Nieznajomy [18]

18/32

 

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Pięć | oryginał: Five

Męczyłem się przy otwieraniu oczu. Pierwszą rzeczą jaką zobaczyłem, to przeczepione do mojej ręki kable, prowadzące do ogromnej maszyny, która wydawała równomierny sygnał. Rozejrzałem się dookoła i ujrzałem ściany pomalowane na sterylną biel. Zapach środków znieczulających i dezynfekujących uderzył w moje nozdrza. Spojrzałem pod białą pościel zakrywającą moje ciało, ból natychmiastowo rozszedł się po całym moim ciele. Sceny tego co stało się wcześniej przemknęły przez mój umysł. Zemdlałem w Adze – zmęczenie i stres wzięły nade mną górę. Ostatni widok jaki pamiętam to... Ostatnią osobą, którą widziałem był Sehun.

 Gdy moje oczy dostosowały się do otoczenia, zlustrowałem pokój i zauważyłem siedzącą w rogu Hee Jin. Nawet jeżeli bardzo chciałem ponarzekać na jej obecność tutaj, to byłem zbyt wyczerpany żeby zacząć się z nią kłócić.

W sekundę, głos za nią przykuł moją uwagę.

 – Trzy godziny! – Sehun warknął na lekarza. – Leży już tam trzy, pieprzone godziny!

 – Proszę pana, robimy wszystko co możemy. – Lekarz przycisnął swoje karty pacjentów do ciała.

 – Więc może postarajcie się bardziej! – oświadczył Sehun.

 – Proszę pana, proszę zrozumieć, stan pana Luhana jest obecnie stabilny, wkrótce powinien się obudzić. Po prostu zemdlał z powodu wysokiej gorączki, ale postaraliśmy się ją całkowicie obniżyć. – Lekarz potrząsnął głową. – Proszę się już nie martwić.

 – To dlaczego nie widzę tu żadnej pielęgniarki? Co jeżeli Luhan się obudzi? – zapytał Sehun. Stopień jego obaw zaczął martwić nawet i mnie.

 – Proszę pana, pielęgniarki są przy innych pacjentach. – Głos doktora stał się cichszy. – Od kiedy kazał pan się wynosić każdemu z całego piętra, nie mieliśmy wyboru, jak zająć się panem.   

 Sehun sapnął. – Nie mieliście wyboru? Czy chcesz powiedzieć—

 Zanim mogłem powstrzymać kolejny napad złości Sehuna, Hee Jin wstała. Podeszła do mnie bliżej w zakłopotaniu, aż zdała sobie sprawę, że moje oczy są otwarte i podbiegła do mnie. – Luhan? Obudziłeś się! Dobrze się—

 – Luhan-ah gwaenchana? – Jak błyskawica znalazł się przy mnie Sehun, odpychając Hee Jin. Przycisnął swoją dłoń do poduszki i zacisnął palce, studiując mój wyraz twarzy – Gdzie cię boli?

 Otworzyłem usta, ale zanim wydałem z siebie jakiekolwiek słowo, Sehun zwrócił się do lekarza. – Ya! Mo hae? – Stracił nad sobą panowanie.

 Lekarz zadrżał ze strachu, wyglądał jakby to on powinien być pod kroplówką, nie ja, podszedł do mnie oszołomiony i zaczął sprawdzać moje oczy latarką. Sehun szczegółowo przyglądał się każdemu jego ruchowi, cholernie go zastraszając. Potem wziął stetoskop i przyłożył go do mojej klatki piersiowej.

– Czujesz jakiś ból? – zapytał.

 – Wszędzie – wyburczałem.

 – Doświadczyłeś wysokiej gorączki – wyjaśnił – ale już ustabilizowaliśmy temperaturę twojego ciała. Teraz musisz zażywać leki, aż ból minie.

 Przewiesił swój stetoskop na szyi, ale Sehun nadal patrzył na niego wyczekująco.

– Nie powinien przejść jakiś testów, czy coś? – zapytał. – Rezonans magnetyczny? Rentgen? Nic?

 Lekarz stanął przed drzwiami, mogę powiedzieć, że chciał stąd jak najszybciej wyjść. – On nie jest śmiertelnie chory, proszę pana – odpowiedział sarkastycznie. – Nic mu nie będzie.

 Zanim Sehun mógł odbić piłeczkę, lekarz ulotnił się.

