!? [epilog]

10/10

Oryginał: Interrobang

Autor: chaos-

Tytuł rozdziału: Epilog | oryginał: Epilogue

Była trzecia nad ranem, kiedy Kyungsoo usłyszał, jak Jongin przyznaje się do czegoś, co rozerwało serce starszego. Było już dawno po godzinach odwiedzin, ale Kyungsoo nalegał, by mógł zostać, tak więc pielęgniarka nie miała nawet co się z nim kłócić, bo oczywiste było, że Jongin go potrzebował.

– …śpiący… – wymamrotał Jongin przez maskę tlenową, jego oczy były przymknięte. Był pod wpływem silnych leków i doktor ostrzegał, że to może spowodować trudności z mówieniem. Ale każdy, kto zna Kim Jongina wie, że ten zawsze znajdzie jakiś sposób by i tak się odezwać, nawet w najcięższych chwilach.

– Cii, wiem… – wyszeptał niższy mężczyzna, przeczesując palcami włosy swojego chłopaka. – Nic już nie mów. Idź spać, niedługo masz operację.

– …Kyungsoo? – zawołał Jongin po dłuższej chwili ciszy. Chłopak spojrzał na niego.

To właśnie ta chwila, pomyślał Jongin, kiedy to, co powiesz, może być ostatnią rzeczą, jaką usłyszy od ciebie twoja miłość, to właśnie ta chwila, kiedy w głowie masz całkowitą pustkę. Jongin chciał powiedzieć Kyungsoo jak bardzo jest mu przykro, jak bardzo go kocha i jak bardzo chciałby spędzić z nim resztę swojego życia trzymając go i kochając bezwarunkowo. Otworzył swoje usta, by się odezwać, ale jedyne, co wyszło z pomiędzy jego warg, to słabe i zmęczone: – Boję się.

Była trzecia nad ranem, a serce Kyungsoo złamało się.

Ale o wiele bardziej wolał te dwa słowa niż kolejne „Kocham cię.”, przyznał sam sobie, kładąc się obok wychudłego ciała Jongina, następnie całując go w czoło. – Będzie dobrze – wyszeptał. – Uda nam się.

Jongin uśmiechnął się słabo i zamknął oczy.

–‽–‽–‽–

Kyungsoo czekał, znowu. Siedział w słabo oświetlonym korytarzu, głęboko oddychając, bawiąc się swoimi smukłymi palcami. Wiedział, wiedział, że z Jonginem wszystko będzie w porządku, ale samo przebywanie w szpitalu, bycie zmuszonym do spojrzenia w twarz całej zachodzącej sytuacji wstrząsało nim aż po sam kręgosłup. – Uda się – wyszeptał Kyungsoo do samego siebie.

Doktor rozmawiał z Kyungsoo zanim jeszcze Jongin został odesłany na salę operacyjną, powiedział mu, że Jongin nie będzie już taki jak teraz, nawet jeśli wydobrzeje, na co niższy mężczyzna przewrócił oczami, bo wszyscy powtarzali mu to w kółko.

– Usuniemy połowę jego mózgu. Chociaż przypadków takich jak ten Jongina jest mało, to nie jest to czymś nieznanym. Ponieważ połowa jego mózgu zaczyna obumierać, usuniemy ją zanim zacznie się rozprzestrzeniać na inne płaty. Jego powrót do zdrowia będzie bardzo trudny, są szanse, że może już nigdy nie żyć tak, jak teraz – powiedział mu doktor.

Kyungsoo zesztywniał i skinął głową. – Wiem.

– Ale— – Doktor spojrzał na niego łagodnym wzrokiem – mam przeczucie, że z tobą przy swoim boku uda mu się przez to przejść.

Chociaż Kyungsoo bardzo chciałby zaprzeczyć, to wcale go to nie pocieszyło. Chciałby powiedzieć, że zakochał się w Kaiu nie ze względu na jego humorystyczną osobowość – jednak każdy kawałek wspomnień jakie miał, był związany z Jonginem i jego sarkastycznym mamrotaniem porażonego umysłowo.

Mimo to, Kyungsoo przełknął swoją gorycz i powiedział sobie, że wszystko będzie dobrze, bo Jongin zawsze będzie Jonginem, a on kocha go bez względu na wszystko.

–‽–‽–‽–

Jongin nie wybudził się. Był teraz w śpiączce, a Kyungsoo coraz bardziej ogarniała szaleńcza paranoja. Co za ironia, obydwoje, dosłownie, stracili zdrowy rozsądek.

Świat jest okrutny.

–‽–‽–‽–

– Minął miesiąc, a my nie mamy z jego strony żadnej reakcji – powiedział lekarz. Kyungsoo patrzył. Patrzył, patrzył i patrzył z szeroko otwartymi oczami, zapadniętymi policzkami i rozchylonymi wargami, cały czas patrzył.

– Nie poddam się – powiedział Kyungsoo, dziwnie zrezygnowany. – I pan też nie ma prawa się poddawać.

Świat jest bardzo, bardzo okrutny, kiedy chce zabrać ze swojej powierzchni tak przepiękny umysł.

Wszystko, co znał Kyungsoo, było stracone.

–‽–‽–‽–

Po roku oddychania przez plastikowe rurki i byciu podłączonym do przeróżnych maszyn, by wciąż móc żyć, Jongin poruszył się.

Po roku stania przy łóżku Jongina, harowaniu, by opłacić olbrzymie rachunki za szpital, modleniu się do Boga i przeklinaniu losu, Kyungsoo uśmiechnął się.

