Nieznajomy [7]

7/32

 

cr. VinluVinlu

Tytuł: Nieznajomy

Oryginał: Stranger

Autor: Shikamin

Tytuł rozdziału: Świat biznesu | oryginał: Business World

Windy zawsze zamykają się za szybko, jakby nie chciały byś zdążył wejść do środka. Jednak tym razem winda wybrała sobie przerażający moment, by pozostać szeroko otwartą. To było najdłuższe 10 sekund w moim życiu. Sehun mierzył mnie wzrokiem jakby nie mógł uwierzyć, że stałem naprzeciw niego. Ja zaś wyglądałem jakbym zobaczył ducha. Przeklinałem w głowie w tysiącach języków. Wiedziałem, że muszę podjąć decyzję. Powinienem udawać, że go nie znam? Zdecydowana przesada. Może powinienem użyć schodów? Powodzenia w dotarciu na pięćdziesiąte piętro żywym. Może powinienem na niego nawrzeszczeć i uderzyć go w twarz? Jest ochrona. A może powinienem podskoczyć i go pocałować? Kuszące, ale są kamery.

Sehun był tak samo cicho jak ja. W każdej sekundzie skrępowanie pomiędzy nami rosło. Zanim zdążyłem zadecydować, drzwi zaczęły się zamykać centymetr po centymetrze, a jego twarz stopniowo znikała mi z oczu. Ku mojemu zdziwieniu, zanim winda całkowicie się zamknęła, zablokował ją, wkładając pomiędzy rękę. Nie miałem siły zareagować. Potrzebowałem żeby ktoś poraził mnie prądem i przywrócił moje serce do życia.

– Nie wchodzisz? – zapytał.

Jego łagodny głos sprawił, że całkowicie zesztywniałem. Kiedy wszedłem do środka, puls w moich żyłach wzburzył się. Stał za mną, kiedy próbowałem wyglądać na opanowanego, ale we wnętrz mnie tak naprawdę szalała apokalipsa. Jego zapach wypełnił całą przestrzeń i wszystko wróciło, każde bolące wspomnienie o nim. Poczułem jak przybliża się do mnie, aż pomiędzy nami był tylko centymetr odstępu. Straciłem zdrowy rozsądek. Jego silna klatka piersiowa obtarła się o mój kręgosłup, kiedy naciskał guzik pięćdziesiątego piętra.

– Które piętro? – Jego gorący oddech wdarł się do mojego ucha.

Udało mi się powiedzieć: – To samo.

Miałem nadzieję, że ktoś pojedzie windą razem z nami bym mógł czuć się mniej skrępowany. Jednak na moje nieszczęście za każdym razem gdy zatrzymywaliśmy się, ludzie się nam tylko przyglądali. Nikt nie wchodził. Zmusiłem się do myślenia o czymś innym, jak na przykład matematyka. Moja ostateczność w szczęściu. Biorąc pod uwagę 10 stóp na każde piętro, to daje 500 stóp... około 1600 stóp na minutę... co oznacza, że jazda zajmie maksymalnie 28 sekund. 28 sekund będąc uziemionym z Sehunem – dam radę, przekonywałem siebie. Ale stał tak blisko, że zacząłem myśleć inaczej.

– Co u ciebie? – zapytał swobodnie.

Pozwól mi do ciebie wrócić. Tylko podniosę moją godność z podłogi.

– Luhan-ah – poruszył się przy mnie.

Cofnąłem się trochę do tyłu. – Świetnie. – Świetnie, jest właściwym słowem.

Kątem oka mogłem dostrzec błysk triumfu w jego oczach. – Nigdy nie myślałem, że będziesz mnie szukać.

Ten arogancki, egoistyczny syn jakiegoś – moja krew osiągnęła temperaturę wrzenia. Byłem zaskoczony, że do tej pory jeszcze go nie uderzyłem. Jeżeli on rzeczywiście myślał, że szukałem go po tym jak zmarnowałem cały tydzień łudząc się, że przyjedzie... dupek. W tym momencie nie mogłem uwierzyć, że za nim szaleję. Gdy miałem coś powiedzieć, czego na pewno bym żałował, dotarliśmy na pięćdziesiąte piętro.

– Luhan, cieszę się, że przyszedłeś. – Pan Jae Sun stanął przed nami, a ja nie myślałem o niczym innym jak pokazanie Sehunowi, że wcale się nim nie przejmowałem.

Na złość odpowiedziałem: – Panie Jae Sun, dziękuję za wczorajszy telefon. Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę swój pierwszy dzień.

