nieznajomy [13]

13/32

 

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Niedobór | oryginał: Shortfall

Moja determinacja następnego ranka była bardzo silna. Pomyślałem, że powinienem być co najmniej przestraszony, ale wcale się tak nie czułem. Z jakiegoś powodu byłem pewien, że wszystko wychodzi na prostą, a pomiędzy nami będzie dobrze, lepiej niż wcześniej. Gdy tylko rozsunąłem zasłony, uderzyło mnie światło dzienne i zacząłem się strasznie niecierpliwić. Chciałem zobaczyć Sehuna już teraz.

– Seung Hun! Jesteś wcześnie! – Słyszałem donośny, rozsadzający uszy głos Lily, dochodzący z salonu.

Po umyciu mojej twarzy, wyśliznąłem się z pokoju, myśląc, że Lily prawdopodobnie się ze mną bawi. Taka taktyka żebym wstał. Ale kiedy wszedłem do pomieszczenia Sehun stał z nią w jadalni, wyjmując jedzenie, które przyniósł, rozstawiając talerze. Wyglądało to tak, jakby zjawianie się w naszym domu o szóstej stało się jego zwyczajem.

– Seung Hun przyniósł nam śniadanie. – Lily spojrzała się na mnie, a jej twarz zmarszczyła się jak u klauna.

Sehun zbliżał się do mnie, gdy zadawałem pytanie: – Hej, dlaczego przyjechałeś tak wcześnie? – Przycisnął delikatnie do mojego czoła swoje usta. Instynktownie położyłem ręce na jego ramionach. Spojrzałem na Lily, która emocjonowała się w rogu. Wyglądała jakby cierpiała na padaczkę.

– Chciałem żebyśmy poszli razem do pracy – powiedział miękko.

– Nie, nie możemy – odepchnąłem go trochę.

– W porządku, podjedziemy i wysiądziesz pierwszy, potem chwilę poczekam zanim udam się do biura – powiedział.

Naprawdę nie podobała mi się opcja skradania, ale westchnąłem w geście poddania. Lily siedziała obok mnie, gdy Sehun dzielił makaron, który kupił, na naszych talerzach. Oczy Lily były tak wielkie jak spodki UFO, kiedy zobaczyła luksusowy sos pomidorowy. Nasza trójka po cichu delektowała się śniadaniem, aż moja siostra otworzyła usta.

– Więc... – Lily okręcała swój widelec makaronem. – Wy dwoje randkujecie ze sobą, czy może....

Zakrztusiłem się jedzeniem, a Sehun zaniepokojony podał mi wodę. Kopnąłem Lily pod stołem i wydała głośne: Auć! Rozszerzyłem oczy w desperackiej próbie porozumienia się z nią poprzez telepatię. Mój wzrok powędrował do Sehuna, czekając na odpowiedź, ale jedyne co zrobił to uśmiech na wścibskość mojej siostry. Nie chciałem aby to wyszło w taki sposób, przez pewnego rodzaju spowiedź dotyczącej naszych relacji. Chciałem żeby to wyszło od jednego z nas. Na chwilę ponownie zapadła cisza, ale oczywiście Lily musiała błysnąć swoimi umiejętnościami przesłuchiwania.

– Hmm... – Lily odezwała się znowu. – Czy to będzie teraz zwyczajem? Miałam na myśli, przynoszenie nam śniadania?

Wpadłem w wewnętrzną panikę. Moja siostra nigdy nie powinna być dopuszczona do rozmów z ludźmi. – Mianhae, Sehun-ah, moja siostra nie wie kiedy powinna się ZAMKNĄĆ. – Podkreśliłem ostatnie słowo, powodując, że spuściła wzrok w dół.

– W porządku – Sehun odpowiedział głaszcząc mnie po ramieniu. – Więc, czym się zajmujesz, Lily?

Uśmiechnęła się. – Och, robię dużo rzeczy. – Mówiąc to miała na myśli, że jest bezrobotna. Ciągnęła: – Tak przy okazji, jeżeli to ma się stać tradycją śniadaniową to musisz wiedzieć, że uwielbiam chińskie jedzenie.

O mój Boże, zabij mnie w trybie natychmiastowym.

Ku mojej uldze, Sehun roześmiał się. – Będę o tym pamiętać.