 Zacząłem mrugać, kiedy patrzyłem jak chodzi tam i z powrotem, skrywając twarz w dłoniach. Najwyraźniej był jeszcze daleko od ujarzmienia swojego napadu złości. Jego mięśnie były napięte, oddech stał się płytki i wtedy zacząłem się bać. Mógłbym powiedzieć, że nawet Hee Jin się wycofała w obawie przed wściekłością widoczną w jego oczach. Nigdy nie widziałem zbyt wielu emocji u Sehuna – ale najwyraźniej to było to nad czym nie umiał zapanować. Podszedł do mnie jak drapieżnik, gotowy pożreć swoją ofiarę.

 – Co ty do cholery sobie myślałeś? – grzmiał Sehun. – Miałeś gorączkę i cały czas powtarzałeś, że wszystko z tobą dobrze!

 – Czułem się dobrze – wyszeptałem.

 – Och, czyli zemdlałeś sobie tylko dla zabawy? – syknął z niedowierzaniem. – Masz szczęście, że nic się nie stało—

 – Sehun, jestem—

 – Nie – nacisnął. – Jeśli twoi rodzice dowiedzieliby się o tym, Luhan, o mój boże twoja mama— Powiedzieliby, że nawet nie próbowałem o ciebie zadbać!

 – Nie zachowuj się tak, jakbyś kiedykolwiek to robił. – Wydobyłem z siebie głos i gorzka prawda wyszła na jaw. Spojrzałem na Hee Jin i wiedziałem, że chce się dowiedzieć, dlaczego Sehun i ja tak bardzo podnosimy sobie ciśnienie. Odchrząknąłem. – Czuję się teraz dobrze – oświadczyłem.

Hee Jin przysunęła się do Sehuna i położyła delikatnie rękę na jego ramieniu. – Sehun, to— – Od  razu zrzucił jej dłoń. Skłamałbym jeśli powiem, że nie spodobało mi się to co zrobił.

– Nadal cię wszystko boli? – zapytał, choć wciąż był zirytowany, jednak tym razem nie krzyczał.

– Będzie lepiej, jak zażyje leki – odpowiedziałem i szybko odwróciłem wzrok, aż przypomniałem sobie, że Jae Sun również był obok mnie, kiedy zemdlałem. – Jae Sun neun?

Twarz Sehuna znów stała się surowa. Cholernie złe pytanie. 

– Nie kończ. – To było wszystko co powiedział. Ale sadząc po napięciu w jego głosie, to brzmiało bardziej jak, zapytaj o niego jeszcze raz, a będzie leżał w pokoju obok ciebie.

Na szczęście nasz spór został przerwany, kiedy rozległy się głośne uderzenia do drzwi. Od dziecka myślałem, że szpitale są ciche i spokojne, ale po piętnastu minutach odkąd się obudziłem, wszyscy krzyczeli jakbyśmy byli na polu bitwy.

Z drugiej strony rozbrzmiał stłumiony głos. – Powinieneś się cieszyć, że jesteś w szpitalu, bo jak z tobą skończę będziesz potrzebował lekarza! Wpuść mnie! To mój głupi brat, ty cholerny kretynie!

O Boże.

Drzwi otworzyły się i Lily, która oszalała kiedy weszła do środka, odepchnęła bez słowa Sehuna na bok i natychmiast rzuciła się na mnie. – Kto to był? – zapytała histerycznie.

– Co?

– Kto ci to zrobił? – spojrzała po pokoju i zmierzyła wzrokiem Hee Jin i Sehuna. Osobliwie, Hee Jin została obdarzona dłuższym spojrzeniem, od stóp do głowy. Prawie się roześmiałem, kiedy nie wiedziała co powinna teraz zrobić.

– Nikt, siostrzyczko – uśmiechnąłem się. – Zemdlałem z powodu gorączki.

– Gorączki? – Znowu rozejrzała się po pokoju, a następnie podwinęła rękawy. – Kto to do cholery jest Gorączka?

– Gorączka, Lily – roześmiałem się i przyłożyłem dłoń do czoła. – Go-rą-czka.

– Och – powiedziała bezgłośnie. – Czujesz się już dobrze? Co powiedział doktor?

Sehun wtrącił swoje trzy grosze. – Lekarz powiedział, że nie ma już gorączki, nie musisz się martwić Lily.

Lily przeniosła cały swój ciężar ciała na jedną nogę i podparła się ręką o biodro. – Przepraszam? – prychnęła. – Czy ja wyglądam, jakbym mówiła do ciebie?

Moja dziewczynka.

Sehun stał oniemiały, kiedy Lily z powrotem do mnie podeszła. Przyłożyła swoją dłoń do mojej skroni. – Tak się martwiłam, że prawie założyłam niepasujące buty.

– Nie zdziwiłbym się, gdybyś to zrobiła – zażartowałem. – Nie mów mamie i tacie, okej?

Pokiwała głową. – Przywiozę ci trochę rzeczy z domu, potrzebujesz czegoś w szczególności?