Nigdy nie byłem szczęśliwszy kogoś widząc. Pan Jae Sun uśmiechnął się do mnie i zaczepił Sehuna: – Ach, Sehun-ah, wasseo? Czekają na ciebie w sali konferencyjnej.

Sehun milczał. Czułem jak wbija we mnie swój wzrok. Najprawdopodobniej nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Tak Sehun. Aktualnie wiele osób myśli, że jestem wartościowy. 

Kiedy pan Jae Sun skinął na mnie w stronę prawego korytarza chętnie do niego dołączyłem, nie obdarzając Sehuna żadnym spojrzeniem. Kiedy wszedłem do jego biura zdałem fobię sprawę co właśnie zrobiłem. Nie było odwrotu. Naprawdę to zrobiłem.

– Na początek – pan Jae Sun powiedział – nie jedź tą windą nigdy więcej.

– Przepraszam, co?

– To winda VIP – wyjaśnił. – Nikt nie może jej używać, po za prezesem i dyrektorem. Jednym z nich jest Sehun, z którym jechałeś. Nasz obecny dyrektor i syn prezesa, pana Oh.

Kurwa. Nic dziwnego, że nikt nie wchodził do windy. Brawo, Luhan.

– To się nigdy nie powtórzy – zapewniłem. – Pozwoli pan, że zapytam, moja rozmowa kwalifikacyjna nie poszła mi zbyt dobrze... więc, dlaczego tutaj jestem?

– Tak jak powiedziałeś jesteś inteligentny i dobry w liczbach – podał mi kilka dokumentów – to są nasze księgowości z ostatnich dziesięciu lat. Przestudiuj je na nasze jutrzejsze spotkanie. – Przycisnął klawisz na interkomie. – Proszę zaprowadzić pana Luhana do jego biura.

Sekretarka natychmiastowo weszła do gabinetu i wskazała na mnie abym wyszedł. Nie mogłem uwierzyć, że miałem nawet własne biuro, ale kiedy je zobaczyłem, oniemiałem. Długie ściany z jednej strony były pokryte od podłogi do sufitu szkłem, dając wspaniały widok na Seul. Reszta to panele z drzewa dębowego. Królewski czerwony dywan był dopełnieniem dla jesionowego biurka, które stało na środku. Za nim stał ogromny, skórzany, tapicerowany fotel.

Jąkałem się: – Jest pani pewna, że to moje biuro?

– Tak, panie Luhan. Jeżeli będzie pan czegoś potrzebował, proszę nie wahaj się zadzwonić. Numery wewnętrzne są na klawiaturze obok telefonu.

Po kilku minutach podziwiania i czczenia mojego nowego miejsca pracy, usiadłem i zacząłem rozmyślać nad tym co właśnie się stało. Dwa nagłe problemy uderzyły mnie w twarz. Po pierwsze: przyjąłem ofertę pracy w największej firmie w kraju i nie wiedziałem nawet jak się do niej zabrać. Po drugie: nie ma żadnych wątpliwości, że spotkam Sehuna ponownie, biorąc pod uwagę, że jest moim szefem. Nie ma innego wyjścia jak udawać, że nic się nie stało. Ale udawanie nigdy nie było moją mocna stroną. Przez tydzień nie pragnąłem niczego innego niż zobaczenie go. Przez tydzień czułem się naprawdę przybity i zmartwiony. Ale po tym co niedawno powiedział... Nigdy nie myślałem, że będziesz mnie szukać... Wszystko zmieniło się w gniew i odrazę. Chciałem żeby poczuł się tak jak ja. Chciałem by poczuł się zakłopotany, będąc odrzuconym. Ale jak mam wszystko to zrobić, unikając zwolnienia?

Z rozmysłów wyrwał mnie telefon pana Jae Suna. Najwyraźniej nasz wydział jadł razem i zostałem zaproszony. Udało mi się przebrnąć przez parę plików zanim nastał czas lunchu. Poszedłem prosto do biura pana Jae Suna. Drzwi były uchylone, kiedy w nie zapukałem, ale nikt nie odpowiedział. Zajrzałem i uświadomiłem sobie, że był zbyt zajęty pracą żeby mnie zauważyć. Prawdopodobnie zapomniał też o lunchu. Cały czas stałem, nie odzywając się słowem, czekając, aż mnie zauważy. Nagle spojrzał na mnie i był tak zaskoczony, że prawie spadł z krzesła. Próbowałem stłumić mój śmiech.