To przerodziło się w najdłuższe i najbardziej trudne śniadanie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłem. Najgorszym momentem było to, kiedy Lily zaczęła mówić o salonie piękności i spa, który chciałaby założyć i jak Sehun powinien w to zainwestować. Nie jestem w stanie kontrolować własnej siostry, jedyne co mogłem to schować w dłoniach moją rozpaloną twarz. Na szczęście Sehun wyglądał jakby mu to wcale nie przeszkadzało. W rzeczywistości wyglądał jakby mu się to podobało. Byłem niepewny, kiedy zostawiłem go idąc się ubrać, ale zorientowałem się, że Lily nie może bardziej mnie zawstydzić, niż już to zrobiła. Kiedy ja i Sehun wyruszyliśmy do pracy, usłyszałem jak Lily krzyczy do zobaczenia jutro i aż dotarliśmy do samochodu, Sehun cały czas pękał ze śmiechu.

 – Luhan-ah, o której masz spotkanie? – zapytał mnie, gdy dotarliśmy na parking Adze.

– Dziesiąta rano – odpowiedziałem. – Twoje?

– Zapewne około szesnastej – spojrzał na kalendarz w swoim telefonie – zadzwonię do ciebie po lunchu?

Pokiwałem głową uśmiechając się. Zaskoczył mnie, gdy przyciągnął do siebie w tęsknym i odurzającym pocałunku. Jego usta natarły na moje, poruszając się z delikatną pasją, a kiedy oddałem pocałunek, stał się jeszcze bardziej natarczywy. Rozchylił moje wargi językiem, tworząc zamaszyste, wirujące ruchy w moich ustach. Kiedy w końcu podniósł swoją głowę, oboje łapaliśmy oddech, oślepiając żądzą widoczną w naszych oczach.

Uśmiechnął się. – Chciałem zrobić to rano, ale bałem się, że to może oszołomić twoją siostrę.

Zaśmiałem się i poklepałem go lekko po ramieniu. – Muszę iść – otworzyłem drzwi i udałem się w stronę budynku. Moje kolana były jak galaretka, a żołądek tworzył wewnętrzne mdłości. Jeżeli naprawdę tak ma wyglądać każdy poranek, to będę miał trudności z chodzeniem do pracy.

Pierwszą rzeczą jaką zrobiłem gdy tylko znalazłem się w budynku, było udanie się do biura pana Jae Suna. Pomimo dezaprobaty Sehuna, potrzebowałem pomocy, a poza tym nie musiał się wcale o tym dowiedzieć. Zapukałem do drzwi trzy razy i zobaczyłem pana Jae Suna znowu tkwiącego w swojej pracy. Tym razem nie potrzebował dłuższej chwili aby zorientować się, że czekam.

– Już jesteś? – zapytał, gdy wskazywał abym wszedł.

Położyłem na blacie pliki z Ulsan, które ze sobą przyniosłem. – Czy to dobry czas, proszę pana?

– Dobry jak żaden inny – odpowiedział. Wziął dokumenty i uważnie je przejrzał. Ponieważ oddział w Ulsan powstał dopiero trzy miesiące temu, nie było wielu zapisanych stron. – Więc, w czym jest problem? – zapytał.

– Zauważyłem proszę pana, że w tym miesiącu nastąpiły zmiany w kosztach produkcji – odniosłem się do raportu – to jest wzrost prawie aż o 70%, a sama dywidenda zbytnio nie wzrosła.

Przestudiował raport raz jeszcze, wgłębiając się w szczegóły. – Chcesz powiedzieć, że dokonano tutaj przestępstwa?

– Nie wiem co mam myśleć, proszę pana – wyjaśniłem. – To może być błąd, albo ktoś manipuluje liczbami... To właśnie dlatego chciałem się spotkać z panem jako pierwszym, zapytać co należy zrobić.

Jego wzrok był nieczytelny, wcisnął swoje ręce w kieszenie i wyciągnął na fotelu. – Na razie podsumuj tylko raport ze spotkania, jeżeli zapytają dlaczego zarobki spadły, powiedz o kosztach produkcji, ale nie wspominaj o dywidendach. – Wziął swój płaszcz i wstał. – Porozmawiam najpierw z moim ojcem, jest odpowiedzialny za ten oddział.

Tak jak poprosił pan Jae Sun, nie wspomniałem na spotkaniu o dywidendach. Poszło mi dobrze, tak jak na pierwszym zebraniu i na szczęście pan Oh i reszta kierownictwa nie zadawała mi pytań w stosunku do kosztów produkcji. Uderzyło mnie jednak to jak pan Lee, tata pana Jae Suna, był mną poirytowany, albo na coś zdenerwowany. Wyrzuciłem to z głowy, stwierdzając, że to chyba jakiś problem z jego twarzą. Ja złośliwiec. Kiedy spotkanie dobiegło końca pan Oh kazał mi dostarczyć bardziej szczegółowy raport po pierwszym kwartale.

