. – Myślałem, że jadę tylko z Jae Sunem... ale Sehun i czarownica wybierają się razem z nami.

Życie, co takiego zrobiłem źle?                 

– Lodów? – Lily podstawiła mi pod twarz kufel kalorii.

Oh Pauline^®