–‽–‽–‽–

Dzień później, Jongin otworzył oczy i natychmiast złączył spojrzenie z tym Kyungsoo. Z wielkim wysiłkiem uniósł swoją maskę tlenową i odezwał się: – Hej.

Kyungsoo uśmiechnął się szeroko i pochylił się, stykając ze sobą ich czoła. – Cześć.

Lewa część mózgu Jongina była usunięta i, zgodnie z tym, jego prawa część ciała była sparaliżowana, ale Jongin wybudził się, mówił do Kyungsoo i niższy mężczyzna po raz pierwszy od dawna rozpłakał się, ujmując twarz Jongina swoimi dłońmi, całując go.

–‽–‽–‽–

– Wciąż nie mogę w to uwierzyć! – roześmiał się lekarz, klepiąc Kyungsoo po plecach. – Jego powrót do pełni sił idzie o wiele lepiej, niż się tego spodziewałem. To niesamowite, naprawdę, to cud. Aż ciężko uwierzyć, że jeszcze rok temu leżał na sali w śpiączce.

– Tak, to prawda – sarknął Kyungsoo, patrząc na Jongina, który utykając na jedną nogę biegł wzdłuż korytarza z szeroko otwartymi ramionami. – Jongin jest zaskakująco—

– Ty skurwysynie – wypluł na bezdechu Jongin, oplatając jedną ręką szyję Kyungsoo. – Powiedziałeś mi, że już dawno spłaciłeś wszystkie zaległe rachunki za szpital, dlaczego mnie okłamałeś?

– Wcale tego nie zrobiłem?

– Kyungsoo – Jongin uśmiechnął się zadziornie – zapomniałeś, że mimo tego, iż połowa mojego mózgu, lewa, tak tylko dodam, ta, która odpowiedzialna była za moje nadzwyczajne rozumowanie, została całkowicie usunięta, to wciąż jestem od ciebie o wiele mądrzejszy. Nie wiem, jak chciałeś to przede mną ukryć, ale nie pozwolę ci zapłacić wszystkiego samemu. Może napiszę książkę, albo zostanę szczurem laboratoryjnym, bo wiem, że ci wszyscy lekarze tylko czekają, aż znowu mnie otworzą. I pewnie już dawno by to zrobili, gdybyś nie warczał na wszystko, co było zbyt blisko mnie.  

Twarz Kyungsoo oblała się dorodnym rumieńcem, kiedy stojący za nim Sehun wraz z lekarzem roześmiali się. – Wolałem, jak nie mogłeś mówić.

– Jasne. – Jongin złożył pocałunek na skroni Kyungsoo. – Kłamiesz.

Doktor uśmiechnął się ciepło. – Mam naprawdę wiele pytań.

– Wiem. – Uśmiechnął się Kyungsoo.  

–‽–‽–‽–

Na każde kiedykolwiek zadane pytanie, na każde szturchnięcie i pojedynczą dedukcję Kyungsoo uśmiechał się i zawsze odpowiadał tym samym zdaniem.

– Lekarze mówią, że zaskakujące przebudzenie i powrót do zdrowia Jongina był głównie dlatego, że to ty byłeś przy nim. Jak tego dokonałeś? – zapytał z podziwem dziennikarz.

Jongin posłał Kyungsoo znaczący uśmiech. – Życie jest „‽”.

Zaskakujące, pełne niedowierzań, zapytań, pytań bez odpowiedzi, znaków zapytania i wykrzykników.

Życie biegnie swoim torem, ale to ty decydujesz, czy zakończy się kropką czy może wielokropkiem.

A Jongin i Kyungsoo zdecydowanie preferowali te nieformalne znaki.

–‽– Koniec –‽–    

Tak naprawdę, to nie wiem, od czego zacząć. Wiem, że nie muszę się tłumaczyć z tego, że nic nie dodawałam na bloga itp., ale po prostu chcę.

To nie było jakieś poważne zdarzenie, nic z tych rzeczy. To był w większości leń spotęgowany usunięciem przetłumaczonych ficzków. Przez to (a nawet wcześniej) zniknęłam z całej blogosfery, nie chciało mi się nawet nic czytać (dlatego już tyle przeróżnych blogów nie miało ode mnie komentarzy).

R.I.P. moje komentarze.

 Ten epilog już dawno ujrzałby światło dzienne, gdybym JA SAMA PRZEZ PRZYPADEK NIE USUNĘŁA TŁUMACZEŃ. Kiedy się zorientowałam, było już za późno na jakiekolwiek przywracanie. (I proszę mi tutaj teraz nie pisać, że są programy, naprawa systemu itp., bo ja to wszystko wiem, to niepierwszy raz, kiedy zdarza mi się coś takiego.) Po prostu po tym nie chciało mi się robić znowu tego samego. Ale dziękuję Justynce i Emilii za sranie dupy, żebym się brała do pracy. W prawdzie nadrobiłam tylko ten epilog, ale bez spiny, jadę z tym dalej.

(WY TEŻ MI SRAJCIE DUPĘ, PRZYNAJMNIEJ BĘDĘ WIEDZIAŁA, ŻE CZEKACIE CZY COŚ :////)

P.S. Ja nie wiem, czy wam to przeszkadza czy nie, ale ja przeklinam bardzo dużo, bo po prostu czasem się nie da bez, dlatego wy też sobie w komentarzach przeklinajcie do woli. :)

TO CHYBA TYLE.

W razie pytań - ask. 

Oh Pauline^®