– Poszedłem zobaczyć się z moim ojcem i powiedział, że pewne materiały w Ulsan zostały zmienione – wyjaśnił pan Jae Sun podczas lunchu.

Mimo iż to by wyjaśniało zwiększenie kosztów produkcji, to nie tłumaczyło to zastoju w dywidendach. Postanowiłem przyjrzeć się temu uważniej, zanim powiem panu Jae Sunowi o moich obserwacjach. Ponieważ podlegamy pod szefostwo jego ojca musiałem być bardziej ostrożny w odkrywaniu prawdy.

– Dobrze, proszę pana, dziękuję – powiedziałem. Pan Jae Sun przemknął wzrokiem w stronę Loli i Minnie, które szeptały i razem chichotały. Lola prawdopodobnie przekazywała Minnie najświeższe plotki związane z naszą firmą. Kiedy przerwa na lunch się skończyła, wróciłem do mojego biura i w tym samym czasie zauważyłem, że dzwoni mój telefon.

– Halo? – czekałem na odpowiedź dłużej niż pięć sekund.

– Luhan-ah – jego głęboki głos wpłynął na mnie tak samo jak kiedy widzę go osobiście. – W co jesteś ubrany?

Zaśmiałem się lekko. To było jak początek większości filmów porno. – Pierwszy raz kiedy dzwonisz do mnie przez telefon i tak rozpoczynasz rozmowę? – zażartowałem.

– Żartuję. – Mogłem usłyszeć jego śmiech. – Możesz przyjść do mojego biura czy wolisz żebym ja przyszedł do ciebie?

Pomyślałem o ostatniej nocy, kiedy pan Jae Sun nas zobaczył i zrozumiałem, że nie będzie łatwo wyjaśnić dlaczego dyrektor osobiście odwiedza skromnego księgowego. – Ja przyjdę – powiedziałem – ale skąd masz mój numer?

– Zapytałem na recepcji – powiedział chłodno. – Mam przy sobie nawet twoje CV.

Święty— Przeszukałem mój umysł, szukając czegoś niepokojącego w moim CV i zorientowałem się, że jedyną żenująca tam rzeczą jest moje zdjęcie. To znaczy, dlaczego zdjęcia do CV zawsze wychodzą tak brzydko? Wyglądam na nim jak nastoletni chłopiec, który został zatrzymany za jazdę pod wpływem alkoholu. Nic dziwnego, że pan Jae Sun nie chciał mnie na początku przyjąć.

Odezwał się: – Bardzo lubię twoje zdjęcie... wyglądasz na nim—

Szybko odłożyłem słuchawkę i rzuciłem się w stronę windy. Biuro Sehuna znajdowało się na piętrze pod jego ojcem, więc podróż była trochę długa. Gdy tylko dotarłem, zauważyłem że czeka przy drzwiach. Przywitał mnie mocno przytulając, podnosząc do góry. Nie mogłem być po tym w ogóle zirytowany.

– Uwielbiam twoje zdjęcie – powiedział prowadząc mnie do gabinetu.

– Zamknij się – powiedziałem ze śmiałością, co wywołało u niego salwę śmiechu.

Podszedł do baru i przygotował dwie filiżanki herbaty. Moje oczy wędrowały po jego wielkim gabinecie, tak samo wielkim jak jego ojca, z małym wyjątkiem, że jego było w bardziej  nowoczesnym stylu. Podobnie do jego sypialni, wszystko było stonowane w białych i czarnych barwach. Zaskakujący i wcale nie podobny do niego był ogromny obraz z nim i jego ojcem po lewej stronie od jego biurka. Obydwoje byli ubrani w smokingi, co sugerowało formalne spotkanie.

– Jak spotkanie? – zapytał gdy siadał obok mnie.

– Było okej – powiedziałem uważnie mocząc torebkę.

– Czy stało się coś złego? – zapytał.

– Nic. Było tylko kilka rozbieżności, to wszystko.

Przyciągnął mnie do siebie i splótł nasze dłonie. – Mój wuj nie przeszkadzał ci znowu swoimi pytaniami? – potrząsnąłem głową a on kontynuował. – On zawsze się tak zachowuje, więc nie przejmuj się nim. Czuje się, jakby sam zbudował całą firmę. – Wyczuwałem w jego głosie niechęć.

Nie chciałem abyśmy się smucili przez firmę. W rzeczywistości nie chciałem nawet rozmawiać o pracy. Pomyślałem, że czuł się tak samo. – W każdym razie – uśmiechnął się – pomyślałem, że powinniśmy gdzieś pójść dzisiaj wieczorem.