– Jest dobrze.

Wskazała na Sehuna, marszcząc gniewnie brwi. – Potrzebuję Jaguara. Prowadzisz.

Wiedziałem, że pozostawienie Sehuna i Lily samych, to zły pomysł. W tym sensie, że Sehun może nie wrócić żywy. Niemniej jednak zasłużył sobie na taką samą dawkę stresu co ja, a Lily-pewien-rodzaj-stresu nie jest żartem.

Po tym jak Sehun i Hee Jin krótko ze sobą porozmawiali, Lily zmusiła Sehuna do ruszenia w stronę drzwi i patrząc na Hee Jin raz jeszcze, odezwała się: – Luhan, tyle tutaj BAKTERII, może chcesz dezynfektor?

Moja siostra nigdy nie była taktowna.

Trochę współczułem Hee Jin.

Właściwie to nie, odwołuję to, wcale nie jest mi przykro.

 Tak szybko jak Lily i Sehun wyszli z pomieszczenia, podeszła do mnie Hee Jin. Milczałem i obserwowałem jak podnosi kubek z wodą z dystrybutora. – Proszę – powiedziała. – Potrzebujesz czegoś jeszcze?

– Nie – odpowiedziałem. – Jest w porządku. – Wypiłem płyn szybkimi łykami.

Hee Jin nie była do końca kimś, kogo potrzebowałem. Chciałem poprosić ją żeby wyszła, ale powstrzymało mnie przed tym moje sumienie. Usiadła obok mnie, przysuwając krzesło bliżej łóżka. Próbowałem się podnieść żeby odłożyć szklankę z powrotem, jednak zabrała ją ode mnie i sama to zrobiła. Z jakiegoś powodu zacząłem ją nienawidzić jeszcze bardziej. Najprawdopodobniej spędziła większość swojego życia na udziale w organizacjach charytatywnych, pewnie nie mogła żyć, nie dając jałmużny biednym – oczywiście ma ogromne serce, co sprawiało, że pewne rzeczy były dla mnie jeszcze trudniejsze. Wolałbym żeby była czarownicą, niż świętą – łatwiej byłoby mi nią gardzić.

– Nigdy nie widziałam Sehuna tak zmartwionego – powiedziała z zimnym uśmiechem.

Usiadłem żeby pokazać, że słucham, ale tak naprawdę nie wiedziałem co mam robić po tym co do mnie mówi, a co najważniejsze, nie wiedziałem jak mam na to zareagować.

– Możesz mi opowiedzieć więcej o tym jak się poznaliście? – zapytała usadawiając się na krześle, zakładając nogę na nogę i kładąc na nich ręce, gotowa, by usłyszeć moją historię.

– Nie ma za wiele do opowiadania – odpowiedziałem. – Tak jak mówiłem, spotkaliśmy się na imprezie.

– Chodzi mi o to, jak staliście się przyjaciółmi? – Pochyliła się do przodu zaintrygowana.

– Cóż, uhm – odchrząknąłem. – Staliśmy się przyjaciółmi dość szybko.

Dość szybko, czyli on szybko mnie poderwał, ja szybko odpowiedziałem, a potem szybko trafiliśmy do łóżka.

– To nowość. – Rozpromieniła się. – Sehun nigdy łatwo się nie zaprzyjaźnia.

– Więc... ty? – zapytałem ostrożnie. – Jak ty i Sehun się poznaliście?

Byłem pewien, że nie spodoba mi się jej odpowiedź, ale chciałem wiedzieć – muszę wiedzieć, dlaczego akurat ona.

Wzrok Hee Jin stał się nieobecny, jakby błądziła we wspomnieniach. – Znamy się odkąd byliśmy dziećmi. Byliśmy sąsiadami. – Uśmiechnęła się wspominając. – Powinieneś zobaczyć wtedy Sehuna, wyglądał jak kretyn.

Nie mogłem się powstrzymać, ale wyobraziłem sobie Sehuna ubranego w ogrodniczki w paski z idealnie okrągłymi okularami na grzbiecie jego mizernego nosa.

Hee Jin kontynuowała: – Nie różni się teraz już tak bardzo. Jest taki sam od szkoły średniej. Potem przenieśliśmy się do Paryża, żeby razem studiować. Wrócił tutaj kiedy otrzymał swój dyplom, a ja postanowiłam tam zostać – wtedy.

– Dlaczego wróciłaś do Seulu?

– Plany się zmieniły – wyjaśniła. – Dzień po tym jak jego tata ponownie się ożenił, zadzwoniłam do Sehuna żeby powiedzieć mu, że nasze małżeństwo zostało zaaranżowane... a ponieważ znaliśmy się na tyle dobrze, że w każdym razie to nie była dla nas taka trudna decyzja.