– Nie pukasz? – Chwycił się za swoją klatkę piersiową.

Sam sobie pozwoliłem wejść. – Pukałem, ale...

– Długo już czekasz? – zaczął pakować swoje rzeczy.

– Nie, proszę pana. – Podszedłem aby mu pomóc, ale on machnął ręką w zaprzeczeniu.

– Mam tak, gdy pracuję – powiedział. – Praca mnie pochłania, że zapominam że są inni ludzie dookoła. Wszystko inne staje się po prostu nie—

– staje się niewidzialne – zakończyłem jego wypowiedź.

Uśmiechnął się. – Dokładnie – urwał rozbawiony. – Skąd wiesz?

– Czuję się tak samo. I irytuje mnie, kiedy ktoś przerywa i nie mogę doko—

– Dokończyć tego co robię – powtórzył za mną. – Skinąłem głową i nie mogłem się powstrzymać, ale się uśmiechnąłem. Na pierwszy rzut oka pan Jae Sun wyglądał jak jeden z tych arystokratów, którzy są bardzo surowi, ale w rzeczywistości był znośny – przynajmniej teraz. Zdałem sobie sprawę, że mamy wiele wspólnego. Podobnie jak ja również był inteligentny, dobry w liczbach i odpowiedzialny. Poczułem w nim kompana i chyba on we mnie też.

Gdy dotarliśmy do kawiarni na jednym z pięter budynku, inni pracownicy już tam byli. W naszym wydziale było pięć osób. Oczywiście pan Jae Sun był naszym szefem – głównym dyrektorem finansowości. Nana, kobieta w wieku około trzydziestki była naszym menadżerem do planowania i analiz finansów. Wyglądała na uprzejmą,lecz nie na kogoś kto jest szefem. Reszta była nowo przyjętymi analitykami – Minnie, Lola i ja.

– Luhan – Nana zwróciła się do mnie. – Minie i Lola idą jutro ze mną do fabryki, więc będziesz przewodził jutrzejszej prezentacji.

Zakrztusiłem się colą, którą piłem. – C-co mam przedstawić?

Pan Jae Sun przerwał. – Wystarczy, że przedstawisz twoją analizę naszej sytuacji finansowej na podstawie dokumentów, które ci dałem.

– Czy uhm... Czy prezes tam będzie?

– Oczywiście – powiedziała Nana. – Ale nie martw się. Jest surowy, ale jest w porządku. Tak długo jak będziesz jasno prezentować, będzie wszystko dobrze.

Ciągnąłem dalej: – Nie będzie tam przypadkiem głównego dyrektora?

– Rzadko udaje się na spotkania tego typu – odpowiedziała Minnie, ku mojej uldze. Byłem pewien, że zobaczenie Sehuna na prezentacji nie zwiększy mojej pewności siebie.

– Widziałaś go dzisiaj? – Lola szepnęła do Minnie. – Jak ktoś tak przystojny może istnieć?

Dyskretnie wywróciłem oczami. Jesteś w tarapatach Lola. Poważnie, w tarapatach.

Jae Sun posłał Loli mrożące spojrzenie, uświadamiając nam, że nie toleruje plotek. To będzie proste. Jae Sun jest wyraźnym, rzetelnym szefem. Nana jest kimś do kogo chodzę, gdy nie ma w pobliżu pana Jae Suna. Lola jest kimś, z kim rozmawiam, gdy chcę usłyszeć najświeższe plotki w mieście. Minnie jest osobą, którą proszę o pomoc jeżeli czegoś nie rozumiem.

 Gdy tylko wróciłem do biura, zmusiłem się do rozpoczęcia pracy od zaraz. Jutro będę musiał udowodnić, że jestem odpowiednią osobą na to stanowisko. To będzie tak, jakbym spotykał kogoś po raz pierwszy – muszę zrobić dobre wrażenie. Stawka jest wysoka. Z wielką motywacją przebrnąłem przez pierwsze pięć lat finansowości spółki w ciągu czterech godzin. Obliczając, analizując, upewniając się, że nic nie przeoczyłem.  Początkowy wniosek mówił, że finanse Adze nie są w żadnym zagrożeniu, ale było też wiele rzeczy, które można by było poprawić. Niektóre niedociągnięcia mogły spowodować poważne problemy w przyszłości. Było już po godzinach pracy kiedy spojrzałem na zegar, ale zdecydowałem pracować tak długo, dopóki nie skończę przygotowywać mojej jutrzejszej prezentacji. Przygotowałem mój własny PowerPoint za pomocą tabel i wykresów, które uważałem za stosowne. Około dwudziestej pierwszej poczułem się wyczerpany. Potrzebowałem ruchu, albo przynajmniej kubka kawy. Poszedłem do pokoju pracowników, który znajdował się na tym samym piętrze i zauważyłem, że światła w gabinecie pana Jae Suna są zaświecone. Pozostała ekipa najprawdopodobniej poszła już do domu.