Rozpromieniłem się na jego pomysł. – Gdzie?

– To tajemnica – droczył się.

– Dobra – wywróciłem oczami – ale mogłeś mi o tym powiedzieć przez telefon, po co kazałeś mi tutaj przyjść?

– Po to – wyszeptał zanim owinął mnie ramionami. Jego usta otworzyły moje, domagając się uwagi. Czułem się, jakby każdy nasz pocałunek był tym pierwszym. Jego ręka powoli zanurzała się w moich włosach, gdy pchnął mnie delikatnie abym położył się na kanapie. Nieoczekiwany czas później, odzyskałem zmysły i usłyszałem dzwoniący biurowy telefon.

– Powinieneś odebrać – powiedziałem, bawiąc się jego włosami.

– Powinienem – odpowiedział mi, a jego usta przykryły moje raz jeszcze. Robiłem wszystko, ale uległem. Telefon przestał na chwilę dzwonić, dopóki nie zaczął od nowa.

– Sehun-ah – zachichotałem cicho i zrzuciłem go lekko z siebie – odbierz telefon – prosiłem.

Dał mi małego buziaka w nos, zanim przeciągnął się w stronę biurka. Ledwo słyszałem co mówi przez telefon, z wyjątkiem kilku Tak, proszę pana i dobrze.

– Wszystko w porządku? – podniosłem się do siadu.

– Tak, tylko mój ojciec prosi mnie abym w trybie natychmiastowym poszedł do jego biura. – Usiadł przede mną na biurku. – Poczekaj na mnie, okej? Zaraz będę z powrotem.

Skinąłem głową i trochę poprawiłem jego krawat, choć tak naprawdę wcale nie był krzywo. Chciałem mieć po prostu pretekst aby dotknąć go ponownie. Zanim wyszedł z pokoju, pocałował mnie delikatnie w czoło.

Czekałem na niego na kanapie, powstrzymując się przed przejrzeniem jego rzeczy. Postanowiłem się skoncentrować na wieczorze, myśląc o tym, gdzie mógłby mnie zabrać i jakbym mógł rozszerzyć temat naszej znajomości. Wstałem i podszedłem do ogromnego okna za jego biurkiem i podziwiałem widok. To będzie fantastyczna noc, byłem tego pewny. Planowałem mu powiedzieć, że chcę więcej i miałem dobre przeczucie, że on też myślał w ten sposób. W rzeczywistości, może nawet myślał o powiedzeniu mi tego samego.

Moje przemyślenia zostały przerwane przez otwierane drzwi. Odwróciłem się aby zobaczyć kto to. Stanęła przede mną dziewczyna, najprawdopodobniej młodsza ode mnie. Miała perłową, białą skórę, która podkreślała jej ciemnoniebieskie oczy i złote włosy. Nosiła się bardzo wytwornie. Jej różowa sukienka kołysała się przy każdym ruchu.

– Cześć – jej uśmiech był uprzejmy, taki, któremu nie możną się oprzeć i mimowolnie się go oddaje. – Jest tutaj Sehun? – zapytała.

– Przykro mi, ale wyszedł na chwilę. Zaraz wróci – powiedziałem grzecznie. – Możesz na niego poczekać, jak chcesz.

– Dziękuję – powiedziała i usiadła naprzeciwko mnie. Jej wzrok podróżował po całym pomieszczeniu i za każdym razem gdy na mnie spoglądała, posyłała mi szczery uśmiech.

– Przepraszam. To bardzo niegrzecznie z mojej strony nie przedstawiając się – wyciągnęła w moją stronę dłoń – jestem Jung Hee Jin.

Zesztywniałem słysząc jej imię... Hee Jin, wiesz że nienawidzę kiedy płaczesz, więc proszę... To co wtedy powiedział Sehun w kółko mnie nawiedzało. Nie mogłem się poruszyć. Nie mogłem wyciągnąć ręki aby uścisnąć jej dłoń. Myślałem, że niemożliwe będzie abym czuł się jeszcze gorzej, dopóki Sehun nie wszedł do pokoju.

– Sehun-ah – Hee Jin rzuciła się w ramiona mężczyzny, który kilka minut temu się ze mną całował. Czułem jak sufit spada na mnie kawałek po kawałku, odwróć wzrok! Krzyczałem w mojej głowie, ale moje oczy przykleiły się do nich. Choć Sehun nie oddał uścisku, to nie odepchnął jej. Jego oczy wpatrywały się głęboko w moje i mogłem przysiąc... chciał mnie przeprosić.

Oh Pauline^®