Walczyłem ze sobą. Jedno pytanie męczyło mnie od kilku dni. Nie mogłem się dłużej powstrzymywać. – Kochasz go?

– Tak – natychmiast odpowiedziała. – Jak brata... ale... – zapauzowała – ale ponieważ to Sehun... jestem pewna, że to nie będzie trudne, pokochać go bardziej.

Mój żołądek zacisnął się na jej wyznanie, wszystkie nadzieje wewnątrz mnie umarły, a po moim ciele rozeszło się promieniujące drętwienie. Nie miałem nic do powiedzenia, zapytałem jej, czy mogę jeszcze trochę odpocząć i czy to dla niej w porządku, zgodziła się nie wiedząc nawet co czuję. To było dla mnie za wiele, żeby nadal udawać, że wszystko jest okej. Odwróciłem się do niej plecami, skuliłem pod przykryciem i zasnąłem z nadal bolącym sercem.

Kiedy się obudziłem była już noc. Rozejrzałem się po pokoju i ku mojej uldze, Hee Jin nie było w pobliżu. Zamiast tego, przy moim boku był Sehun. Spał, jego twarz przyciśnięta była do złożonych dłoni, które spoczywały na moim łóżku. Lily rozłożyła się na kanapie na drugim końcu pokoju, z głową na podłokietniku. Kilka sekund później Sehun lekko się szarpnął, zanim spojrzał do góry, orientując się, że już nie śpię.

– Wszystko w porządku? – zapytał, jego głos cały czas był trochę szorstki.

Pokiwałem głową, patrząc na niego. Prawie zapomniałem jak bardzo jest piękny, a ból powrócił, przypominając mi wcześniejsze budzenie się przy nim. Bez żadnego słowa patrzył na mnie, a ja straciłem rachubę, jak długo tak trwaliśmy. Dokładnie przypominałem sobie wszystko co zaszło. Dotarło do mnie, że mój strach mieszkał we mnie nie z powodu tego, że Sehun poślubi kogoś innego, bo biorąc pod uwagę wszystko to może być nie z jego własnej woli. Strach prześladował mnie dlatego, bo mogę już nie spotkać kogoś takiego jak on – to mogła być pierwsza i ostatnia osoba, przez którą byłem impulsywny, dzięki której żyłem.

Jego oczy patrzyły w moje i przez pewną chwilę czułem, jakby czas się zatrzymał – jakbyśmy byli tutaj tylko we dwójkę, a reszta nie miała znaczenia. Powstrzymywałem się przed mrugnięciem, w obawie, że jeśli to zrobię, popłynie łza.

– Sehun-ah... – Usiadłem i przykryłem górę mojego ciała. – Uri... – czułem rosnącą gulę w gardle. – Uri... Geunyang geumanhaja...

Tym razem krzyki i kłótnie sięgnęły szczytu. Tym razem jedyną słuszną rzeczą było zostawienie wszystkiego.

– Jestem bardzo zmęczony... – wyznałem. – Nie fizycznie, ale psychicznie... Mam-Mam już dość grania w twoje gierki, rozszyfrowywania wszystkich sygnałów, które mi wysyłasz... Mam dość walki.

– Chcę cię, Luhan – zacisnął swoją dłoń w pięść – ale muszę się z nią ożenić.

– To dokładnie to o czym mówię – westchnąłem. – Nie możesz mieć mnie i jej w tym samym czasie, Sehun... A to oznacza, że ty już dokonałeś wyboru... I zmusiłeś mnie, żebym ja też dokonał swojego.

– O czym ty mówisz?

– Mówię, że jeżeli zależy ci na mnie, to przestań. Przestań mi mówić, że mnie chcesz, przestań martwić się o mnie, przestań za mną podążać... Po prostu zapomnijmy o wszystkim co pomiędzy nami się wydarzyło... cheabal.

Sehun tylko skinął głową, ale nic nie powiedział. Patrzył na mnie z żalem w oczach. Odwróciłem się na drugą stronę na łóżku, a kiedy usłyszałem dźwięk zamykanych drzwi, wiedziałem, że to koniec. Zrobiłem co trzeba. Podjąłem dojrzałą decyzję. Przekonywałem siebie, że szybko problemy, ból, wszystko to będzie za mną.

Złożyłem ręce i oparłem na nich głowę, a w dół spłynęła łza, aż w końcu wybuchnąłem płaczem.

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Mo hae - Co ty robisz?

Jae Sun neun - (coś w stylu) co z Jaesunem

Uri... Geunyang geumanhaja - My... skończmy z tym.

Cheabal - proszę

Oh Pauline^®