Miałem nacisnąć klamkę aby wyjść z pokoju socjalnego, kiedy ktoś otworzył drzwi od zewnątrz, uderzając mnie drzwiami w głowę, a klamką w brzuch, sprawiając, że upadłem na podłogę.

– Ach! – krzyknąłem z bólu. Kto do cholery—

Natychmiast uklęknął i podtrzymał mnie. – Wszystko w porządku? – zapytał Sehun.

0.0467% mój tyłek. – Czy wyglądam w porządku?

Stłumił śmiech i przyjrzał się mojej twarzy z bliska. Rozszerzyłem oczy z niedowierzaniem.

– Czy ty się właśnie śmiejesz?

Zacisnął swoje usta i powrócił do pokerowej twarzy. – Pokaż. – Przysunął się bliżej i przesunął kciukiem po moim czole. Jego twarz była za blisko mojej. Przypomniałem sobie, że powinienem być niewzruszony i obojętny. Studiował moją twarz w ciszy i z niepokojem. Zmusiłem się żeby patrzeć gdziekolwiek indziej, tylko nie na niego. Pocierał wielokrotnie skroń, trzymając delikatnie moją głowę w obu dłoniach. Dmuchnął gorącym powietrzem na otarcie, zaczerwienione od bólu. – Czy wciąż boli? – zapytał.

Które? Kiedy mnie zostawiałeś, czy może kiedy wcale się mną nie przejmowałeś? Wstrząsnąłem ramionami, nie pozwalając mu mnie dłużej przytrzymywać. Wstałem, strzepując kurz z moich spodni. Udałem się po raz kolejny w kierunku drzwi, kiedy złapał mnie za nadgarstek i ścisnął moją dłoń. – Pójdę po apteczkę, poczekaj tutaj na mnie.

Cofnąłem się i mocno wyrwałem z uścisku. – Nie potrzebuję.

Pobiegłem do biura, łapiąc oddech. Czułem mieszankę emocji. Gniewu, że mógł się zachowywać tak, jakby pomiędzy nami nic się nie wydarzyło. Poczucie ulgi, że nie poddałem się mu. Ale najbardziej strachu – strachu, że jednym dotykiem zburzy wszystkie ściany, które starałem się postawić. Powłóczyłem się do automatu z kawą i czekałem na kubek. Miałem nadzieję, że obudzi mnie z tego całego szaleństwa.

Poczułem jak ktoś otwiera drzwi. Westchnąłem i pozostałem stojąc tyłem. – Przestań Sehun. Wszystko w porządku. Powiedziałem, że nie potrzebuje tego.

Kiedy nie odpowiedział, odwróciłem się do niego twarzą. – Powiedziałem , że tego nie... – Zatoczyłem się do tyłu, gdy wewnątrz mnie narastało przerażenie. – Pan Jae Sun...

Czas się zatrzymał, kiedy próbowałem wymyślić co powinienem zrobić, bądź powiedzieć nawet jeżeli nie słyszał jak nazwałem go Sehunem. Szukałem choć jednego pomysłu w moim nieudolnym mózgu, ale nie było żadnego. Byłem zaniepokojony i niepewny co do konsekwencji wynikających z wiedzy pana Jae Suna. Wiedziałem też, że w każdej chwili mógł zjawić się tutaj Sehun.

Kiedy myślałem, że nie może być gorzej, Sehun otworzył drzwi. 

– Luhan-ah, chodź tutaj. Sprawdzę, czy nadal jesteś... – Kiedy zorientował się, że pan Jae Sun jest w środku, jego perfekcyjna twarz skręciła się w wzburzeniu.

Nasza trójka stała w milczeniu. Wyglądało, jakby tak miało zostać na zawsze, podczas gdy ja rozwodziłem  się nad tym jak bardzo beznadziejny był mój pierwszy dzień.

Żegnaj nieskomplikowane życie. Witaj świecie biznesu.

♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥•♥

Wasseo - „Jesteś tutaj?”, „Jesteś?” 

Oh Pauline^®